Είναι συναρπαστική η γνώση ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένο το Σύμπαν και τα αστέρια του.

Με την επαγωγική λογική λοιπόν, και τα υλικά που είναι φτιαγμένα τα όνειρα είναι αποτέλεσμα των εισροών, από τις πύλες εισόδου που διαθέτει ο άνθρωπος (όραση, αφή, όσφρηση, ακοή, γεύση), στην επικοινωνία του με τον κόσμο. Αρα τα όνειρα είναι ένα καινούργιο σύμπαν μέσα μας.

Ως ηθοποιός, είτε με κλειστά είτε με ανοιχτά τα μάτια, δεν βλέπω μόνο τα δικά μου όνειρα, αλλά και των χαρακτήρων που κάθε φορά ερμηνεύω.

Ξέρετε, αν ακουμπήσουμε στις θεωρίες του Γιουνγκ και του Φρόιντ, ο ύπνος μας έχει δύο επίπεδα.

Υπάρχει το πρώτο επίπεδο, κατά το οποίο ο ύπνος είναι βαθύς, χωρίς όνειρα! Λένε πως τότε πραγματικά ξεκουραζόμαστε και χαλαρώνουμε.

Στο δεύτερο επίπεδο, όταν ο ύπνος μας δεν είναι και τόσο βαθύς, όταν η συνείδησή μας, δηλαδή αυτή η κυρία «Αστυνόμος», που κατά διάρκεια της ημέρας δεν κατάφερε να επεξεργαστεί όλα εκείνα που μας απασχολούν, κι έρχεται με όλο αυτό το ημερήσιο, εμπειρικό τοπίο, ως «σκόνη» της ημέρας και κατακάθεται μέσα μας και δεν μας αφήνει να χαλαρώσουμε.

Τότε έρχονται ως σύμμαχός μας να «καθαρίσουν», τα όνειρα και αυτή τη «σκόνη», να την κάνουν αστρόσκονη!

Ετσι με τον δικό τους τρόπο, τα όνειρα μας ξεκλειδώνουν την πόρτα για ένα άλλο επίπεδο, αυτό της ονειροφαντασίας!

Στο επίπεδο που συναντιούνται όλοι οι θνητοί με την καλλιτεχνική πράξη. Στο επίπεδο που καταλύονται όλες οι συμβάσεις της καθημερινότητας, στη γενναία πολτοποίησή τους, στο μπλέντερ του μυαλού!

Εκεί καταλύονται ο χώρος και ο χρόνος, το τι και το πώς, το καλό και το κακό.

Αρα βλέποντας όνειρα, η ψυχή μας βρίσκεται συνεχώς σε μια δημιουργική επεξεργασία των θεμάτων που μας απασχολούν, με έναν μαγικό ανεξέλεγκτο τρόπο.

Το κάθε όνειρο είναι κι εφιάλτης, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, αφού έχει σχέση με προβληματισμούς ως απότοκο της καθημερινότητας.

Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα του ξύπνιου με τον ύπνο, εκεί που ο Μορφέας δεν μου έχει κτυπήσει ακόμη την πόρτα του μυαλού και λίγο πριν χάσω τον απόλυτο έλεγχο, σκέφτομαι τους ρόλους μου. Σαν να καθαρίζουν από τη σκόνη τους κι εκείνοι, ώστε να μου αποκαλυφθούν στιγμιαία.

Κρατάει αυτή η αποκάλυψη όσο το φλας μιας φωτογραφίας διαβατηρίου.

Τότε «κλειδώνονται» μέσα μου. Τότε αποκτούν στοιχεία ταυτότητας και ξεκινάνε τη δική τους ζωή, μέσα από το δικό μου σύμπαν. Το βράδυ λοιπόν κλείνω τα μάτια κι από το σκοτάδι σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν πρόσωπα, ήχοι και εικόνες.

Την ίδια στιγμή πάλλονται όλα μαζί στην ατμόσφαιρα κι όσα πιστεύαμε πως είχαμε ξεχάσει! Επιθυμίες, σκέψεις, κινήσεις, το άγγιγμα από ένα τυχαίο σπρώξιμο, οι στόχοι που χαθήκανε, αλλά ίσως και όχι, ποιος ξέρει! Ολα αυτά παίρνουν το σχήμα ενός αγγέλου. Τότε, με τον ίδιο τρόπο που λέει ο Μιχαήλ Αγγελος «Είδα μέσα στο μάρμαρο έναν άγγελο και τον σμίλεψα, μέχρι που τον απελευθέρωσα», απελευθερώνονται από το «μάρμαρο» της καθημερινότητάς τους οι δικοί μου άγγελοι! Οι μυρωδιές αποκτούν σώμα, οι γεύσεις φτερά.

Κάπου εκεί βρίσκω τη δική μου χαραμάδα και χάνομαι κι εγώ μέσα τους.

Χώνομαι και χάνομαι. Ετσι ονειρεύομαι τους ρόλους μου και κάθε μέρα ελπίζω…

Ελπίζω το ξυπνητήρι να είναι κι αυτό κομμάτι του ονείρου.

INFO: Η Ταμίλα Κουλίεβα είναι ηθοποιός και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Εγκλημα στο Orient Express», που παίζεται στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη» σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη και στην τηλεοπτική σειρά «Γυναίκα χωρίς όνομα», που προβάλλεται στον ΑΝΤ1.