Εγώ το είχα αποφασίσει. Αυτή την εβδομάδα των πολιτικών παθών, θα πάθω στρουθοκάμηλο. Εχωσα το κεφάλι στην άμμο, κι άφησα μόνο τα φτερά να τα χαϊδεύει ο άνεμος και να τ’ αλαφροπαίρνει σαν την Ζιζί Ζερμέν να κατεβαίνει τη σκάλα στο Μουλέν Ρουζ.

Δεν άκουσα λοιπόν τα Μιράζ να σκίζουν τον αιθέρα πάνω απ’ τη Μεσογείων, και να μου σηκωθεί η τρίχα η πατριωτική που διαθέτω. Οπως έμαθα αργότερα η πτήση κατ’ άλλους ήταν μια προγραμματισμένη άσκηση, κατ’ άλλους, επίσημους πάντα και πρωτοκολλημένους, για να αποχαιρετήσουν τον κ. Καμμένο που σε μια μέρα πήγε από κει που ‘ρθε.

Τώρα ποιος λέει αλήθεια ποιος ψέματα, είναι ένα στρατιωτικό μυστικό που θα πρέπει να αποκαλυφθεί μετά 50 χρόνια για λόγους Εθνικής Ανασφάλειας.

Αλλά και με το κεφάλι χωμένο στην άμμο, δεν είναι κι εύκολο, πνίγεσαι δεν αντέχεται μια ολόκληρη βδομάδα. Το έβγαλα κι εγώ στον μολυσμένο αέρα της πόλης μας, κι είδα και άκουσα τα ακατονόμαστα.

Οπως πάντα όμως τα τελευταία (μόλις 10 χρόνια) δεν μπορώ να τα ταξινομήσω για να βγάζουν ένα νόημα. Αλλωστε δεν έχω και τον χρόνο να προλάβω τις εξελίξεις κι ας τρυπώνουν από παντού οι ειδήσεις στη ζωή μας. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στον δρόμο και στα μαγαζιά σε βρίσκει απροετοίμαστο το καινούργιο, πάντα ντυμένο με τα ρούχα του παλιού και σε τσακίζει.

Στο ταξί, να παίζει το ραδιόφωνο βραχνά κι ακούω τον φρέσκο φρέσκο υπουργό Αμύνης (την είχε βγάλει τη στολή; Ηταν με πλάκα τα γαλόνια; Δεν είχα εικόνα) να λέει με τρεμάμενη φωνή ότι του άφησε ο πρώην υπουργός έναν φάκελο που έκρυβε μέσα του μια εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, όχι οποιουδήποτε Αρχάγγελου Μιχαήλ (τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα;), του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Εχει σημασία γιατί οι άλλοι Αρχάγγελοι όσο και Μιχαήλ να είναι δεν έχουν την ίδια ιαματική ικανότητα. Ασε που μπορεί να σου δώσουνε καμιά συνταγή με φάρμακα της ΝOVARTIS και μπλέξεις άσκημα.

Οχι. Οχι του Πανορμίτη. Αυτός είναι ο καλός, αυτόν εμπιστεύομαι.

Και τελείωσε το πρόγραμμά του με τη φράση: «Οταν είχα ένα πρόβλημα υγείας ο υπουργός μου είπε: “Οταν θα γίνεις καλά θα πάμε στον Ταξιάρχη που σε έχω τάξει”». Κατάλαβες πού πάμε; Απ’ τον Καμμένο στον Ταμένο.

Οχι πως δεν είχαμε δει τα ίδια πιο παλιά, όχι με στρατηγό αλλά ολόκληρο πρωθυπουργό που τον είχανε για τάξιμο. Και τον πήρε άρρωστο άνθρωπο η κυρία Λιάνη Παπανδρέου και τον έσερνε στην Τήνο γιατί το είχε κάνει το τάμα στο Χέρφιλντ. Πάλι καλά που δεν είχε τάξει και τον Γιακούμπ που τον χειρούργησε, να είχαμε κι άλλα ρεζιλίκια διεθνή.

Πόσο άτσαλα ντύνεται το σήμερα το χθες, κι ας μην του μοιάζει.

Με τούτα και με κείνα τους γύρισα την πλάτη και με αφορμή το αφιέρωμα στον Ελύτη στο κυριακάτικο «Βήμα», ξανακοίταξα τον ποιητή (όπως ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» που για να σώσει την Αθήνα δεν καλεί έναν πολιτικό απ’ τον Αδη αλλά δυο ποιητές, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη) και θυμήθηκα άλλους καιρούς, άλλα ήθη, άλλα έθιμα. Αντιγράφω.

«Πού να δώσω να το καταλάβουν οι πλειοψηφίες πως η δύναμη μόνο σκοτώνει και πως το σπουδαιότερο: Η άνοιξη και αυτή προϊόν του ανθρώπου είναι».