Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι μια πραγματική επανάσταση. Οχι βέβαια με αριστερό πρόσημο. Αυτές έχουν πια ξοφλήσει. Και στη θεωρία και στην πράξη. Σκόρπισαν από την υποκριτική τους ρητορική. Φιλολαϊκές διακηρύξεις αλλά βάρβαρα αντιλαϊκές πρακτικές.

Ούτε νεοφιλελεύθερη θα μπορούσε να ονομασθεί αυτή η δράση. Γιατί στην Ελλάδα της απαξίωσης της πραγματικότητας, ο νεοφιλελευθερισμός έχει ταυτισθεί με οτιδήποτε δυσάρεστο ή δύσπεπτο. Ακόμα και η συνεχής επιβολή φόρων ή ο κρατικός πατερναλισμός του κ. Σόιμπλε έχει κατηγορηθεί σαν νεοφιλελεύθερος!

Χρειάζεται μια συντηρητική επανάσταση. Που είναι μια έκφραση αξιοπρεπής. Δίχως δύσκαμπτες γωνίες κι αρνητικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Που δεν έχει βέβαια σχέση με την ελληνική παραδοσιακή αντίληψη περί Δεξιάς. Η Δεξιά στην Ελλάδα φέρνει συνειρμούς στατικότητας και δυσκαμψίας. Και η αντίληψή της περί κράτους δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τις απόψεις της Αριστεράς. Η Δεξιά είναι κρατικιστική και βλέπει στο Δημόσιο και στα όποια «μέτρα», την κίνηση προς τα εμπρός και την αναζήτηση λύσεων. Οταν ακόμη και στην Κούβα σήμερα, η έννοια του κρατισμού έχει περάσει στα πολιτικά αζήτητα!!

Η συντηρητική επανάσταση θα πρέπει να έχει τρεις πραγματικούς άξονες. Ο ένας θα πρέπει να έχει σχέση με μια δραστική μείωση του γιγαντιαίου ελληνικού κράτους και συνακόλουθα των δημοσίων δαπανών. Στη Γαλλία, ο Φιγιόν, όταν ήταν μπροστά στις δημοσκοπήσεις, είχε υποσχεθεί γενναία μείωση αριθμού δημοσίων υπαλλήλων.

Ο δεύτερος άξονας θα πρέπει να σχετίζεται με δραστικές περικοπές φόρων. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ανάκαμψης και αύξησης ξένων επενδύσεων.

Κι ο τρίτος οφείλει να συνδέεται με τη μείωση των κανονιστικών διατάξεων ελέγχου της κοινωνίας και της οικονομίας. Μόνο μια τέτοια απελευθέρωση, που σημαίνει και μείωση γραφειοκρατίας, μπορεί να δώσει στη χώρα προοπτικές επανεκκίνησης και δυναμισμού για το μέλλον.