Το γοτθικό μυθιστόρημα της Μέρι Σέλεϊ «Φρανκενστάιν» συχνά και ποικιλοτρόπως έχει εμπνεύσει εικαστικούς καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές. Σειρά έχει και η ιταλική μόδα να ρίξει άγκυρες πάνω στο πλάσμα που έγινε η αρχετυπική μορφή όλων των δημιουργημάτων του ανθρώπου κατά την προσπάθειά του να νικήσει τον θάνατο, αλλά και να φτάσει στο επίπεδο του Θεού.

Πρόσφατα στο Λονδίνο η Μιούτσια Πράντα βραβεύθηκε από το βρετανικό συμβούλιο μόδας για το σύνολο της προσφοράς της στον χώρο της μόδας. Και μόλις στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, στο Μιλάνο, η κυρία Π. συνέχισε το έργο της, το οποίο παρουσιάζει στον δικό της πολιτιστικό χώρο, το Fondazione Prada. Ανάμεσα στους χώρους με έργα σύγχρονης τέχνης των συλλογών της, όπου φιλοξενούνται περιοδικές εκθέσεις οργανωμένες από σημαντικούς επιμελητές, το επιτελείο της Μιούτσια Πράντα παρουσίασε τη συμμετοχή του οίκου στην εβδομάδα ανδρικής μόδας του Μιλάνου. Ηταν άλλη μία έκφραση τέχνης, σύντομης διάρκειας και συμπυκνωμένου νοήματος, με θέμα τους χαλεπούς καιρούς της ιταλικής πραγματικότητας.

«Βασικά θα έπρεπε να είναι ένα ρομαντικό σόου μόδας. Και κυρίως να δείχνει το ενδιαφέρον μου να κατανοήσω την ανθρωπότητα. Αυτά τα χαρακτηριστικά αδυναμίας, την ευάλωτη πλευρά και τη γύμνια των ανθρώπων. Να δω εκείνους που έχουν απορριφθεί, κάποιον που δεν έχει πια καριέρα» είπε η Μιούτσια Πράντα στα παρασκήνια μετά το φινάλε του σόου, μιλώντας επηρεασμένη από το μυθιστόρημα της Σέλεϊ και τον Φρανκενστάιν. «Το δείξαμε απέναντι από έναν πολύ σκληρό κόσμο, γι’ αυτό και στην ατμόσφαιρα υπήρχε η αίσθηση του πολέμου και της στρατιωτικής απειλής. Για να μην κάνουμε το σόου μας ανιαρό αλλά και επειδή η μόδα πρέπει να παραμείνει ελαφριά υπόθεση κατά κάποιον τρόπο, φέραμε και δάνεια από τις ταινίες τρόμου χαμηλής αισθητικής, όπως το “Rocky Horror Picture Show”. Για εμάς ο Φρανκενστάιν παραμένει το υπόδειγμα ενός τέρατος με μεγάλη καρδιά που αναζητά την αγάπη».

Η Μέρι Σέλεϊ είχε γράψει για το έργο της: «Η εφευρετικότητα δεν σημαίνει να δημιουργείς από το κενό, αλλά από το χάος, δηλαδή να υπάρχουν τα υλικά, σκοτεινά κι άμορφα, και να μπορείς να τους δώσεις μορφή». Αυτό το χάος που επικρατεί και στο πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης είναι αυτό που δίνει κίνητρα δημιουργίας στους πρωταγωνιστές του Μιλάνου. Από την εργασιομανή Ντονατέλα Βερσάτσε και τον πείσμονα Τζόρτζιο Αρμάνι έως τους συνεχιστές της παράδοσης της οικογενειοκρατίας του Made in Italy. Πώς όμως η ιταλική μόδα μπορεί να παραμείνει κυρίαρχη δύναμη μέσα στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα της μόδας; Επειτα από μισό αιώνα θριάμβου, το Made in Italy ίσως να ακολουθήσει το τέλος του αξιαγάπητου τέρατος και να σβήσει. Το Μιλάνο μάλλον παραμένει ένα κλειστό σύστημα. Μέσα σε αυτό οι αποχρώσεις του στυλ, των εστέτ κανόνων, των κοινωνικών παραδοχών σε μια χώρα με έντονη την επίδραση του καθολικισμού δεν μπορούν παρά να συνεχιστούν μόνο από ιταλούς σχεδιαστές.

Ο κριτικός μόδας Αντζελο Φλακαβέντο στην εξαμηνιαία περιοδική έκδοση «System» αναλύει το πρόβλημα του Made in Italy στις ημέρες μας, αποδίδοντας την οπισθοχώρηση της σύγχρονης ιταλικής μόδας στην προσπάθεια των ιταλών βιομηχάνων να ανακτήσουν την εθνική ταυτότητα των προϊόντων τους. «Σαν να επρόκειτο αυτό να ήταν που χρειάζεται για να τονώσουμε τη βιομηχανία του ιταλικού ενδύματος. Ωστόσο μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, και με αφορμή τη μετέωρη συνθήκη που προκαλεί το Brexit και που επίσης φαίνεται να επηρεάζει την αγγλική μόδα, είναι μάλλον άστοχο να μιλάμε για μόδα με εθνικά πρόσημα. Αλλωστε ο κοσμοπολιτισμός μιας πόλης της μόδας είναι αυτός που φέρνει σχεδιαστές από όλον τον κόσμο κοντά της».