Δεν είναι μόνο ο Πρωθυπουργός που διακατέχεται από αλαζονεία. Το μικρόβιο έχουν κολλήσει και οι αγιογράφοι του. Δεν είναι μεταδοτικές μόνο κάποιες από τις ασθένειες. Είναι και η έπαρση. Περιγράφοντάς τον, σαν τον Αλέξη τον άχαστο. Με αφορμή τους 151 στην ψήφο εμπιστοσύνης. Σαν τον πολιτικό αρχηγό που κερδίζει όλες τις μάχες και ρίχνει στο κανναβάτσο όλους τους αντιπάλους. Πράγματι αυτά τα τέσσερα χρόνια είναι αήττητος. Κέρδισε (υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα) τις εκλογές. Κέρδισε τις εσωκομματικές μάχες, εξαφανίζοντας Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη κι όποιον άλλον θεωρούσε ότι του έκλεινε τον δρόμο. «Κέρδισε» το δημοψήφισμα τουμπάροντας το αποτέλεσμα. Ξανακέρδισε τις εκλογές.

Σακί

Καθάρισε σαν αβγό τον Κοτζιά. Κέρδισε τη στημένη ψηφοφορία για την ψήφο εμπιστοσύνης. Πέταξε σαν άδειο σακί τον Πάνο Καμμένο, αφού συναλλάχθηκε με τους βουλευτές του. Προκαλεί έντονους κλυδωνισμούς σε Ποτάμι και ΚIΝΑΛ. Προφανώς θα κερδίσει και την ψηφοφορία για τις Πρέσπες. Πρόδωσε ευθύς εξαρχής τον μέντορά του. Τον Αλέκο Αλαβάνο. Ολα αυτά συνιστούν μία πραγματικότητα. Φαινόμενο όμως που δεν συναντάται μόνο στην πολιτική. Ας δούμε έναν φανταστικό χαρακτήρα. Τον Μάικλ. Τον μικρότερο γιο του Δον Βίτο Αντολίνι Κορλεόνε που ενσάρκωσε ο Αλ Πατσίνο (φωτογραφία). Που επίσης κέρδιζε συνέχεια. Ιδεαλιστής (σαν κάποιον άλλον που ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο) εθελοντής πεζοναύτης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τον πατέρα του να ονειρεύεται γι’ αυτόν καριέρα γερουσιαστή.

Αίμα

Φευ. Η ζωή τα φέρνει αλλιώς. Με τον Μάικλ να υποχρεώνεται να βουτήξει τα χέρια του στο αίμα. Στη σκηνή στο ιταλικό ρεστοράν, με το όπλο κρυμμένο στο καζανάκι της τουαλέτας, σκοτώνει τον Σαλότσο και τον ΜακΚλάσκι. Από κει και πέρα, ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Καθαρίζει εκεί που πήγανε για ψάρεμα στη λίμνη μέχρι και τον αδερφό του τον Φρέντο. Εξίσου σκληρή είναι και η πολιτική. Ο Αλέξης δεν βούτηξε κυριολεκτικά τα χέρια του στο αίμα. Τα βούτηξε μεταφορικά. «Κατέσφαξε» με τον νόμο Κατρούγκαλου τους συνταξιούχους. Μαζί με τα λιμάνια και τα αεροδρόμια ξεπούλησε και τις αρχές (;) του. Εξόντωσε όσους δικούς του σήκωσαν κεφάλι. Αφού χρησιμοποίησε τον Καμμένο τον πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα και ψάχνει να βρει άκρη με τις «προοδευτικές δυνάμεις».

Γλυκά

Η σκηνή να πηγαίνει τις προάλλες στη γιορτή του 93χρονου Αντώνη Λιβάνη μ’ ένα κουτί γλυκά, καθώς και το πλήθος των συνδαιτυμόνων που υπέβαλλε τα σέβη του, είναι αρκούντως σημειολογική. Οι καιροί αλλάζουν, είναι δύσκολοι, είμαστε στριμωγμένοι, αναζητούμε καινούργιους συμμάχους, βάζουμε μπροστά το επόμενο κόλπο. Ακόμα και με πολιτικά απολιθώματα, σαν τον Θανάση Τσούρα, τη Βάσω Παπανδρέου, τον Κώστα Γείτονα και τον Σήφη Βαλυράκη. Για να φτάσουμε στο διά ταύτα. Ο Αλέξης πράγματι κερδίζει. Ο ελληνικός λαός, η κοινωνία, κέρδισε κάτι αυτά τα τέσσερα χρόνια; Ολες αυτές οι νίκες παράγουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα; Πλην της νομής της εξουσίας. Και στον κινηματογράφο ωστόσο και στην πραγματική ζωή τέτοιου τύπου «ήρωες» ποτέ δεν κερδίζουν για πάντα.