Η χθεσινή συγκέντρωση για το Μακεδονικό δεν είναι επανάληψη της συγκέντρωσης του 1992. Οι διαφορές είναι πολλές.

Μια απ’ αυτές; Τότε συμμετείχε σχεδόν σύσσωμο το ΚΚΕ εσωτερικού, οι επίγονοι του οποίου σήμερα βρίσκονται απέναντι και με το δάχτυλο προτεταμένο.

Μια άλλη; Προσωπικότητες όπως η υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Κατερίνα Παπακώστα, αναδυόμενο τότε στέλεχος της ΝΔ, απλώς πίστευαν ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Σήμερα βρίσκεται στην απέναντι όχθη. Και για να είμαστε βέβαιοι, από την αντίπαλη όχθη στέλνει τα ΜΑΤ όχι να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στην ασφαλή διαμαρτυρία ελλήνων πολιτών αλλά να την πνίξουν στο δακρυγόνο, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ακεραιότητα αδύναμων κυρίως ανθρώπων, που ακόμα κι αν δεν πιστεύουν ό,τι πιστεύει (αν πιστεύει σε κάτι) για το Μακεδονικό η κυρία που αλλαξοπίστησε, έχουν δικαίωμα να απαιτούν από το ελληνικό κράτος να τους επιτρέπει να εκφράζουν και να διεκδικούν τα πιστεύω τους.

Γιατί κάνω μνεία στην Κατερίνα Παπακώστα και όχι στην, επίσης υπεύθυνη και προφανώς αρμοδιότερη, μιας και αυτή είναι η προϊσταμένη του υπουργείου, την Ολγα Γεροβασίλη; Μα επειδή αυτή ήταν στον πολιτικό χώρο που χθες έριχνε δακρυγόνα στους γέροντες και στους ανήμπορους πολύ καιρό, δεν είδε όπως η Κατερίνα Παπακώστα ξαφνικά φως και μπήκε.

Η Γεροβασίλη, κουτσά – στραβά, υπηρετεί σταθερά έναν πολιτικό χώρο και τις ιδέες του, έχουν λογική ακόμα και οι ολέθριες επιλογές της. Αντίθετα, η Παπακώστα είναι ένα στέλεχος της κυβέρνησης που το έφερε στον Τσίπρα η ανάγκη. Μια, ας πούμε, πολιτικός που έμαθε τη ρητορική της ελληνικής εθνικόφρονος κρατικιστικής Δεξιάς αλλά για να γίνει υπουργός ποδοπάτησε ό,τι είχε μάθει, επί της ουσίας πλέον στηρίζεται στο κενό. Οι ιδέες της και οι αξίες της είναι το κενό. Το τίποτα. Αυτό το επί της ουσίας εκ μεταγραφής δεξιό τίποτα, στη σημερινή λογιστική εγγραφή της εξουσίας έχει μεγαλύτερη αξία από τους διαμαρτυρόμενους πολίτες για τη συνθήκη των Πρεσπών – που ως γνωστόν, κατά την κυβερνητική ρητορική, είναι ακραίοι εθνικιστές. Ενώ η Παπακώστα είναι η 151η ψήφος στήριξης της κυβέρνησης. Η Πασιονάρια μιας βιασμένης πλειοψηφίας.

Ενα χαίνον ιδεολογικό κενό. Εμφατικά κενό, αν το αντιπαραθέσεις στους διαδηλωτές, σε ιδεολόγους που, στο παρελθόν, ίσως και να είχαν εμπιστευτεί την Κατερίνα Παπακώστα.

Αλλά εδώ υπάρχουν έμπειροι ιδεολόγοι που εμπιστεύονται τον Τσίπρα.