Ποιος είναι ο τρίτος υψηλού επιπέδου έλληνας αθλητής μετά τον Τσιτσιπά και τον Αντετοκούνμπο; Χωρίς να τους βάζουμε στο ζύγι, γιατί δεν είναι αυτό το ζήτημα, ο Λευτέρης Πετρούνιας. Τον τέταρτο θα δυσκολευτείς να τον βρεις. Στις γυναίκες υπάρχει η Κατερίνα Στεφανίδη. Κι είναι δύσκολο για μία μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να βγάλει αθλητές υψηλού επιπέδου. Και κάτω μάλιστα από τις συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες. Η παραγωγή πρωταθλητών (σε υποδομές και ειδικευμένο προσωπικό) έχει εξαιρετικά υψηλό κόστος. Για τον Αντετοκούνμπο, μπορείς να πεις ότι ανδρώθηκε αθλητικά στην Ελλάδα. Τη διαφορά βέβαια την κάνουν τα σωματικά και πνευματικά προσόντα του και ο επαγγελματισμός του. Οσοι τον ξέρουν, έχουν να λένε ότι πρόκειται για genious. Το μπάσκετ το έμαθε στην Ελλάδα. Στον Φιλαθλητικό. Εστω και σε επίπεδο Α2. Για να έρθει η εκτόξευση όταν πέρασε την άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Δάσκαλος

Ο Τσιτσιπάς είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Μοναδική μπορείς να πεις. Προϊόν της οικογένειάς του. Του πατέρα του, προπονητή του τένις και της ρωσίδας μητέρας του, Τζούλιας Σαλνίκοβα, που είχε διατελέσει πρωταθλήτρια στο αγώνισμα. Ο πατέρας έπεσε πάνω του για να τον βγάλει πρωταθλητή. Και δεν μιλάμε μόνο για την αθλητική πλευρά. Το οικονομικό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση, είναι εξαιρετικά κοστοβόρο. Ο πατέρας του Τσιτσιπά, δάσκαλος του τένις, παραιτήθηκε από τη δουλειά του όταν ο Στέφανος ήταν 11 ετών. Εγινε προπονητής του και τον συνόδευε στις διεθνείς εμφανίσεις του. Ο ίδιος έχει αναφερθεί σχετικά: «Υπήρχαν οικονομικά προβλήματα. Το κόστος των ταξιδιών ήταν πολύ μεγάλο και δεν υπήρχε στήριξη από την Ομοσπονδία, η κάποιον άλλο φορέα. Ευτυχώς μας βοήθησε η αδερφή της μητέρας μου, κάτι για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων».

Αφοσίωση

Δεν φτάνει το να θέλεις. Το να έχεις τη διάθεση να τα παρατήσεις όλα και να αφοσιωθείς από παιδί στη σκληρή καθημερινότητα του πρωταθλητισμού. Πρέπει να σου δοθεί αυτή η δυνατότητα. Κάτι που δεν είναι, όχι εύκολο, αλλά ούτε καν εφικτό. Ο Αντετοκούνμπο είναι μία 100% τυχαία περίπτωση. Ο πατέρας του φεύγοντας μετανάστης από τη Νιγηρία θα μπορούσε να είχε πάει στην Ιταλία. Ερχόμενος στην Ελλάδα να συνεχίσει για μία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Εμεινε εδώ, παντρεύτηκε Ελληνίδα. Είναι η ζωή που γράφει σενάρια, πολύ καλύτερα απ’ αυτά που βλέπουμε στο σινεμά. Ο Γιάννης έμπλεξε με το μπάσκετ, ξεχώρισε, αλλά ως αθλητής εκτοξεύτηκε στο NBA. Προπονήθηκε καλύτερα, βελτίωσε τις ικανότητές του, απέδωσε καλύτερα, ανέδειξε τα προσόντα του. Ο Τσιτσιπάς είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι η πίστη και η αφοσίωση του γονιού στο παιδί. Οταν το καθήκον γίνεται στόχος ζωής.

Εκπαίδευση

Δεν είναι το ψώνιο. Η ανθρώπινη αδυναμία, που η κάθε μάνα και ο κάθε πατέρας βλέπουν στο πρόσωπο του παιδιού τους τον καλύτερο. Και οι δύο γονείς του Τσιτσιπά είχαν γνώση του αντικειμένου. Ηξεραν τι έκαναν. Αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στην εκπαίδευση και στην ανάδειξη του Στέφανου. Αν δεν υπήρχε αυτή η αφοσίωση, ο Τσιτσιπάς, που θα είχε ασχοληθεί με το τένις λόγω περιβάλλοντος, θα ήταν ένας καλός αθλητής. Τίποτα παραπάνω. Την πορεία που έχει τραβήξει τη χάραξαν οι γονείς του. Ο ίδιος καταθέτει κάθε φορά το ταλέντο του και τη δουλειά του. Από ένα σημείο και μετά, ό,τι κερδίζει, είναι 100% δικό του. Κάθε ωραία ιστορία έχει τις δικές της ξεχωριστές λεπτομέρειες. Κι ίσως τελικά την ιστορία να τη γράφουν οι εξαιρέσεις. Στην κορυφή να μη φτάνεις μόνο μέσω του κανονικού, του ορθόδοξου δρόμου. Αλλά με τον δικό σου ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο. Οπως ο Στέφανος κι ο Γιάννης.