Είναι μόλις οκτώ ετών. Μικρός στα χρόνια και στο σώμα, αλλά μεγάλος στην ψυχή. Από πολύ μικρός παλεύει με τη λευχαιμία. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αγαπήσει το τρέξιμο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να τερματίσει τον πρώτο του Μαραθώνιο, άνετος, σε 3 ώρες και 32 λεπτά, έναν χρόνο που μόνο ονειρεύονται εκατοντάδες χιλιάδες ενήλικοι έμπειροι μαραθωνοδρόμοι. Ο λόγος για τον μικρό Νέιτ Βάιαντς από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ που ολοκλήρωσε τον περασμένο Νοέμβριο τον Μαραθώνιο της Βαλτιμόρης κλέβοντας τις καρδιές όλων όσοι παρακολούθησαν την προσπάθειά του. Τόσο εκείνος όσο και οι γονείς του ήταν σίγουροι ότι θα το καταφέρει. Είχε το βασικότερο πράγμα που χρειάζεται κανείς για να επιχειρήσει να τρέξει έναν Μαραθώνιο: θέληση. Αλλωστε η ιστορία του από την ημέρα της διάγνωσης της ασθένειας μέχρι σήμερα δείχνει ότι είναι μαχητής.

Η διάγνωση

Ολα ξεκίνησαν πριν από πέντε χρόνια, όταν ο μικρός Νέιτ έκανε διακοπές με τη γιαγιά του. Εκείνη ήταν που παρατήρησε τα συμπτώματα στο παιδί: μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, μώλωπες, κούραση και πυρετός. Οι γιατροί συνέστησαν στους γονείς να επισκεφθούν το Παιδικό Νοσοκομείο της Φιλαδέλφειας, όπου έπειτα από νέες εξετάσεις βγήκε η διάγνωση: λευχαιμία. «Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε το ταξίδι μας με τον καρκίνο» λέει ο Σκοτ Βάιαντς, πατέρας του Νέιτ. «Δεν είναι κάτι που περιμένεις να ακούσεις ποτέ για το τρίχρονο παιδί σου». Ωστόσο συμπληρώνει πως αυτό που αποφάσισαν αμέσως ήταν ότι ο Νέιτ θα ζούσε τη ζωή του σαν κανονικό παιδί. Επειτα από πολλούς μήνες εντατικής χημειοθεραπείας, κατά τη διάρκεια των οποίων ο μικρός Νέιτ με δυσκολία περπατούσε ή ανέβαινε σκαλιά, τα πρώτα σημάδια αποδυνάμωσης του καρκίνου φάνηκαν στις εξετάσεις και τα φάρμακα έγιναν πιο ελαφριά και σε λιγότερες δόσεις, βοηθώντας τον να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Το επόμενο βήμα για τους γονείς ήταν να βγάλουν τον γιο τους έξω από το σπίτι και να αισθανθεί όπως όλα τα άλλα παιδιά. Δρομείς και λάτρεις της υπαίθρου και οι δύο, έμαθαν τον εξάχρονο, τότε, γιο τους να κάνει ποδήλατο και σκέιτμπορντ.

Το ξεχασμένο ποδήλατο

Ο Σκοτ πήγαινε για τρέξιμο και έπαιρνε τον Νέιτ μαζί του· το παιδί λάτρευε να κάνει ποδήλατο δίπλα στον πατέρα του όσο εκείνος έτρεχε. Οταν μια μέρα ξέχασαν να πάρουν μαζί τους το ποδήλατο και ο μικρός είπε αυθόρμητα: «Δεν πειράζει, μπαμπά, θα τρέξω μαζί σου». Εως τότε ο Νέιτ δεν είχε τρέξει ούτε ένα χιλιόμετρο. Ο Σκοτ είπε «ΟΚ». Σκέφτηκε πως θα σταματήσουν όποτε αισθανθεί άσχημα ο μικρός. Αντ’ αυτού βρέθηκαν να τρέχουν αβίαστα για πολλή ώρα. Το παιδί δεν χαμπάριαζε ούτε από ανηφόρες! Αυτό ήταν. Το τρέξιμο έγινε η αγαπημένη ασχολία του μικρού. Επειτα από τέσσερις μήνες, έτρεξε τον πρώτο του Ημιμαραθώνιο, ενώ έναν χρόνο μετά κατέβασε τον χρόνο του κάτω από τις δύο ώρες. Οι αποστάσεις που έτρεχε ο Νέιτ θα γίνονταν ακόμα μεγαλύτερες στη συνέχεια, καθώς μαζί με τους δρομείς γονείς του «έγραφαν» χιλιόμετρα σε όλη την Ανατολική Ακτή, πετυχαίνοντας κάθε φορά τον στόχο που έθετε, ενώ παράλληλα πραγματοποιούσε τις θεραπείες για τον καρκίνο. Ετρεχε συνεχώς μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν και μπήκε στο νοσοκομείο για την τελική συνεδρία χημειοθεραπείας. Επέστρεψε σπίτι του τρέχοντας.

Η προετοιμασία

Βλέποντας το ταλέντο και την όρεξη του μικρού, οι γονείς του τον έγραψαν σε παιδική ομάδα στίβου. Να σημειώσουμε κάτι εδώ: παρόλο που στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη, το να τρέχουν μικρά παιδιά μεγάλες αποστάσεις ούτε επιτρέπεται αγωνιστικά ούτε ενθαρρύνεται προπονητικά, αυτό δεν ισχύει για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου βλέπει κανείς και πολύ μικρούς μαραθωνοδρόμους. Με τη σωστή προπόνηση ο μικρός άρχισε να «πετάει». Ετσι, πέρυσι, ο πατέρας του δήλωσε δοκιμαστικά συμμετοχή (και για τους δύο) σε έναν διπλό διήμερο αγώνα συνολικής απόστασης 45 χλμ. Ο οκτάχρονος δρομέας όχι μόνο ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της διαδρομής, αλλά, όπως τονίζει ο Σκοτ Βάιαντς, «ήθελε ακόμα περισσότερο». Εκεί γεννήθηκε η ιδέα για τον Μαραθώνιο. Επέλεξαν τη Βαλτιμόρη.

Ο αγώνας

Στον αγώνα ο Σκοτ ήθελε να τρέξει παρέα με τον μικρό. Με το που έφυγαν όμως, κατάλαβε πως δεν θα κατάφερνε να ακολουθήσει το παιδί για πολύ και έμεινε πίσω. «Σε κάθε σταθμό ρωτούσα αν είδαν ένα μικρό παιδί να τρέχει και μου απαντούσαν πως είναι ήδη δέκα λεπτά μπροστά». Ανήσυχη η μητέρα του Νέιτ, Ντανιέλ, περίμενε τον μικρό σε διάφορα σημεία της διαδρομής και τον παρακαλούσε να κόψει ταχύτητα και να περιμένει τον πατέρα του. Τερμάτισε σε 3.32 ακριβώς, 55ος γενικής! «Ειλικρινά, θα μπορούσε να πάει ακόμα πιο γρήγορα αν τον άφηνα εντελώς ελεύθερο» λέει η Ντανιέλ Βάιαντς στο περιοδικό «Runner’s World».

«Είναι ένα μικρό θαύμα»

Ο Νέιτ αισθάνεται ολοένα και καλύτερα σωματικά, ενώ έχει να κάνει χημειοθεραπεία για πάνω από ένα έτος. Ο ίδιος και οι γονείς του περιμένουν να έρθει ο Ιούνιος του 2019 και να πάρουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων για την πορεία του καρκίνου, πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση, με την ελπίδα ότι οι αγώνες που θα έχει μπροστά του ο Νέιτ θα είναι συνεχείς και ακόμα μεγαλύτεροι. Αλλωστε, όπως λέει σε κάθε ευκαιρία η μαμά του, «ο Νέιτ είναι ένα μικρό θαύμα».