Με όλον αυτόν τον πάταγο που συντελείται από προχθές το μεσημέρι απανταχού της γης προς χάριν του Στέφανου Τσιτσιπά, μου ‘ρθε στο μυαλό μια παροιμία…

Εκείνη που λέει «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω» και ταιριάζει γάντι στην προκειμένη περίπτωση, απλώς χρήζει μιας παραποίησης…

Καινούργιο… Τσιτσιπάκι μου και πού να σε κρεμάσω!

Α, ναι, έχω και μια δεύτερη εκδοχή στην υπόθεση, ελέω του σκεύους που εξελίσσεται με φρενήρεις και δαιμονιώδεις ρυθμούς σε αντικείμενο του πόθου και λάβαρο ενός ολόκληρου λαού.

Καινούργια ρακετούλα μου και πού να σε κρεμάσω!

Πέρα από την πλάκα με τις μεταποιήσεις της παροιμίας, η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή: δεν την κάνει τέτοια η παράκρουση του ελληναριού, καθότι ως έθνος είμαστε και ανάδελφον, αλλά και αψίκορον…

Την κάνει πολύ σοβαρή ο ίδιος ο Τσιτσιπάς, που δεν ξέρω εάν είναι ο καινούργιος Αντετοκούνμπο (sic), αλλά σίγουρα αποτελεί ένα new entry στο παγκόσμιο κάδρο του τένις και συνάμα γίνεται ένα πρότυπο για την ελληνική κοινωνία και δη την αθλητιώσα νεολαία.

Προχθές ο Τσιτσιπάς γκρέμισε τον μύθο που λέγεται Ρότζερ Φέντερερ: νίκησε τον κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών και – για να το κάνω πιο λιανά και να αποδώσω σε αριθμούς το μέγεθος της επιτυχίας του – έριξε στο κανναβάτσο αυτόν που έχει τόσoυς τίτλους Grand Slam, όσα είναι τα δικά του χρόνια!

Με τον θρίαμβό του – και μάλιστα με ανατροπή – επί του Φέντερερ, ο Τσιτσιπάς προκάλεσε σοκ και δέος σε όλο τον πλανήτη, αλλά η υπόθεση έχει πολύ ψωμί ακόμη. Οπως είχε πει ο Νίκος Γκάλης το βράδυ της 10ης Ιουνίου του ’87, μετά τη νίκη της Εθνικής επί της Ιταλίας στο Ευρωμπάσκετ, «είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη»: μέχρι την επόμενη,

εάν ο Στέφανος νίκησε σήμερα τα ξημερώματα τον Αουγκούτ και μέχρι τις επόμενες και τις μεθεπόμενες της πολλά υποσχόμενης καριέρας του.