Οι συναισθηματικές εκδηλώσεις δεν είναι πολιτική. Εχουν όμως τη σημασία τους όταν είναι προϊόν ενός πολιτικού αποτελέσματος. Οταν, ας πούμε, ο Τσίπρας και ο Καμμένος αγκαλιάζονται το βράδυ των εκλογών όχι μόνο για να πανηγυρίσουν την κοινή τους νίκη, αλλά και για να εγκαινιάσουν τη νέα τους συνεργασία. Ή όταν ο Τσίπρας και ο Δανέλλης ασπάζονται ο ένας τον άλλον το βράδυ που ο πρώτος είδε την κυβέρνησή του να σώζεται από την ψήφο που του χάρισε ο δεύτερος. Δεν είναι όλες οι συναισθηματικές εκδηλώσεις ίδιες. Μια αγκαλιά θα είναι πάντα πιο ένθερμη από ένα φιλί. Αλλά σχεδόν τέσσερα χρόνια από τη ζεστή αγκαλιά του Καμμένου έχει σημασία να δει κανείς εάν το ζεστό φιλί του Δανέλλη αποκαμμενοποίησε τον Τσίπρα. Ή, αντιστοίχως, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δανελλοποιηθεί ακόμη κι όταν οι Παπαχριστόπουλοι των ΑΝΕΛ πανηγυρίζουν με σφιγμένες τις γροθιές για την κυβερνητική διάσωσή του.

Από την απάντηση δεν θα κριθεί μόνο η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, θα κριθεί και το εγχείρημα των κατά Βενιζέλο «εκλεπτυσμένων οπαδών» του που, αν και χωρίς την καθοριστική ψήφο του Δανέλλη, έσπευσαν να του προσφέρουν τη στήριξή τους στο όνομα της δημιουργίας ενός νέου προοδευτικού πόλου. Ολων εκείνων που ακόμη και χωρίς αγκαλιές και φιλιά αποκαμμενοποίησαν τον Τσίπρα πριν ακόμη προλάβει να αποκαμμενοποιηθεί.

Το συγχωροχάρτι που έδωσαν οι εκλεπτυσμένοι οπαδοί με την παρουσία τους στο Μέγαρο Μουσικής και ο Δανέλλης με το φιλί του δεν ακυρώνει το βασικό ερώτημα: ο Τσίπρας μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Καμμένο, αλλά μπορεί να υπάρξει χωρίς τον δικό του λαϊκισμό; Ο ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια, απαλλάχθηκε από τον λαϊκισμό εισαγωγής Καμμένου, αλλά μπορεί να απαλλαγεί και από τον συριζαϊκό;  Οι εκλεπτυσμένοι φαίνεται να το πιστεύουν. Κι αυτό που μένει να φανεί είναι εάν ό,τι ξεκίνησε με αγκαλιές και φιλιά θα τελειώσει με απογοητεύσεις και δάκρυα. Με συναισθηματικές εκδηλώσεις που δεν θα είναι και πάλι πολιτική, αλλά θα μοιάζουν με πολιτική πανωλεθρία.