Με ένα νέο σύστημα διορισμού των εκπαιδευτικών που εξακολουθεί να διχάζει, θα ξεκινήσει η επόμενη σχολική χρονιά. Στο νέο σύστημα διορισμού δασκάλων και καθηγητών, ωστόσο, η ζυγαριά τελικά έγειρε υπέρ του κριτηρίου της προϋπηρεσίας σε θέση αναπληρωτή και άρα της επιλογής των παλαιότερων εκπαιδευτικών στα σχολεία. Ετσι, περιορίζονται οι πιθανότητες που έχουν για να διοριστούν οι νέοι εκπαιδευτικοί με αυξημένα προσόντα, που απλά θα περιμένουν με τη σειρά τους για πέντε ή δέκα χρόνια ο καθένας πριν προσληφθεί, έχοντας πιθανά απογοητευτεί και φυσικά χάσει την αρχική του ορμή για να διδάξει.

Το ερώτημα επανέρχεται επίκαιρο: έχουν τελικά προτεραιότητα οι εκπαιδευτικοί που πράγματι με αυτοθυσίες γυρίζουν ετησίως όλη την Ελλάδα αναλαμβάνοντας θέσεις αναπληρωτών σε σχολεία της χώρας και στηρίζοντας σε στιγμές κρίσης την εκπαίδευση; Ή έχουν προτεραιότητα οι νέοι εκπαιδευτικοί, ειδικά εκείνοι που έδωσαν αντίστοιχα πολλά χρόνια από τη ζωή τους για να αποκτήσουν αυξημένα προσόντα, τα οποία οι πολιτικοί έχουν μάθει να μην εκτιμούν για να μη θίξουν τα συμφέροντα των εργασιακών κλάδων που πιέζουν με την απειλή κινητοποιήσεών τους;

«ΤΑ ΝΕΑ» έδωσαν τον λόγο σ’ έναν εκπρόσωπο από την κάθε πλευρά: μια νέα εκπαιδευτικό με προσόντα και όνειρα που περιμένει με αγωνία να διδάξει, αλλά και μια παλαιότερη έμπειρη εκπαιδευτικό που έχει θυσιάσει ήδη τα δικά της όνειρα γυρίζοντας επί 11ετία διαφορετικά σχολεία και περιοχές.

Παναγιώτα Κατσαγάνη

«Το να μην ξέρεις πού θα πας κάθε χρόνο είναι πολύ ψυχοφθόρο»

Η Παναγιώτα Κατσαγάνη εργάζεται ως αναπληρώτρια δασκάλα επί 11 χρόνια. «Εχω γυρίσει διάφορα μέρη της Ελλάδας» δηλώνει. «Τα πράγματά μου τα έχω πάντα σε κούτες. Τα μεταφέρω στις αρχές Σεπτέμβρη και τα ξαναμαζεύω τον Ιούνιο που τελειώνει η σχολική χρονιά» αναφέρει χαρακτηριστικά. Ομολογεί ότι με την εργασιακή αναστάτωση στη ζωή της ώς σήμερα δεν έχει κάνει οικογένεια, καθώς δεν έχει σταθερή βάση, αλλά κάθε χρόνο μετακινείται. Φέτος εργάζεται σε δημοτικό σχολείο της Θήβας.

«Φυσικά ώς σήμερα έχει καταρριφθεί το όνειρό μου για μόνιμη επαγγελματική αποκατάσταση» δηλώνει. «Εως το 2010 το σύστημα προσλήψεων με έναν τρόπο σε απορροφούσε. Ανά τρία χρόνια ήξερες ότι γίνονταν κάποιοι διορισμοί. Από το 2010 οι διορισμοί σταμάτησαν. Το να μην ξέρεις πού θα πας κάθε χρόνο αναστατώνει τη ζωή σου, δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις. Είναι πολύ ψυχοφθόρο. Αλλάζεις περίγυρο, συναδέλφους, μαθητές, περιβάλλον. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν πιο σταθερή σχέση με τις τοπικές κοινωνίες όπου εργάζονται. Να μαθαίνουν τα παιδιά, να αποκτούν σχέση μαζί τους. Το σημαντικότερο όλων μάλιστα είναι τα παιδιά να έχουν συνέχεια στη σχέση τους με τον δάσκαλό τους».

Οπως αναφέρει, η εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια στηρίχθηκε κυρίως στους αναπληρωτές δασκάλους και καθηγητές. «Η κυβέρνηση τώρα εξήγγειλε 15.000 διορισμούς. Ωστόσο αυτά είναι απλά ένας μύθος. Στον κρατικό προϋπολογισμό όμως υπάρχουν μόνο οι 4.500 εκπαιδευτικοί που θα προσληφθούν στην ειδική αγωγή τον επόμενο Σεπτέμβριο. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι απλά εμπαιγμός και προεκλογικές υποσχέσεις. Από τους 20.000 διορισμούς του Νίκου Φίλη, τώρα έχουμε τους 15.000 του Κώστα Γαβρόγλου, που τελικά είναι 4.500 άτομα» τονίζει.

«Οι εκπαιδευτικοί μάλιστα πληρώνουν συχνά από την τσέπη τους τα έξοδα των πρώτων μηνών στο κάθε μέρος όπου μετακινούνται ετησίως, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι μετακομίσεις, μεταφορά, ενοίκια ετησίως τα κάνουν με 800-900 ευρώ μισθό τον μήνα».

Μαρίνα Λαϊάκη

Δεν τολμώ να μιλήσω για ανεξαρτητοποίηση από την πατρική εστία

Απόφοιτος της Ελληνικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 26 ετών, ξέρει δύο γλώσσες, έχει εξαιρετικές αξιολογήσεις αναφορικά με το διδακτικό ταλέντο της και τώρα οργανώνει τις μεταπτυχιακές σπουδές της. Ζει μόνη της στην Αθήνα και εργάζεται ως φιλόλογος – παιδαγωγός στον ιδιωτικό τομέα. «Αποτελώ εξαίρεση, καθώς η ανεργία αγγίζει το 70%» λέει στα «ΝΕΑ». «Εξαίρεση του να κάνεις το αυτονόητο! Το επάγγελμα που αγαπάς και επέλεξες. Η φωνή μου είναι φωνή πολλών φίλων, συναδέλφων, συγγενών και νέων αυτής της χώρας» προσθέτει χαρακτηριστικά.

«Τα σεμινάρια και οι ξενόγλωσσες πιστοποιήσεις που έχω στην κατοχή μου είναι αρκετά. Δουλεύω με μαθητές τα τελευταία έξι χρόνια» αναφέρει η Μαρίνα. «Ο διορισμός μου στο Δημόσιο σύμφωνα με στατιστικά θα γίνει σε μια 15ετία από τώρα! Θα έχω το ίδιο σθένος ή διάθεση ή ακόμη και ενδιαφέρον για τον κλάδο μέχρι τότε; Βλέπετε, η “λίστα αναμονής” είναι μεγάλη. Το πτυχίο μου δεν μου εξασφαλίζει την επάρκεια όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες! Αυτό από μόνο του υποβαθμίζει την ισχύ της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και πλήττει όχι μόνο τους νέους απόφοιτους σαν εμένα αλλά ήδη και τους μαθητές και εν δυνάμει σπουδαστές. Πώς μπορώ να ελπίζω σε έναν διορισμό, από τη στιγμή που εν μία νυκτί αποφασίστηκε να γίνει μια τέτοια μεταρρύθμιση; Αυτή τη στιγμή πλήττεται ολόκληρος ο εκπαιδευτικός κλάδος. Δεν τολμώ να μιλήσω για ανεξαρτητοποίηση από την πατρική εστία, καθώς τα τελευταία χρόνια παρατηρείται επιστροφή σε αυτήν. Ούτε τολμώ να πω για απόσβεση μελλοντική των χρημάτων για την εκπαίδευση» αναφέρει στην κουβέντα μας.

«Και φυσικά θεωρώ σημαντικές τις μεταπτυχιακές σπουδές παρά το κόστος αυτών. Νέοι κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να εξασφαλίσουν χρήματα για τα σεμινάριά τους, που πλέον είναι απαραίτητα. Δεν γίνεται να κάνεις περικοπές στην παιδεία εάν θέλεις να έχεις ένα υγιές κράτος. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και καθόλου φυγόπονοι, όπως έχουν χαρακτηρισθεί οι νέοι, ευελπιστούμε σε μια ουσιαστική αναβάθμιση του συστήματος και της παιδείας» καταλήγει.