Αν κάποιος καλοπροαίρετος πολίτης κάνει το λάθος να καρφωθεί στην τηλεόραση, στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα φρίξει από τις ρηχές ομιλίες, τις εγκλωβισμένες στα κομματικά κλισέ. Οι αρχαίοι Ελληνες και ο Μέγας Αλέξανδρος από τον οποίο παραιτούνται οι γείτονες (αλλά ουδείς μπορεί να παραιτηθεί από έναν εθνικό μύθο, ιδίως όταν αυτός ο μύθος έχει χρησιμοποιηθεί ως ιδρυτικός εθνικός μύθος και παραμένει προσβάσιμος στον εθνικισμό) τεκμηρίωναν διακομματικά «επιχειρήματα». Πολλοί από τους κυβερνητικούς βουλευτές, μάλιστα, επαναλαμβάνουν με μικρές παραλλαγές τον ισχυρισμό ότι μετά την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, απερίσπαστη πλέον, μπορεί να επικεντρωθεί στον πραγματικό κίνδυνο για τη χώρα μας, την Τουρκία. Μια νέα τουρκοφαγία ως το μέγιστο κακό χρησιμοποιείται ως αντιπερισπασμός για να γίνει αποδεκτή η Συμφωνία των Πρεσπών.

Αστεία δήθεν επιχειρήματα σε ένα αστείο σκηνικό, με πολιτικό προσωπικό να παπαγαλίζει ετοιματζίδικους λόγους ή σπαράγματα δημοσιευμάτων στο Διαδίκτυο για θέματα τα οποία είτε δεν καταλαβαίνει είτε κατά βάθος το αφήνουν αδιάφορο. Επιδερμικές προσεγγίσεις αντιπαρατιθέμενων γραμμών, προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων, πολωτική αντιπαράθεση. Το τίποτα σε συσκευασία δώρου.

Στη φάση που βρισκόμαστε, ουσιαστικά τα θέματα είναι δύο. Οι καθηγητές του ΑΠΘ Παναγιώτης Γκλαβίνης και Ιωάννης Στεφανίδης αναδεικνύουν με καθαρότητα σε ένα χθεσινό άρθρο τους το ένα – επί της ουσίας, λένε, η Ελλάδα αποδέχτηκε διπλή ονομασία: «Βόρειο Μακεδονία» για επίσημη χρήση, σκέτη «Μακεδονία» και σκέτο «μακεδονικός, -ή, -ό» για κάθε χρήση (κακά τα ψέματα). Ορισμένες μόνο πρακτικές συνέπειες αυτής της λύσης: «Στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, τα μόνα “Μακεδονικά Ροδάκινα” που θα υπάρχουν θα είναι αυτά που θα παράγονται στη “Βόρειο Μακεδονία”. Αν ο όρος “Μακεδονικά Ροδάκινα” χρησιμοποιείται από τους βεροιώτες παραγωγούς στις διεθνείς συναλλαγές τους και η χρήση του προκαλεί σύγχυση ως προς την προέλευση των προϊόντων τους, θα υποχρεωθούν να τον αλλάξουν».

Το άλλο θέμα, προφανώς, είναι η πολιτική εξαργύρωση της Συμφωνίας. Ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει να διευρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, αναζητώντας στα αποκαΐδια της ιδεολογικοπολιτικής διαμάχης για τη Μακεδονία προσωπικότητες πρόθυμες να διευρυνθούν. Στόχος του, η πολιτική επιβίωση μετά τη Συμφωνία, έστω εις βάρος της πολιτικής σταθερότητας.

Οσοι τον βοηθήσουν ας θυμούνται ότι ο αντεθνικισμός δεν είναι ισοδύναμο αντίδοτο στη στασιμοχρεοκοπία και τις βαθύτατες συνέπειές της.