Η παράδοση μένει νεκρό γράμμα όταν δεν ανακαλύπτει αναφορές στον σύγχρονο πολιτισμό λέει ο άγραφος κανόνας, τον οποίο αποδέχεται η καλλιτεχνική έκφραση με τις διαφορετικές μορφές της – από το κολάζ ώς τον μεταμοντερνισμό. Από τη συνθήκη αυτή εμπνεύστηκαν και οι 18 καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τα δημώδη», στο Μουσείο «Αγγελική Χατζημιχάλη» της Πλάκας. Στον ιδιαίτερο χώρο της οικίας Χατζημιχάλη στην οδό Υπερείδου, λοιπόν, η έμπνευση εστιάζεται σε μνημεία του λόγου και του βίου της ανώνυμης παράδοσης, στα οποία οι καλλιτέχνες έδωσαν, κατά κάποιον τρόπο, νόημα και συνέχεια (όσον αφορά τη συλλογική συνείδηση που τα περιβάλλει). Μεταξύ άλλων, ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης δημιουργεί ένα κεραμεικό από τις νυφιάτικες κουλούρες, ο Κωνσταντίνος Λαδιανός ένα κέντημα με χρυσοκλωστή και την επιγραφή «Καλημέρα» (από τις εισόδους των σπιτιών), η Νάνα Σαχίνη μία εγκατάσταση βασισμένη στην «επίσημη» παραδοσιακή ενδυμασία.

Στόχος της Αγγελικής Χατζημιχάλη υπήρξε  η συλλογή και η διάσωση όσο το δυνατόν περισσοτέρων στοιχείων του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Εξού και η έρευνά της για τους Σαρακατσάνους, τα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα, την Ανάφη, η συλλογή λαογραφικού υλικού από περιοχές της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Η ίδια είχε εμπιστευτεί για την κατασκευή της οικίας τον καστοριανό αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο, ενώ για τον εσωτερικό διάκοσμο τον λαϊκό τεχνίτη Νικόλαο Θωμόπουλο, που φιλοτέχνησε τις ξυλόγλυπτες κατασκευές, εμπνευσμένες από εικόνες της ελληνικής λαϊκής παράδοσης.

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. Την έκθεση της ομάδας The Symptom Projects επιμελήθηκε ο Αποστόλης Αρτινός. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν (Δημήτρης Αμελαδιώτης, Μαρίνα Βελησιώτη, Φοίβη Γιαννίση, Λυδία Δαμπασίνα, Βασίλης Ζωγράφος, Κωνσταντίνος Λαδιανός, Θεοδώρα Μαλάμου, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Απόστολος Ντελάκος, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Νίκος Παπαδημητρίου, Βάσω Πλαβού, Χαρά Πιπερίδου, Νάνα Σαχίνη, Χριστίνα Σγουρομύτη, Μάρω Φασουλή, Μάριος Χατζηπροκοπίου, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης) καταλαμβάνουν σημεία στο σπίτι της Υπερείδου «ανακατεύοντας» εικαστικά την προγονική ηρεμία της παραδοσιακής μνήμης. Μεταξύ τοπικών ενδυμασιών, παραδοσιακών κεντημάτων, εργαλείων γνεσίματος και ύφανσης, ξυλόγλυπτων επίπλων και προσωπικών κειμηλίων του βίου των ενοίκων, τα σύγχρονα έργα των καλλιτεχνών δανείζονται στοιχεία της παράδοσης, διαβάζουν δημοτική ποίηση, χρησιμοποιούν μεθόδους χειροτεχνίας, επεξεργάζονται εικόνες λαϊκής καλλιτεχνίας.

Η έκθεση συνοδεύεται από περφόρμανς. Στο «Wind – chase via cyclical movement», για παράδειγμα, η εικαστικός Χαρά Πιπερίδου ανασύρει στίχους του «Εκκλησιαστή» μεταφράζοντάς τους σε έναν «συρφετό» κινήσεων με τελετουργική χροιά και ο Δημήτρης Αμελαδιώτης διασκευάζει τη δημώδη παραλλαγή Του Νεκρού Αδελφού σε μια περφόρμανς με φωνητικούς και ρυθμικούς αυτοσχεδιασμούς. Η παραλογή της Ζωγραφούς του Μάριου Χατζηπροκοπίου βρέθηκε σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του Νικολάου Γ. Πολίτη (1852 – 1921) μαζί με άλλες 23 αποκηρυγμένες «εκλογές από τα τραγούδια του ελληνικού λαού»: δημοτικά τραγούδια που εγείρουν ζητήματα ομοερωτικής επιθυμίας και πένθους. Σε πείσμα του πατέρα, ο αποκληρωμένος του γιος Alexandro Jorge de Carvalho de Polites (1901 – 1996) μετέφρασε και διέδωσε τα άσματα του χειρογράφου ανά την υφήλιο. Οι περιπέτειες της Ζωγραφούς ακούγονται εδώ σε αντίστιξη με ένα από τα ποιήματα του ίδιου του Alexandro, φέρνοντας σε διάλογο το αρχείο του πατέρα με το αρχείο του γιου.