Κατά τη χριστιανική παράδοση, Σιλωάμ ήταν μια δεξαμενή στην Ιερουσαλήμ, όπου ο Ιησούς Χριστός έστειλε έναν τυφλό να πλυθεί για να ανακτήσει την όρασή του. Ακριβώς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εργαλειοποιήσει το Μακεδονικό, για να ξεχαστεί η κυβερνητική του τετραετία και να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό σε μια νέα βάση, εκείνη της Αριστεράς – Δεξιάς, ή της συντήρησης – προόδου.

Ως συνήθως, σε αυτή την προσπάθεια πρωτοστατούν οι νεόκοποι πρόθυμοι. «Αγιο δισκοπότηρο για το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων» η Συμφωνία των Πρεσπών λέει ο Σπύρος Δανέλλης. «Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, υπαιτιότητι ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και Καμμένου, οι δύο ψηφοφορίες (ψήφος εμπιστοσύνης και κύρωση Συμφωνίας των Πρεσπών) είναι αλληλένδετες» υποστηρίζει ο Νίκος Μπίστης. Οι απόψεις αυτές πρέπει να αντιμετωπιστούν και να ηττηθούν πολιτικά. Χωρίς το δηλητήριο περί προδοτών και ανθελλήνων που έχει κατακλύσει το Διαδίκτυο και πολλά μέσα ενημέρωσης. Αλλιώς θα μοιάσουμε στο πρόσωπο του τέρατος που μας κατηγορούσε για γερμανοτσολιάδες, τσολάκογλου και μερκελιστές. Ας ξεκινήσουμε με το Μακεδονικό. Είναι δυνατόν η επίλυση ενός, πραγματικά σοβαρού, ζητήματος εξωτερικής πολιτικής να αποκοπεί από τους υπονομευτικούς χειρισμούς που έκανε εξαρχής η κυβέρνηση; Είναι δυνατόν να αγνοηθεί η μεθόδευση διχασμού, η επινόηση εχθρών, η μυστική διαπραγμάτευση, ο αποκλεισμός της αντιπολίτευσης, αλλά και της κοινωνίας, από όλα τα στάδια πριν από την ανακοίνωση της απόφασης; Δεν είναι αλληλένδετα; Δεν συγκροτούν ένα ενιαίο corpus πολιτικής πρότασης;

Οι σκέψεις που προηγήθηκαν οδηγούν σε ένα λογικό συμπέρασμα: αυτός που ξεκίνησε τη διαπραγμάτευση, αυτός που την «πακετάρισε» με τα συμφραζόμενα του μίσους, αυτός και πρέπει να την ψηφίσει. Οσοι πολίτες, όπως ο γράφων, υποστηρίζαμε, εδώ και πολλά χρόνια, και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε, την ανάγκη επίλυσης ενός προβλήματος που χρόνιζε και κακοφόρμιζε, δεν μπορούμε παρά να απέχουμε από μια διαδικασία που μπάζει από το παράθυρο το συγχωροχάρτι για την τετραετία της συριζανελλικής διακυβέρνησης. Αυτονόητο είναι ότι πολλοί πολίτες αυτής της χώρας έχουν το δικαίωμα να είναι αντίθετοι στην κύρωση της Συμφωνίας. Εχουν το δικαίωμα να διαδηλώνουν. Οπως πάντα συμβαίνει, ανάμεσα σ’ εκείνους που εκφράζουν γνήσιες ταυτοτικές ανησυχίες, τις οποίες πρέπει να κατανοήσουμε για να αντικρούσουμε, υπάρχουν και ακραίες εθνικιστικές φωνές, στις οποίες έχουμε την υποχρέωση να αντιταχθούμε σθεναρά. Οσοι πιστεύουμε στα θεμελιώδη της φιλελεύθερης δημοκρατίας πρέπει να βρεθούμε απέναντι στον λόγο του μίσους, από όπου και αν προέρχεται. Αλλιώς, υποθηκεύουμε το μέλλον της χώρας.

Το σοβαρότερο όμως ζήτημα είναι η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με εφαλτήριο το Μακεδονικό, που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ. «Γύρω από το ζήτημα της επίλυσης της ονομασίας της FYROM θα αναδιαμορφωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό και οριζοντίως, ενδεχομένως, το σύνολο του πολιτικού συστήματος» είχε δηλώσει πρόσφατα ο Νίκος Βούτσης. «Οι Πρέσπες καταλύτης για τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων» είπε ο Αλέξης Τσίπρας.

Οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να αντιταχθούμε με κάθε τρόπο σε αυτή την ψευδεπίγραφη και τεχνητή πολιτική διαίρεση. Πρέπει να αντισταθούμε στην εκστρατεία της λήθης εναντίον της μνήμης.

Πρέπει να πούμε, σε όλους τους τόνους, ότι για εμάς το άγιο δισκοπότηρο είναι η Δημοκρατία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε, επιχειρεί και θα συνεχίσει να επιχειρεί να ποδηγετήσει, να περιορίσει, να υποσκάψει και να υπονομεύσει.

Γι’ αυτό, πρέπει να ηττηθεί στρατηγικά.