Ενα βαθιά δημοκρατικό άτομο

Την προσωπική μου συντριβή για τον αδόκητο χαμό του Θέμου, του δικού μου Θέμου, θα την κρατήσω για τον εαυτό μου. Θα κρατήσω επίσης και όλα όσα έζησα κοντά του για όσο διάστημα δουλέψαμε μαζί στο ΚΛΙΚ και στο ΝΙΤΡΟ, τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Την ευφυΐα, το αξεπέραστο χιούμορ, τη σπιρτάδα του, το σπάνιο ταλέντο του στον αυτοσαρκασμό, την τρυφεράδα, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη και τη συναδελφικότητά του. Τη δημοκρατική του συνείδηση. Τα φερέφωνα της Κουμουνδούρου πάμπολλες φορές (αλλά ακόμη και μετά τον θάνατό του, τα σκύβαλα), επιχείρησαν να αμφισβητήσουν τη δημοκρατικότητά του. Οτι τάχα μου ήταν φασίστας, ρατσιστής και ξέπλυνε τη Χρυσή Αυγή. Παραμύθια. Ηταν ένα βαθιά δημοκρατικό άτομο. Εκείνοι απλώς, τυφλωμένοι από το πάθος εναντίον του, δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεχωρίσουν τη δουλειά που έκανε, από αυτό που μέσα του πίστευε.

Ολα δικά μου τα κρατώ, αυτά. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μην ήμασταν κοντά, αλλά κάθε φορά που συναντιόμασταν ήταν σαν είχαμε συναντηθεί ξανά την προηγούμενη μέρα ή την προηγούμενη εβδομάδα.

«Αδελφέ, τι βλέπεις;». Τι να δω, ό,τι έβλεπε κι εκείνος έβλεπα. Μια κυβέρνηση που κρατιέται γαντζωμένη στην καρέκλα της εξουσίας και παραμυθιάζει τον κόσμο όπως μπορεί.

Αλλά ήταν μια καλή αφετηρία για συζήτηση. Για όλα. Πολιτικά, ποδοσφαιρικά, δημοσιογραφικά και άλλα. «Αμα βάλουν στο χέρι τον ΔΟΛ, να ξέρεις ότι υπάρχει πάντα για σένα μια πόρτα ανοιχτή, εδώ μαζί μας. Για τους φίλους μας είναι το μαγαζί», μου είχε πει τις μέρες της μεγάλης κρίσης στο Συγκρότημα, τότε που το Μέγαρο Μαξίμου είχε βαλθεί να εξανδραποδίσει τον Οργανισμό.

Πολέμαγε γι’ αυτά που πίστευε

Ο Θέμος ήταν γενναίος. Συγκινητικά και υποδειγματικά γενναίος. Αντιμετώπισε το «κακό» που τον βρήκε πριν από ενάμιση χρόνο, με αξιοπρέπεια. Με αυτοεκτίμηση. Με υπερηφάνεια, ως γνήσιος Ηπειρώτης που ήταν. Δεν κλάφτηκε σε κανέναν, δεν καθηλώθηκε στο κρεβάτι του πόνου, δεν παραιτήθηκε. Δεν παραπονέθηκε. Δεν έγινε θλιβερός ικέτης. Και κυρίως – δεν παρακάλεσε για έλεος, από αυτή την άθλια εξουσία που μας κυβερνά.

Εμεινε όρθιος να πολεμάει γι’ αυτά που πίστευε. Για τη Δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Για τις καταστροφικές συνέπειες της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Για τα ψέματα του Τσίπρα. Την κοροϊδία των φτωχών, τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό. Το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις. Τη χρησιμοποίηση της Δικαιοσύνης ως υποχείριο για την επίτευξη των άνομων στόχων της κυβέρνησης (εκείνος το είχε ήδη βιώσει στο πετσί του, για τα καλά, στο πλαίσιο του εξοντωτικού πολέμου που είχαν εξαπολύσει εναντίον του). Τα άρθρα του, ακόμη και όταν πλησίαζε το τέλος και το έβλεπε, ήταν φωτιά και λαύρα. Εστιασμένα απολύτως εκεί που εκείνος πίστευε ότι ήταν η πηγή του κακού: η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια…

Η απάνθρωπη εξουσία

Και στον αντίποδα μια εξουσία ανάλγητη. Απάνθρωπη. Απεχθής. Εμετική. Που δεν έπαψε να τον πολεμά με όλους τους δυνατούς τρόπους – όχι μόνο λεκτικά. Αλλά και χρησιμοποιώντας τους θεσμούς της Πολιτείας, για να τον εξοντώσει ηθικά, οικονομικά, και κοινωνικά. Ο Θέμος που «έφυγε» προχθές τη νύχτα από τη ζωή είχε «δολοφονηθεί» νωρίτερα ως χαρακτήρας πολλές φορές από το σύστημα εξουσίας που κυβερνά τη χώρα από το 2015.

Γνωρίζω και το καταθέτω ότι ο Πρωθυπουργός Τσίπρας, αλλά και οι κορυφαίοι υπουργοί του είχαν ενημερωθεί εγκαίρως, και εγκύρως, ότι «ο Θέμος έχει χτυπηθεί από τον καρκίνο και δίνει μάχη για τη ζωή του».

Ετσι, επειδή ακριβώς γνώριζα πως όλοι αυτοί γνώριζαν επακριβώς την κατάσταση της υγείας του, αισθήματα ναυτίας με κατέκλυζαν κάθε φορά που άκουγα τον Τσίπρα, τον συνεταίρο του και τους υπουργούς τους από το βήμα της Βουλής, αλλά και σε δημόσιες τοποθετήσεις τους να επιτίθενται στον, εκ των πραγμάτων ανήμπορο να απαντήσει, «κομιστή» και τα εκατομμύριά του. Μεθοδικά και με επιμονή κατέστησαν τον όρο «κομιστής» ως συνώνυμο του Αλ Καπόνε ή του Ντίλινγκερ. Τον έβριζαν παρότι είχαν γίνει κοινωνοί με τον πιο έγκυρο τρόπο από οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, αλλά και εκδότες, ότι η κατάσταση του Θέμου ήταν τέτοια που δεν επιτρέπεται να τον χτυπούν… Και με τόσο μίσος δε.

Αντιθέτως θα έπρεπε να τον σεβαστούν. Να επιδείξουν αισθήματα συμπόνιας. Για εκείνον και την οικογένειά του. Δεν χτυπάς ποτέ έναν που είναι ανήμπορος. Είναι άνανδρο. Και είναι ενάντια σε όλους τους άγραφους νόμους της ηθικής. Αλλά γι’ αυτούς, και πρώτα απ’ όλους τον Πρωθυπουργό Τσίπρα, τον Πολάκη του, τον Τζανακόπουλο, τον Παππά και τους υπολοίπους κάτι τέτοια είναι «ψιλά» γράμματα. Κενά περιεχομένου.

Και πρέπει να πω εδώ ότι τα ίδια και χειρότερα συναισθήματα ναυτίας με κυρίευσαν χθες, διαβάζοντας την ανάρτηση του Πρωθυπουργού στο Τwitter για τον Θέμο ότι «η ζωή και ο θάνατος έχουν τους δικούς τους κανόνες που επιβάλλουν τον σεβασμό πάνω και πέρα από διαφορές». Ωραία λόγια, αλλά μου ακούστηκαν τόσο υποκριτικά διότι, όπως προανέφερα, ΓΝΩΡΙΖΕ για τον καρκίνο όταν έβριζε τον Θέμο. Και γιατί, αν ήθελε, θα μπορούσε να δώσει εντολή στα παρακρατικά Μέσα, τα διασυνδεδεμένα με τα δυσώδη υπόγεια του Μαξίμου «να το κόψουν». Να σταματήσουν να τον χτυπούν. Οτι δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο.

Δεν το έκανε. Απλά γιατί δεν πίστεψε ποτέ ότι ο Θέμος είχε πληγεί από τον καρκίνο. Πίστευε ότι όλο αυτό ήταν ένα ψέμα, προκειμένου να αποφύγει ο Θέμος τις διώξεις! Μήπως ακόμη και χθες οι τρόφιμοι της Κουμουνδούρου που δραστηριοποιούνται επ’ αμοιβή στα social media δεν είχαν βρωμίσει το Διαδίκτυο ότι όλο αυτό είναι fake news; Μακάρι να ήταν, αλλά δεν ήταν…

Εγκλημα χωρίς τιμωρία

Λένε πως η ασέβεια στον πόνο του άλλου είναι «ύβρις» με την αρχαία έννοια του όρου. Ο Θέμος δεν ήταν άγιος. Ούτε και πίστευε ποτέ ότι θα γίνει. Αλλά η συμπεριφορά που επέδειξε απέναντί του ακόμη και μέχρι τις παραμονές του θανάτου του η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με πρώτο τον Πρωθυπουργό Τσίπρα είναι ελεεινή και τρισάθλια. Και αποδεικνύει ότι πριν μπολιάσουν την ελληνική κοινωνία με το δηλητήριο του διχασμού και του μίσους είχαν βουτηχτεί όλοι τους μέσα, ώς τον λαιμό…

Προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι ο Θέμος κάνει πλάκα ήδη με την κατάντια τους από εκεί που βρίσκεται.

«Αδερφέ, άσε, κανονικό Δελφινάριο».

Οντως, αδελφέ…

ΥΓ: Η κυρία Ξένη Δημητρίου υποθέτω ότι γνωρίζει πως ο Ποινικός Κώδικας τιμωρεί το αδίκημα της περιύβρισης νεκρού. Δεν έπρεπε να διατάξει μια έρευνα κατά των συριζοτρόλ που βυσσοδομούν εις βάρος του εκλιπόντος στα social media; Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι βαρύτερο έγκλημα η αποστολή ενός απειλητικού SMS από έναν τρελαμένο σε έναν βουλευτή, και όχι η σκύλευση νεκρού που είναι έγκλημα. Και τιμωρείται…