Θα μπορούσε να ήταν κι ένα εξαιρετικό δείγμα αυτοσαρκασμού, μια υψηλή επίδειξη βρετανικού φλέγματος. Ο Πάνος Καμμένος όμως δεν διακρίνεται ούτε για τον αυτοσαρκασμό του ούτε για το φλέγμα του. Οταν λοιπόν λέει στη Βουλή ότι «σήμερα για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια ανέπνευσα ως βουλευτής και μπορώ να μιλάω όπως μιλούσα τα 25 προηγούμενα χρόνια» σοβαρολογεί. Καμμενικώ τω τρόπω, αλλά πάντως σοβαρολογεί.

Ωραία, αλλά ποιος πρέπει να πάρει στα σοβαρά τον Καμμένο; Ο ένας το έχει κάνει ήδη, είναι ο Νίκος Κοτζιάς που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη με αφορμή την αιχμή Καμμένου όπως αποτυπώθηκε στο tweet «ΕΙΣ-ΠΡΑΤΤΩ….Ρήμα αναφερόμενο ενίοτε στο εσωτερικό και συχνά μετά το 2017 στο εξωτερικό». Επειτα είναι η Ελενα Κουντουρά για την οποία ο Καμμένος έθεσε θέμα διαχείρισης των κονδυλίων του υπουργείου Τουρισμού που διατέθηκαν για την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό, για το Ετος Πολιτισμού Ελλάδας – Ρωσίας και αλλού.

Χρήμα

Τι συνδέει τα δύο αυτά πρόσωπα; Η προφανής απάντηση λέει η συμμετοχή τους στο Υπουργικό Συμβούλιο. Η λιγότερο προφανής πως και για τους δύο ο Καμμένος αφήνει υπόνοιες για οικονομικές ατασθαλίες. Κάτι που σημαίνει ότι ο ελεύθερος από τα βάρη του θεσμικού του ρόλου Καμμένος δεν είναι κάποιος που θα λέει «στα τέσσερα εσείς» – αυτά τα έλεγε και ως υπουργός Αμυνας. Είναι κάποιος που θα επιστρέψει εκεί όπου έχτισε καριέρα τα προηγούμενα 25 χρόνια. Κάποιος που θα μυρίζεται παντού και πάντα σε όλους τους άλλους βρώμικο χρήμα.

Ως λαγωνικό, ας πούμε, ο Καμμένος «ανακάλυψε» ότι η οικογένεια Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στο Μνημόνιο για να σορτάρει στα CDS. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο από τέτοιες «ανακαλύψεις». Καμία από αυτές δεν ενόχλησε το Μαξίμου στα τέσσερα χρόνια του γάμου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αλλά τώρα το λαγωνικό μύρισε τον Κοτζιά και την Κουντουρά. Πιθανότατα η όσφρηση θα απλωθεί στη Χρυσοβελώνη και τον Κουίκ. Για να φτάσει πού;

Ηθική

Δεν είναι ανάγκη να στοιχηματίσει κανείς πως θα φτάσει ώς το Μαξίμου με την αμεσότητα που έφτασε στην Κουντουρά. Τα λαγωνικά εξάλλου που μπερδεύουν τη μυρωδιά του χρήματος με τη μυρωδιά της λάσπης δεν ανακαλύπτουν ποτέ θησαυρούς. Κλίμα φτιάχνουν. Ενα κλίμα από δηλητηριώδη υπονοούμενα, σαφείς υπαινιγμούς και ασαφείς κατηγορίες. Δεν έχει σημασία ποια μυρωδιά πλανιέται στον αέρα – του χρήματος ή της λάσπης. Αρκεί να αιωρείται. Αρκεί η ατμόσφαιρα να γίνεται τοξική, αρκεί να δημιουργείται η εντύπωση πως αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι πολιτική, έστω και η πολιτική με κόμματα που προσπαθούν να διαλύσουν άλλα κόμματα και πολιτικούς που προσπαθούν να διασωθούν πολιτικά, αλλά ένα μεγάλο φαγοπότι.

Από αυτήν την άποψη, μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο Καμμένος δεν περιορίστηκε να υποδείξει την κυβέρνηση Τσίπρα μόνο ως κυβέρνηση αποστατών. Της αποστέρησε και το ηθικό πλεονέκτημα, αυτό που «διαφυλάξαμε μαζί επί τέσσερα χρόνια». Είναι έτσι. Η ηθική δεν είχε καμία θέση στο «Μεγάλο φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι. Θα έχει στο μεγάλο φαγοπότι του Πάνου Καμμένου;

…το ξεκατίνιασμα

Ο Κοτζιάς είναι ο πρώτος που σήκωσε το γάντι και το φόρεσε – αν δεν το φορούσε, θα μετατρεπόταν πιθανότατα σε σάκο του μποξ. Αλλά οι υπόλοιποι τι θα κάνουν; Τι θα κάνει η Κουντουρά που καλείται να αποδώσει λογαριασμό και όσοι ακολουθήσουν; Τι θα κάνει το Μαξίμου εάν το ηθικό πλεονέκτημα που χάθηκε δεν συνδεθεί μόνο με τη Συμφωνία των Πρεσπών, δηλαδή με μια πολιτική απόφαση, αλλά και με άλλες, οικονομικής φύσης επιλογές της κυβέρνησης και των υπουργών της; Το πρόβλημα αφορά πρωτίστως τον Αλέξη Τσίπρα και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι υπόλοιποι, πάλι, δεν έχουν παρά να χαλαρώσουν και να απολαύσουν το μεγάλο ξεκατίνιασμα.