Ο Πάνος Καμμένος, πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, είναι ο συγκυβερνήτης επί τέσσερα χρόνια του Αλέξη Τσίπρα. Ζογκλέρ της δημοσιότητας και του τακτικισμού, και οι δύο ανέβηκαν στην εξουσία περίπου με τα ίδια αντιμνημονιακά συνθήματα, την εποχή που αν τολμούσες να μη συμφωνήσεις μαζί τους, ήσουν πουλημένος γερμανοτσολιάς. Τον Δεκέμβριο του 2014, όταν παιζόταν η εξουσία πάνω από την αδυναμία της προηγούμενης κυβέρνησης να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Καμμένος κατήγγελλε απόπειρα εξαγοράς της ψήφου στελεχών του, που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Δεν χρειάστηκε να επιβεβαιωθεί, μπήκε στη Βουλή και στη δήθεν αντιμνημονιακή κυβέρνηση που, αφού έστειλε τη χώρα στα τάρταρα του διχασμού και του δημοψηφίσματος, μετά υπέγραψε σαν να μη συμβαίνει τίποτα το τρίτο και αχρείαστο Μνημόνιο.

Τέσσερα χρόνια, Καμμένος – Τσίπρας πορεύτηκαν αγκαλιά και πλάι πλάι. Εκαναν χιούμορ, αλληλοσυμπληρώνονταν, έπαιζαν παραπλήσιους ή συμπληρωματικούς ρόλους, ανάλογα με την εποχή και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο Καμμένος ήταν ο μη πολιτικώς ορθός κυβερνητικός εταίρος, ο μόνος που ανέχονταν οι αυστηροί θεματοφύλακες των αριστερών ηθών. Ο άνθρωπος που ζητούσε από πολιτικό αντίπαλό του να πέσει «στα τέσσερα» χειροκροτούνταν με κάθε ευκαιρία από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του – κι ας «μη λέρωσε τα χέρια του» ψηφίζοντας νομοσχέδια που έδιναν δικαιώματα σε κοινωνικές ομάδες από τις οποίες δεν περίμενε πολιτικά οφέλη (όπως το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών). Αλλωστε, υπήρχαν πάντα οι ψήφοι άλλων ιδεολόγων της χειραφέτησης που συμπλήρωναν το κενό. Ούτε το ταξίδι στο Αιγαίο με τους χρυσαυγίτες ούτε η υπό διερεύνηση πώληση βλημάτων στη Σαουδική Αραβία στάθηκαν ικανά να διαταράξουν την κοινή πορεία Καμμένου – Τσίπρα. Για πολύ καιρό πορεύτηκαν διαφωνώντας ακόμα και στο Μακεδονικό. Αν ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν είχε ταυτότητα βαμμένη στα νάματα της εθνικοφροσύνης, ακόμα μαζί θα βρίσκονταν.

Ηταν συμφωνημένη η έξοδός του από την κυβέρνηση; Κατά τη γνώμη μου, απολύτως. Υστατη προσφορά του Τσίπρα, χρόνος για να βρει τρόπους πολιτικής σωτηρίας. Προφανώς, στο εξής, ο Καμμένος θα είναι μόνος στον αγώνα ανακάλυψης χαμένων ψηφοφόρων. Θα κάνει τα πάντα. Θα τα βρει ακόμη και με τον Τάκη τον Μπαλτάκο. Θα πει ό,τι παραξενιά μπορεί κανείς να φανταστεί, θα συντηρήσει παλιές έχθρες και θα δημιουργήσει καινούργιες. Στόχος του, οι επιλήσμονες πολίτες που μαγεύονται από τις παραξενιές, τη συνωμοσιολογία, τις καταγγελίες, την επιθετικότητα. Ενα περιθωριακό Δελφινάριο της πολιτικής επιθεώρησης που ζητά κοινό.

Δεν έχει άλλο.