Ο κανόνας λέει ότι σε κάθε έναν από εμάς αντιστοιχούν δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Αλλά τι συμβαίνει όταν πέσουν όλα τα δεκαπεντάλεπτα μαζί; Τι γίνεται όταν εκδηλωθεί κάπου μια συλλογική δίψα για δημοσιότητα; Μάλλον αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες στη Βουλή. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι καθαρά γουορχολικό. Παρά τις απεριόριστες δυνατότητες της τέχνης, η ποπ αρτ από μόνη της δεν αρκεί για να φωτίσει την περίπτωση. Χρειάζεται και λίγη πολιτική. Και πολιτικά, τουλάχιστον, η Βουλή δεν θυμίζει κονσέρβα του Αντι Γουόρχολ αλλά ένα τραπέζι μπιλιάρδου στην πράσινη τσόχα του οποίου ισχύει ένας ιδιότυπος κανόνας: όποιος πέσει στην τρύπα δεν κερδίζει, επειδή καμία τρύπα δεν εξασφαλίζει δημοσιότητα. Αυτό που προσφέρει μια τρύπα είναι μόνο αφάνεια.

Από την αναζήτηση της διασημότητας έως τον κίνδυνο της αφάνειας ο δρόμος δεν είναι ποτέ μακρύς. Είναι κάτι που υπενθύμισε η Συμφωνία των Πρεσπών ξυπνώντας σε κόμματα και βουλευτές τον φόβο της επόμενης μέρας: τι τύχη θα έχει, ας πούμε, η Κουντουρά στους ΑΝΕΛ, δηλαδή σε ένα κόμμα που οδεύει προς την αφάνεια; Καμία, θα πέσει μαζί με το κόμμα στην τρύπα. Τι πιθανότητες επιβίωσης έχει, αντίθετα, στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα κόμμα δηλαδή το οποίο φιλοδοξεί να γίνει ο ένας από τους δύο πόλους ενός νέου διπολισμού; Πολύ περισσότερες. Αρκεί να κάνει τη σωστή καραμπόλα. Αρκεί, στην περίπτωσή της, να ξεχάσει ό,τι έλεγε για τη Μακεδονία και να θυμηθεί ότι έχει ένα έργο να ολοκληρώσει. Οχι πλέον ως ανεξάρτητη Ελληνίδα, αλλά ως υπουργός. Οχι πια εθνεργετικά, αλλά σχεδόν τεχνοκρατικά και με θεσμικό μανδύα.

Η Κουντουρά δεν είναι παρά μία από τις πολλές καραμπόλες στο τραπέζι του μπιλιάρδου. Δεν είναι ασφαλώς όλες οι καραμπόλες ίδιες. Οι περισσότερες όμως δίνουν την αίσθηση ότι δεν αποτελούν ασκήσεις φυσικής και γεωμετρίας αλλά μέθοδο πολιτικής επιβίωσης. Οτι όλη αυτή η κινητικότητα ανάμεσα στα κόμματα, ή μάλλον αυτή η πρωτοφανής διαρροή από τα μικρότερα κόμματα προς τα μεγαλύτερα, δεν γίνεται αποκλειστικά για τα μάτια της Μακεδονίας, ότι στα κίνητρα μπορεί να αναζητηθεί κι εκείνο που κάνει έναν πολιτικό να ασχοληθεί με την πολιτική: η προσωπική φιλοδοξία.

Είναι μια κινητικότητα τόσο έντονη (είναι τόσο πολλές οι καραμπόλες) που κάνει τον όρο «αποστασία» να ακούγεται σχεδόν ξεπερασμένος, ένα κατάλοιπο του περασμένου αιώνα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική πραγματικότητα του αιώνα που διατρέχουμε τώρα. Με όρους ποπ αρτ, είναι σαν ο Αντι Γουόρχολ να μην αποτύπωνε στο τελάρο του μια βασανισμένη σταρ του σινεμά του Χόλιγουντ σαν τη Μέριλιν Μονρόε να χαμογελά. Αλλά έναν αδίστακτο μάστορα της πολιτικής επιβίωσης σαν τον Νικολό Μακιαβέλι να παίζει μπιλιάρδο.