Με την ώρα της κρίσεως και του πικρού απολογισμού να πλησιάζει βαριά για τον Τσίπρα, έντονα συζητείται η υπόθεση ότι αφανές κίνητρό του για την ακατανόητη άτακτη εθελοντική υποχώρηση στο θέμα της Μακεδονίας υπήρξαν κάποιες υποσχέσεις για βραβείο Νομπέλ Ειρήνης από κοινού με τον Ζάεφ.

Σε αντίθεση με τα άλλα Νομπέλ, το (πολιτικό) Ειρήνης δίδεται από τη Νορβηγική Ακαδημία. Οχι από τη Σουηδική. Η επίμονη φημολογία θέλει τον Νορβηγό γ.γ. του ΝΑΤΟ να διαδραματίζει ενεργό ρόλο. Ουδείς γνωρίζει αν είναι αλήθεια. Μένει να φανεί αν η Μακεδονία πουλήθηκε για ένα βραβείο. Αν πάντως συμβεί, δεν θα πρόκειται πλέον για Νομπέλ Ειρήνης, αλλά ντροπής.

Είτε με Νομπέλ όμως, είτε χωρίς, ο Τσίπρας σίγουρα θα έπρεπε να λάβει το μέγα βραβείο συρρίκνωσης. Γιατί αυτό υπήρξε το πέρασμά του από την εξουσία: εποχή πολλαπλής συρρίκνωσης της Ελλάδας, που μόλις αυτοκαταργήθηκε και ως οντότητα διεθνών σχέσεων ενώ εξακολουθεί να παραμένει πτωχευμένη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Ολα αυτά, με την «Αριστερά» πρώτα να εγγυάται τη μόνιμη παγίωσή του status της διαρκούς πτώχευσης και έπειτα να παραδίδει αμαχητί και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Μια ανάσα από την κύρωση μιας διεθνούς Συμφωνίας που θα προκαλέσει μόνιμη ανήκεστη βλάβη στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα αλλά και που για να περάσει η Δημοκρατία έγινε κιμάς, είναι η στιγμή να δει κανείς την αλληλουχία αυτής της πολλαπλής οικονομικής, δημογραφικής, εθνικής και δημοκρατικής συρρίκνωσης στην περίοδο 2015 – 2019. Συρρίκνωση που διεκπεραιώθηκε εξ ολοκλήρου και με υποδειγματική συνέπεια από τη συγκυβέρνηση και τη νυν μετεξέλιξή της.

2014, τέλη: Η Ελλάδα βρίσκεται μια ανάσα μακριά από τη δυνατότητα προληπτικής γραμμής και, για πρώτη φορά από το 2009, πρόσβασης σε δανεισμό. Η πορεία αυτή διακόπτεται έξωθεν με την αναιτιολόγητη και παράλογη άρνηση, εκ μέρους των δανειστών, της ολοκληρωμένης τελευταίας αξιολόγησης, απολύτως έξω από το γράμμα και το πνεύμα των σχετικών Συμφωνιών. Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται, η προεδρική εκλογή και η τροπή που έλαβε έρχονται ως νομοτελειακό αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης. Ο Σαμαράς πέφτει. Ο Τσίπρας έρχεται. Με το επιχείρημα της σύγκρουσης. Αντ’ αυτής, καταλήγει το αγαπημένο, υπάκουο pet των δανειστών.

2015, έναν χρόνο μετά: Νέα εξοντωτική επιβάρυνση του δημοσίου χρέους με άλλα 100 δισ. Οριστική εγκατάλειψη κάθε συζήτησης ελάφρυνσής του. Θεσμοθέτηση νέου μηχανισμού διεθνούς οικονομικού ελέγχου διαρκείας υπό μόνιμο «αυτοματοποιημένο» καθεστώς, όπως ισχύει πλέον σήμερα. Το «Υπερταμείο» του Τσίπρα παίρνει τα πάντα. Ταυτόχρονα, περίπου 400.000 νέοι παραγωγικοί Ελληνες έχουν πλέον φύγει.

2019, το επόμενο βήμα: Περνάμε πλέον και στον πλήρη έλεγχο επί της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, με μία Συμφωνία πλήρως επιβεβλημένη έξωθεν, αχρείαστη και επικίνδυνη για την Ελλάδα, σε κάθετη αντίθεση και με την εκπεφρασμένη λαϊκή θέληση, μα και με τα προφανή εθνικά συμφέροντα της χώρας.

Αυτή είναι η ουσιαστική ιστορία της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου. Ισως όμως δεν έχουμε δει ακόμα την τελευταία πράξη αυτής της μαύρης εποχής πολλαπλής συρρίκνωσης. Από τι άλλο απειλείται η, διαρκώς έτοιμη να τα δώσει όλα, Ελλάδα του Τσίπρα; Ειδικά στο επικίνδυνα οξυμμένο μέτωπο των ελληνοτουρκικών; Ολα τα προηγούμενα έγιναν. Αυτό, ας ελπίσουμε να μη φτάσει η ώρα να το μάθουμε ποτέ.