Από το 2014 ήταν γνωστή η επιθυμία της Angela Merkel να βάλει τα Δυτικά Βαλκάνια στην Ευρώπη. Ομως, οι τοπικές διαφορές με τη FYROM και το Κόσοβο στέκονταν εμπόδιο σε αυτό. Ηδη η μια από τις δύο λύθηκε. Και λύθηκε με τη δική μας υποχώρηση. Η Ελλάδα ήταν μια ευάλωτη χώρα τη στιγμή ακριβώς που κλήθηκε να επιλύσει το ονοματολογικό με τη FYROM. Το ισχυρό μέρος στις διαπραγματεύσεις δεν ήταν η Αθήνα στην προκειμένη περίπτωση, αλλά η πολύφερνη νύφη των Σκοπίων, που υπό τη νέα κυβέρνηση του μετριοπαθούς Ζόραν Ζάεφ έπαιξε έξυπνα το ευρωπαϊκό χαρτί αντί του ρωσικού.

Ετσι, μοιραία πιέστηκε η Ελλάδα να αναγνωρίσει στο εξής το κράτος αυτό με διπλή ονομασία, αφενός ως «Βόρεια Μακεδονία» για επίσημη χρήση, αφετέρου ως σκέτη «Μακεδονία» για κάθε χρήση. Μάταια ισχυρίζονται όσοι συμβάλανε στην κατάρτιση της Συμφωνίας ότι το επίσημο κράτος της γείτονος θα υποχρεούται να χρησιμοποιεί μόνον το «Βόρεια Μακεδονία», τη στιγμή που το άρθρο 7 επιτρέπει τη χρήση και του όρου «Μακεδονία». Ως γνωστόν, το κράτος έχει ενότητα. Ετσι, η FYROM θα ονομάζεται στο εξής και «Βόρειος Μακεδονία» και «Μακεδονία», πολύ περισσότερο που κάθε τι δικό της θα λέγεται «Μακεδονικό», και σε καμιά περίπτωση «Βορειομακεδονικό» (γιατί άραγε;). Δεν μπορεί ένα κράτος, αλλιώς να το αποκαλούν οι υπηρεσίες του κι αλλιώς οι πολίτες του ή οι τρίτοι. Θα τα χρησιμοποιούν όλα, γιατί όλα τους επιτρέψαμε να τα χρησιμοποιούν, και με αυτά θα εννοούν ένα και μόνον πράγμα, το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας ή σκέτο Μακεδονίας. Οπως εμάς μας αποκαλούν Hellas, Greece ή Hellenic Republic και όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά εννοούν την Ελλάδα και μόνον αυτή.

Θα πουν κάποιοι (όπως και το λένε) πως με τον όρο Μακεδονία αυτό γινόταν ήδη. Το επιχείρημα ακυρώθηκε από τις εξελίξεις τελικά, διότι τα 140 κράτη που την αναγνώρισαν μέχρι τώρα, δεν ήρκεσαν ως φαίνεται, λόγος για τον οποίο ήρθαν να πιέσουν εμάς πάλι. Τους κληρονόμους. Γιατί αυτοί που μας πίεσαν ξέρουν την ιστορική αλήθεια. Μόνο που εμείς ήμασταν τώρα ευάλωτοι και υποχωρήσαμε εύκολα. Γιατί περί αυτού πρόκειται, άσχετα αν το άρθρο 7 επιχειρεί να μας καθησυχάσει ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε και πως η δική μας Μακεδονία είναι αυτή της παραγράφου 2, ενώ η δική τους της παραγράφου 3. Το ποιος είναι τι στη γειτονιά μας, το έχει γράψει η Ιστορία. Οι διεθνείς συνθήκες γράφουν συχνά ιστορία, πλην όμως δεν μπορούν να ξαναγράψουν την Ιστορία.

Τώρα βρισκόμαστε αγκαλιά με τις συνέπειες μιας τέτοιας αναγνώρισης, που υπερβαίνουν το πώς θα λέγεται η γειτονική μας χώρα. Οσονούπω θα κληθούμε να διαπιστώσουμε ότι εμείς θα υποχρεωθούμε ν’ αλλάξουμε, τελικά, επωνυμίες και σήματα που περιέχουν τον όρο «Μακεδονικός», σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι η χρήση του προκαλεί σύγχυση ως προς την κρατική προέλευση των επιχειρήσεων, των προϊόντων και των υπηρεσιών που τον χρησιμοποιούν. Θα καταλάβουμε τότε πως εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι, όπως λέει ο λαός μας, ο οποίος, δυστυχώς, αγνοήθηκε προκλητικά σ’ αυτή την περίπτωση.

Ο Παναγιώτης Γκλαβίνης και ο Ιωάννης Στεφανίδης είναι καθηγητές της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ