Δεν είναι φυσικά μια κουταλιά νερό, είναι ολόκληρη λίμνη. Κι αυτός ο υδάτινος όγκος αλλάζει και τη φύση του προβλήματος: δεν είναι το Κέντρο που πνίγηκε στις Πρέσπες, είναι το Μαξίμου που επιχειρεί να το πνίξει. Οχι πως Το Ποτάμι πρωτίστως και το ΚΙΝΑΛ δευτερευόντως δεν έχουν κάτι από ιδανικό αυτόχειρα. Σε κανένα έγκλημα όμως δεν είναι βασικό στοιχείο η φύση του θύματος. Αντίθετα, είναι ό,τι σχετίζεται με τον θύτη. Είναι το κίνητρο και είναι και το εργαλείο του φόνου.

Αν κάνει κάτι το έγκλημα ιδιαίτερα ειδεχθές είναι ότι ως θύτης το Μαξίμου χρησιμοποίησε ένα εθνικό θέμα για να εξαφανίσει τα κόμματα του Κέντρου στον πάτο της λίμνης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είδε τη Συμφωνία των Πρεσπών μόνο ως μια ευκαιρία για να αποκτήσει στη διεθνή σκηνή στάτους ηγέτη που λύνει προβλήματα και μάλιστα στα Βαλκάνια, δηλαδή σε μια ταραχώδη περιοχή που έχει τη φήμη της μπαρουταποθήκης της Ευρώπης. Για τον Τσίπρα, η συμφωνία με την ΠΓΔΜ προσφερόταν και για ένα ξεκαθάρισμα λογοριασμών στο εσωτερικό. Κι αν ο ένας στόχος του ξεκαθαρίσματος ήταν η ΝΔ, ο άλλος ήταν η Κεντροαριστερά.

Στην περίπτωση της ΝΔ το πράγμα έμοιαζε απλό. Το θύμα δεν θα χρειαζόταν παρά να πατήσει την πενονόφλουδα και να στηρίξει τη συμφωνία ακόμη και επί της αρχής – με εκείνο το «ναι μεν αλλά», όπου το «ναι» είναι η ουσία και το «αλλά» απλώς κάτι για να τηρούνται τα προσχήματα. Αυτό υποτίθεται ότι επέβαλλε το συμβιβαστικό από την εποχή του πατέρα Μητσοτάκη παρελθόν της Κεντροδεξιάς απέναντι στην ΠΓΔΜ, αλλά και το φιλελεύθερο φιλευρωπαϊκό παρόν της. Κι αν η ΝΔ δεν πάταγε την πενονόφλουδα και δεν δημιουργούσε ρήγμα στα δεξιά της όπως και συνέβη; Η εναλλακτική λύση ήταν εξίσου απλή: θα αποκαλυπτόταν το πραγματικό της πρόσωπο, η σκληρή και αποκρουστική ακροδεξιά φυσιογνωμία που υποτίθεται είχε προσδώσει στο κόμμα ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Ως σύλληψη έμοιαζε με το τέλειο έγκλημα: ο Τσίπρας θα έκανε τους Κεντρώους να ξεχάσουν την απέχθεια που τους προκάλεσε ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνο το συναίσθημα που καταχωρήθηκε ως αντισυριζαϊσμός, αφυπνίζοντας τα αντιδεξιά τους σύνδρομα. Και τι χρειάζεται ένα αντιδεξιό μέτωπο; Μα, έναν ηγέτη που θα ενώσει την πληθυντική Αντιδεξιά σε έναν προοδευτικό πόλο – τον προοδευτικό πόλο ή κεντροαριστερό μέτωπο που βιάστηκε να ανακαλύψει ο φιλοκυβερνητικός Τύπος πριν ακόμη ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή.

Το κίνητρο. Η βιασύνη αυτή μαρτυρά και το βασικό κίνητρο του εγκλήματος: ο στόχος είναι η κληρονομιά μιας Κεντροαριστεράς που από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 εκπροσωπείται από το ΠΑΣΟΚ. Αλλά εάν η φύση των θυμάτων παραπέμπει στον αυτοχειριασμό, εκείνη του θύτη έχει πιο βαρύ ψυχολογικό προφίλ: από τις μιμήσεις έως τη δημιουργία ενός κεντροαριστερού μετώπου, ο Τσίπρας προσπαθεί να μοιάσει απελπισμένα στον Ανδρέα Πανανδρέου.

Ακόμη όμως κι αν γίνει το έγκλημα, θα έχει αποτέλεσμα; Θα πάρει την κληρονομιά ο Τσίπρας; Οχι πως δεν υπάρχουν πρόθυμοι να του τη δώσουν. Μόνο που οι πρόθυμοι είναι ο Ραγκούσης και ο Θεοχαρόπουλος που από την κληρονομιά δεν έχουν τίποτε. Κι έπειτα, σε αυτήν την πορεία ταύτισης με τον Παπανδρέου, ο Τσίπρας ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή από το είδωλό του: ο Παπανδρέου ριζοσπαστικοποίησε το κεντροαριστερό ακροατήριο, ενώ ο Τσίπρας σοσιαλδημοκρατικοποιείται ο ίδιος για να το σαγηνεύσει. Τι σημαίνει αυτό; Οτι κάποια κόμματα του Κέντρου μπορεί και να βρεθούν πνιγμένα στον βυθό της λίμνης. Αλλά ο Τσίπρας να μην μοιάζει με ηγέτη πόλου. Να είναι απλώς κάποιος που αποπειράθηκε να στήσει έναν σκάρτο ψευδοδιπολισμό.