Το κέρδος

Ηταν σχεδόν αναμενόμενο, ότι το παρακράτος – λερναία ύδρα που εξακολουθεί να ζει και να υπάρχει στη χώρα θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να αμαυρώσει, να ακυρώσει και εν τέλει να διαλύσει τη συγκέντρωση για τη Μακεδονία στην Πλατεία Συντάγματος. Το ότι εν πολλοίς τα κατάφερε, δείχνει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι είναι πανίσχυρο, διακλαδίζεται σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να συνδράμει σε κάθε δύσκολη περίοδο της κυβέρνησης.

Κατά συνέπεια, το τι συνέβη χθες το απόγευμα στο Σύνταγμα, στο πάνω μέρος της πλατείας, όταν μια χούφτα κουκουλοφόρων αφέθηκε να προκαλεί τις αστυνομικές δυνάμεις και να καταστρέφει, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Εχει συμβεί κατά το παρελθόν αρκετές φορές, θα μπορούσε να αθροιστεί ως μία ακόμη η χθεσινή. Θα συμβεί ίσως και στο μέλλον. Αντιθέτως, κρίνω ως απολύτως σημαντικό το γεγονός ότι στο Σύνταγμα συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές για ένα εθνικό θέμα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, φύλου. Ανθρωποι που σηκώθηκαν από τον καναπέ, εκεί όπου τους είχε τοποθετήσει η κυβερνητική πολιτική αφασία.

Να το κρατήσουμε αυτό το κέρδος…

Βαρίδια

Η διαγραφή του Θανάση Θεοχαρόπουλου από το ΚΙΝΑΛ και η εξαγγελία της προέδρου Φώφης ότι προχωρεί σε έκτακτο συνέδριο μέσα στον Μάρτιο οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ απέτυχε. Παταγωδώς. Επειτα από ενάμιση χρόνο παλινωδιών, παλινδρομήσεων και δολιχοδρομιών, διάστημα κατά το οποίο το εκκρεμές του Ποταμιού και το «μέσα – έξω» της ΔΗΜΑΡ αποθάρρυναν σοβαρό αριθμό ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ να επαναπατριστούν στην Κεντροαριστερά, ο χώρος καταλαβαίνει τώρα ότι αν θέλει να προχωρήσει, πρέπει να αποτινάξει από πάνω του όποιο βαρίδι αλληθωρίζει προς τον Τσίπρα. Αρκετά η ανεκτικότητα που έχει επιδειχθεί από πλευράς ηγεσίας για τις διαφοροποιήσεις βουλευτών και στελεχών. Αρκετά επίσης και με τις δικές της «αναζητήσεις» σε θνησιγενή σχήματα.

Ο χώρος είναι ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ πρέπει να παραμείνει, και όποιος επιθυμεί κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι, ιδού η έξοδος…

Χρειάζεται τα «κουρέλια»

Η εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη του προέδρου Τσίπρα στη χθεσινή κυριακάτικη «Αυγή» νομίζω ότι δόθηκε μόνο και μόνο για να μας καταστήσει σαφές ότι εγκαταλείπει οριστικά τον χώρο της (λεγόμενης) Αριστεράς και μετακινείται στην εξαιρετικά θελκτική, για πολλούς και διαφόρους λόγους, Κεντροαριστερά. Αρκεί κανείς να διαβάσει το παρακάτω απόσπασμα, που η εφημερίδα το προβάλλει και πρώτο πρώτο από τα κύρια, τα δυνατά σημεία της, τα power points, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο με εκείνη την οξφορδιανή προφορά που σκοτώνει, για να αντιληφθεί την πρόθεσή του: «Το βάρος της συγκρότησης του προοδευτικού πόλου πέφτει εκ των πραγμάτων στη μεγαλύτερη δύναμη, αλλά θέλουμε να προχωρήσουμε χωρίς ηγεμονισμούς» είπε ο ποιητής.

Αλλιώς ποιος λόγος υπήρχε να συμφύρεται με τόσους πασόκους στη γιορτή του κυρ Αντώνη Λιβάνη – πασόκους τους οποίους λογικά θα ήθελε να χώσει στη φυλακή, βέβαιος ων περί της ηθικής τους κατάπτωσης, ως αποτέλεσμα της πολυετούς διακυβέρνησης της χώρας…

Ούτε να τους βλέπει θέλει, ούτε να τους ακούει. Είναι αυτοί που ενσαρκώνουν «το σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα», όπως συνηθίζει να λέει. Αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οδεύει ολοταχώς προς μια συντριπτική, στρατηγικού χαρακτήρα ήττα και χρειάζεται τα κουρέλια της Κεντροαριστεράς. Γιατί «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη»…

Οι απόμαχοι

Δεν γνωρίζω αν όλοι αυτοί που στη γιορτή τού άλλοτε συνεργάτη του Ανδρέα έσπευδαν να αγκαλιάσουν τον πρόεδρο Αλέξη (και μαζί και τους υπουργούς του…) έχουν υποστεί κάποιου είδους λοβοτομή. Να πω την αλήθεια, ποιος ενδιαφέρεται κιόλας. Θέλω να πω όμως ότι όλοι αυτοί – άντε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι – αντιπροσωπεύουν πλέον μόνο τον εαυτό τους. Τίποτε περισσότερο. Μουσειακό είδος. Απόμαχοι της πολιτικής, άνθρωποι που ζουν στο περιθώριό της, που δεν έχουν κάνει μια βόλτα από τη Χαριλάου Τρικούπη, έστω για να μεταφέρουν μια άποψη στην πρόεδρο Φώφη για τα πράγματα, εμφανίστηκαν ξαφνικά (από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα συνδεδεμένα με τα υπόγεια του Μαξίμου παρακρατικά μέσα ενημέρωσης) ως αυτοί που ενσαρκώνουν το «κεντροαριστερό όραμα» του Τσίπρα.

Συγγνώμη που θα χαλάσω τη σούπα, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε. Το απόλυτο μηδέν. Ανήκουν πια στην κατηγορία των απόμαχων… προπονητών της εξέδρας. Που πηγαίνουν γήπεδο και το μόνο που κάνουν είναι να βρίζουν τον προπονητή της ομάδας γιατί έφτιαξε αυτή την ενδεκάδα, και όχι μια άλλη που εκείνοι έχουν στο μυαλό τους…

Κρας τεστ στις κάλπες

Και όποιος διαφωνεί με την άποψή μου, και ειδικά από τα υπόγεια και τα ανώγεια του Μαξίμου, δεν έχει παρά να δοκιμάσει την απήχηση που έχουν όλα αυτά τα γερόνδια της πολιτικής, οι απόμαχοι μιας εποχής «…και διηγώντας τα να κλαις», στο εκλογικό σώμα της Κεντροαριστεράς.

Ιδού η πρόταση που διατυπώνω και ελπίζω να την κάνει αποδεκτή ο πρόεδρος Τσίπρας, διότι «καίγομαι» (λέμε τώρα…) να κερδίσει το στοίχημα: εισηγούμαι να εντάξουν όλους τους «εφαψίες» ως υποψηφίους στα ψηφοδέλτια ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές. Να δούμε πόσοι εξ αυτών θα εκλεγούν.

Διεύρυνση δεν λέει ότι επιδιώκει ο πρόεδρος Τσίπρας προς την Κεντροαριστερά; Χωρίς ηγεμονισμούς, δε; Μάλιστα. Ολοι υποψήφιοι. Ολοι. Και πρώτος ο φίλος μου ο Κώστας Λαλιώτης, στη Β’ Πειραιά όπου εκλεγόταν κατά το πασοκικό του παρελθόν. Επίσης θέλετε να ενισχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη Δυτική Αθήνα; Ωραία. Βάλτε τον φίλο μου τον Κίμωνα, Κίμο για όλους εμάς τους φίλους του, Κουλούρη υποψήφιο εκεί.

Να τους δούμε να εκλέγονται και να χαρούμε όλοι που θα κοσμήσουν τη νέα Βουλή ως συνεργαζόμενοι ή (γιατί όχι;) και οργανωτικά ενταγμένοι ως νεοσυριζαίοι.

Τι τη θέλει ο Τσίπρας την παρούσα έκφραση της Κεντροαριστεράς, το ΚΙΝΑΛ, στους σχεδιασμούς του, όταν έχει όλους αυτούς;

Το σχέδιο

Εχω μια υποψία και θα τη γνωστοποιήσω: όλο αυτό που κάνει ο πρόεδρος Αλέξης με την Κεντροαριστερά δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να συρρικνώσει το ΚΙΝΑΛ στο ελάχιστο δυνατό. Στο μη περαιτέρω. Να το καταστήσει ένα Ποτάμι ή ΑΝΕΛ στην επόμενη Βουλή. Θέλει με τον τρόπο αυτόν να αποτρέψει τη συγκρότηση μιας προεδρικής πλειοψηφίας κατά την εκλογή των αρχών του επόμενου χρόνου, ακόμη και αν η ΝουΔου του Μητσοτάκη καταφέρει να κερδίσει την αυτοδυναμία…

Το μόνο του όπλο για να είναι εκείνος ο ρυθμιστής της κατάστασης και να οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές είναι μια επανάληψη του σκηνικού του Δεκεμβρίου του 2014. Και αυτό με έναν μόνο τρόπο επιτυγχάνεται: τη συρρίκνωση της Κεντροαριστεράς μέσα από τη σαλαμοποίηση της παράταξης (βλέπε περίπτωση Θεοχαρόπουλου και πιθανώς Κρεμαστινού…).

Οσο ορατό είναι αυτό που επιδιώκει, άλλο τόσο είναι εμφανής και η απόπειρα διαφόρων εκπροσώπων του παλαιού ΠΑΣΟΚ να τον βοηθήσουν να υλοποιήσει τον σχεδιασμό του…

Οι «εφαψίες» που λέγαμε.