Εχει το ενδιαφέρον του να παρακολουθείς τις δηλώσεις των προπονητών μετά το τέλος των αγώνων. Τις εκτιμήσεις τους. Το πώς προσεγγίζουν την πραγματικότητα ή πού απονέμουν τα εύσημα. Φυσικά, μιλάμε για ανθρώπους με διάθεση να αναφέρουν τα πάντα, να εξηγήσουν στο διψασμένο κοινό τα πώς και τα γιατί μιας κατάστασης και δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

Πάει να πει δεν μιλούν με γλώσσα ξύλινη, αποφεύγουν να κάνουν αναφορά απλή στον αγώνα και τις φάσεις και δεν σε αναγκάζουν να σηκωθείς και να φύγεις. Εχουν, δηλαδή, αποστολή να σε μάθουν ορισμένα πράγματα. Προπονητές με άποψη, συναντάμε κυρίως στο μπάσκετ. Ισως είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλοι. Μπορεί πάλι να μην το σκέφτονται να εκτεθούν ή δεν έχουν το άγχος μήπως συναντήσουν τις απόψεις τους στο… μέλλον. Πάρτε για παράδειγμα τον Μπλατ και τον Πιτίνο. Μιλούν για παίκτες που το κύριο σώμα των οπαδών τους απορρίπτει, ενώ οι ίδιοι τους αφιερώνουν ζεστά σχόλια. Ο Μπλατ, για παράδειγμα, ύστερα από την προηγούμενη εβδομάδα που ήταν κάτι σαν «το επταήμερο του Μπόγρη», εξήγησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συν του ψηλού του Ολυμπιακού, ενός παίκτη κυρίως βοηθητικού και με έφεση στις μάχες και όχι σε πολλά παραπάνω στο παρκέ. Κι όμως, ο κόουτς έφτασε στο σημείο να πει «θα τον έπαιρνα πάντα και παντού μαζί μου» και ήταν αυτό ένας έπαινος για τον σέντερ που στα 20 του χρόνια έκανε κλικ στον Ομπράντοβιτς, δούλεψε μαζί του μια διετία, αλλά δεν στέριωσε στο Τριφύλλι. Τώρα, με τα κόκκινα βγάζει ένα ιερό πάθος και στο λεξικό είναι ακριβώς ο «παίκτης ομάδας».

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Λεκαβίτσιους. Μέχρι να έρθει ο Πιτίνο, όλοι άκουγαν για παίκτη με μικρές δυνατότητες και αδυναμία να ανταποκριθεί σε ρόλο αντι-Καλάθη. Κι όμως, από τότε που ήρθε στα μέρη μας ο αμερικανός προφέσορας, ο λιθουανός γκαρντ παίρνει χρόνο συμμετοχής, βγάζει ενέργεια, αξιοποιεί το ικανοποιητικό του σουτ και στις διεισδύσεις του δεν φοβάται το παραμικρό. Ναι, δεν κρίνεται ο Παναθηναϊκός από το πόσο καλός θα είναι ο Λεκαβίτσιους, ίσως όμως κρίνονται οι άλλοι αν δεν καταθέσουν το φιλότιμο του παίκτη.

Αμφότεροι, όπως και πολλοί άλλοι, υποτιμημένοι. Γιατί το πλήθος στέκεται ενίοτε αλλού, έχει στο μυαλό του πριμαντόνες και αρνείται να αποδεχθεί ότι όλοι έχουν τον ρόλο τους. Γοητεύεται ευκολότερα από παίκτες που πλανεύουν το κοινό με τις ενέργειές τους, έχουν μια συμπεριφορά του στυλ «δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί», τα βάζουν με όλους και όλα. Και όταν καταλήγουν να είναι σαν τον Βράνιες, όλοι αντιλαμβάνονται το πόσο λάθος έκαναν. Αλλά μήπως θα βάλουν μυαλό;