Το τι κερδίζεις και το τι χάνεις στην πολιτική είναι πάντα σχετικό, αν και κάθε κίνηση έχει πάντα αντίκτυπο και τη βρίσκεις μπροστά σου. Με αυτό το πρίσμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να κάνει κάποιος ανάγνωση στο μέχρι τώρα «ταμείο» των πολιτικών δυνάμεων σε σχέση με την ψήφο εμπιστοσύνης και τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Στην τελική ευθεία για τις κάλπες και στο φόντο μιας νέα πόλωσης, οι «παίχτες» τοποθέτησαν τα πιόνια τους είτε με τη λογική της άμεσης και πρόσκαιρης επιβίωσης είτε με μια πιο μακρά στρατηγική που φτάνει στο κλείδωμα του πολιτικού τους κοινού την επόμενη μέρα (των εκλογών). Ας ξεκινήσουμε όμως ανάποδα, δηλαδή από τους χαμένους της πολιτικής συγκυρίας. Εδώ σίγουρα θα πρέπει να εγγραφούν ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ. Μπορεί ο πρώην υπουργός Εθνικής Αμυνας να οξύνει τώρα τη ρητορική του κατά της κυβέρνησης, μπορεί να μην της έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης, όμως σύμφωνα με μια ανάγνωση είναι πολύ αργά για τον ίδιο. Η σύμπραξη και ο εναγκαλισμός του με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για περίπου τέσσερα χρόνια φτιάχνουν ένα κεκτημένο αναπότρεπτο και φαίνεται πως η δεξιά δεξαμενή στην οποία θέλει να απευθυνθεί δεν πείθεται.

Μπορεί για παράδειγμα να μη στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, πολλοί όμως θυμούνται πως όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέθεσε πρόταση μομφής, ο Καμμένος δεν στοιχήθηκε τότε, κάτι που θα δυσκόλευε και ίσως έριχνε την κυβέρνηση. Επίσης, όπως προσφάτως σημείωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Πάνος Καμμένος θα μπορούσε να παραιτηθεί και να μην υπογράψει το νομοσχέδιο εισαγωγής της Συμφωνίας στη Βουλή που τότε έπρεπε απαραίτητα να φέρει την υπογραφή του. Καταγράφεται βέβαια και στους χαμένους ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ αφού είδε το κόμμα του να τριχοτομείται, να διασπάται ουσιαστικά, καθώς οι Κουντουρά, Κόκκαλης, Χρυσοβελώνη, Παπαχριστόπουλος έκαναν του κεφαλιού τους, όπως και ο συνεργαζόμενος με τους ΑΝΕΛ Κώστας Ζουράρις. Ο ίδιος σήμερα είναι εκτός κυβέρνησης, με μισό κόμμα και χωρίς προοπτική ανάταξης, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Επιπροσθέτως στη δεξιά επικράτεια οι μικρότεροι φύλαρχοι δεν τον υπολογίζουν στις ζυμώσεις και συμπορεύσεις τους.

ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ. Το Κίνημα Αλλαγής και το Ποτάμι είναι προφανές ότι δεν ανήκουν στους κερδισμένους της συγκυρίας. Μπορεί εσχάτως η Φώφη να είπε πως είναι θέμα συνείδησης και όχι πειθαρχίας η Συμφωνία των Πρεσπών για το κόμμα της, αυτό όμως δεν απέτρεψε μια θολή και ρευστή εικόνα για το τι θα κάνουν ορισμένοι βουλευτές της, όπως ο Δημήτρης Κρεμαστινός ή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΣΥ Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Η δε τελευταία περίπτωση του πρόεδρου της ΔΗΜΑΡ, για πολλούς δυνητικά – και αν δοθεί από αυτόν θετική ψήφος -, θα σηματοδοτήσει ρήγμα στο Κίνημα Αλλαγής. Η πίεση εξάλλου που ασκείται στις ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις από τους δύο κυρίαρχους πολιτικούς πόλους είναι ενδεικτική ενός κλίματος που θα παροξυνθεί και ενόψει καλπών.

ΕΙΚΟΝΑ ΧΑΟΥΣ. Από αυτή τη συνθήκη δεν θα μπορούσε να γλιτώσει και ο έτερος χαμένος που λέγεται Ποτάμι. Η εικόνα των βουλευτών με διαφορετική άποψη για τη Συμφωνία αλλά και η ψήφος εμπιστοσύνης που εδόθη από τον ανεξάρτητο (πλέον) βουλευτή Σπύρο Δανέλλη σχηματίζουν μια εικόνα χάους. Προσθέστε εδώ τις αντιτιθέμενες εικόνες των πολέμιων της Συμφωνίας Ψαριανού και Αμυρά έναντι των υποστηρικτών της ευρωβουλευτών του Ποταμιού Γραμματικάκη και Κύρκου (παρότι οι δύο τελευταίοι δεν έχουν ψήφο για το θέμα, παρά μόνο θέση). Χαμένοι όμως φαίνεται πως είναι και ο Σταύρος Θεοδωράκης και η Φώφη Γεννηματά ξεχωριστά. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, παρά το γεγονός πως θα ήθελε τη Συμφωνία, ρευστοποίησε τη θέση του και τη συνέδεσε με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, χάνοντας τον Δανέλλη. Η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής έδωσε την εικόνα πως δεν μπορεί να δώσει γραμμή πειθαρχίας στην ΚΟ του κόμματός της και στριμώχθηκε για τη Συμφωνία, παρά τη συνεπή της γραμμή για καταψήφιση της κυβέρνησης.

ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΦΩΝΕΣ. Μα και η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να καταγράφεται στους κερδισμένους των ημερών. Μιλούμε για το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ, όπως και τις υπόλοιπες μικρές δυνάμεις. Η σθεναρή διαφωνία του Περισσού για τη Συμφωνία μπορεί να είχε διαφοροποιητικό στοιχείο από τους υπόλοιπους την πολεμική του με τη νατοποίηση της ΠΓΔΜ, σε μια αρένα πόλωσης όμως το επιχείρημα αυτό δεν είναι το κυρίαρχο. Το ίδιο και για τους πρώην συντρόφους του Τσίπρα, που μάλλον η φωνή τους θα είναι ασθενής στο αυριανό συλλαλητήριο κατά της Συμφωνίας, όπου τον τόνο θα δώσουν άλλοι πολιτικοί χώροι.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΣΩΣΗΣ. Χαμένος θα μπορούσε να θεωρηθεί και ο πρώην ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς. Κι αυτό αφού, παρά το γεγονός πως υπήρξε ένας εκ των αρχιτεκτόνων της Συμφωνίας και παρά το γεγονός πως την υποστήριξε με πάθος στην Ολομέλεια της Βουλής, δεν είναι αυτός που επί ημερών του θα την δει επικυρωμένη. Επίσης, το γεγονός πως ταχύτατα η κίνηση της οποίας ηγείται, το Πράττω, έσπευσε να προδιαγράψει εκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ αποστέλλει μια εικόνα επιχείρησης διάσωσης και ντιλαρίσματος. Οι δε λασπομαχίες με τον Πάνο Καμμένο, επίσης, δεν προσφέρουν σε ένα πιο «ενωτικό» προφίλ που ήθελε να περάσει ο Κοτζιάς.

ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΦΩΝΗ. Ποιοι όμως είναι οι κερδισμένοι τώρα; Αναμφισβήτητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι αυτό αφού το κόμμα του κατέστη ο βασικός και κυρίαρχος ταμιευτήρας της δυσαρέσκειας για τη Συμφωνία αλλά και συνολικά για την κυβέρνηση. Αυτό ειδικά δεν επέτρεψε να διαμορφωθεί δεξιά του δεξαμενή ή γόνιμο έδαφος για νέους σχηματισμούς που θα του έκοβαν κόσμο. Το μόνιμο δημοσκοπικό του προβάδισμα και το αίτημα για εκλογές του άμεσα, που φαίνεται να ασπάζεται η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, βάσει μετρήσεων, επίσης τον καθιστά κυρίαρχο.

ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ. Κερδισμένος όμως, όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό, είναι και ο Αλέξης Τσίπρας και παρά την καθολική αποδοκιμασία του σε νομούς της Βόρειας Ελλάδας. Κι αυτό αφού δίνει την εικόνα του πολιτικού που ηγείται όσων θέλουν τη Συμφωνία, επιβεβαιώνεται η τακτική της πόλωσης με τη Δεξιά, όπως και ο ίδιος καιρό θέλει, και βέβαια στριμώχνει τους ενδιάμεσους χώρους της δημοκρατικής παράταξης. Οι Πρέσπες, ακόμη και μέσα από μεθοδευμένες κινήσεις, παρείχαν εξάλλου και την ευκαιρία για ένα πολιτικό διαζύγιο με τον Καμμένο και τη διαμόρφωση μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας που επιτρέπει στον Πρωθυπουργό να επιδιώξει με άλλους όρους τη συγκρότηση ενός «προοδευτικού μετώπου». Το ζητούμενο ιδεολογικό πρόσημο γι’ αυτόν, μετά τη μνημονιακή του μεταλλαγή, φαίνεται πως είναι εδώ και το ελέγχει.

Δύο ακόμη κερδισμένοι είναι ο Σπύρος Δανέλλης και ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Ο πρώτος – συνεπής πάντως στις ιδέες του για το Μακεδονικό – μπήκε στο κέντρο της αντιπαράθεσης, ανεβάζοντας τις πολιτικές του μετοχές. Ο δε αναπληρωτής ΥΠΕΞ είναι αυτός που με αθόρυβο μα ουσιαστικό τρόπο τρέχει τα διπλωματικά των ημερών, αποκαθιστώντας και τα επικοινωνιακά του υπουργείου του – καθόλου αβάσιμο το ενδεχόμενο να τον δούμε και ΥΠΕΞ στον δρόμο για τις κάλπες. Είναι σαφές ότι μια αναβάθμιση στον επικείμενο ανασχηματισμό θα κεφαλαιοποιούσε τα δικά του πολιτικά κέρδη.