Ενα (ακόμη) ανθρώπινο δράμα εξελίσσετςαι εντός των τειχών του Δρομοκαΐτειου, εξαιτίας των ελλείψεων σε δομές και προσωπικό. Ενας 22χρονος που έχει διαγνωστεί με «βαριά νοητική υστέρηση, αυτισμό» παραμένει επί έξι και πλέον μήνες – μετρά τις περισσότερες ώρες καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι – στο ψυχιατρείο, υπό ακατάλληλες συνθήκες!

Οταν ξετυλίγει κανείς το κουβάρι της ζωής του διαπιστώνει τις τραγικές ελλείψεις και συναντά το πιο σκληρό πρόσωπο του συστήματος πρόνοιας. Ο νεαρός ασθενής δεν ήταν πάντα δεμένος με ιμάντες στο κρεβάτι του. Μέχρι να κλείσει τα 14 του χρόνια ζούσε μαζί με την οικογένειά του στην Αχαΐα. Η αμείωτα επιθετική και καταστροφική (αυτο- και ετερο-καταστροφικότητα) συμπεριφορά που άρχισε να εκδηλώνει ήταν η αιτία που οδηγήθηκε στο Κέντρο Χρονίων Παθήσεων Σκαραμαγκά.

ΣΕ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ. Τον Μάρτιο του 2018 οι υπεύθυνοι του Κέντρου έλαβαν απόφαση να μεταφερθεί σε άλλο οικοτροφείο, η παραμονή του εκεί όμως ήταν σύντομη – έμεινε μόλις τρεις μήνες – εξαιτίας των εκδηλώσεων ανεξέλεγκτης επιθετικότητας. Ούτε όμως το Θεραπευτήριο Σκαραμαγκά δέχτηκε να τον φιλοξενήσει εκ νέου, με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα αθεράπευτο προνοιακό κενό. Μοιραία, ο νεαρός άνδρας κατέληξε στο εφημερεύον ψυχιατρικό νοσοκομείο – το Δρομοκαΐτειο.

Τότε ξεκινά ένα δεύτερο μαρτύριο: ο 22χρονος μεταφέρεται στο Κουντουριώτειο Τμήμα, όπου νοσηλεύονται βαριά ψυχιατρικά περιστατικά (όπως σχιζοφρενείς και παρανοϊκοί) με εισαγγελική εντολή για εγκλεισμό καθώς και ασθενείς με το άρθρο 69 του Ποινικού Κώδικα, οι οποίοι έχουν διαπράξει βαριά ποινικά αδικήματα και ανθρωποκτονίες.

Υπό τα δεδομένα αυτά και από τα όσα περιγράφουν οι γιατροί του Δρομοκαΐτειου, ζητώντας την παρέμβαση του εισαγγελέα, διαπιστώνει κανείς ότι ο νεαρός ασθενής νοσηλεύεται σε έναν εντελώς ακατάλληλο χώρο, δεδομένου ότι το Δρομοκαΐτειο είναι ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο και συνεπώς δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για να νοσηλεύει παρόμοια περιστατικά.

«ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ». Μάλιστα, στην αναφορά τους προς την Εισαγγελία Αθηνών, την οποία απέστειλαν στις αρχές Ιανουαρίου, οι γιατροί σημειώνουν ότι «όλη αυτή η κατάσταση επηρεάζει, αρνητικά προς αυτόν, τους άλλους ασθενείς με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή του 1) Από εξάντληση λόγω της συνεχούς υπερδιεγερσιμότητας και του συνεχούς προστατευτικού κλινοστατισμού. 2) Από τους άλλους ασθενείς οι οποίοι ως επικίνδυνοι παρανοϊκοί σε οξεία φάση κινδυνεύει να τον σκοτώσουν».

Προσθέτουν δε ότι η κατάσταση του νεαρού δεν ελέγχεται με κανενός είδος φάρμακα ή συνδυασμό αυτών. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πλευρό του βρίσκεται πάντα η μητέρα του, αναζητώντας μάταια καλύτερη περίθαλψη για το παιδί της. Σε κάθε περίπτωση, η νοσηλεία του 22χρονου ασθενή φαίνεται να αποτέλεσε τη σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι και μαζί του οι διαμαρτυρίες του προσωπικού. Την περασμένη Δευτέρα οι εργαζόμενοι του Δρομοκαΐτειου πραγματοποίησαν στάση εργασίας για τις συνθήκες που επικρατούν συνολικά στο ψυχιατρικό νοσοκομείο.

Σε ανακοίνωσή τους καταγγέλλουν ότι «τον τελευταίο χρόνο, αφού έκλεισαν όλες οι δημόσιες δομές, νοσηλεύονται με εισαγγελική εντολή άτομα με αυτισμό στο Δρομοκαΐτειο, χωρίς να διαθέτουμε την υποδομή νοσηλείας». Ανάμεσα δε στα περιστατικά που δέχεται καθημερινά το νοσοκομείο είναι πρόσφυγές και μετανάστες με ψυχική νόσο, χωρίς στο νοσοκομείο να υπηρετεί μεταφραστής. Ομως το ότι το προσωπικό βρίσκεται χαμένο στη μετάφραση, μοιάζει με παρωνυχίδα, εάν αναλογιστεί κανείς ότι στο ίδιο ψυχιατρικό νοσηλευτήριο υπηρετεί μόνον ένας παθολόγος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους νοσηλευομένους. Οι διακομιδές σε όμορα νοσοκομεία, αποτελεί πάγια τακτική, καθώς όταν προκύπτουν θέματα υγείας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν άμεσα.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΝΑ. Ειδικότερα, από τις 1.400 οργανικές θέσεις υπηρετούν μόλις 450 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων. Οι δε προσλήψεις έχουν παγώσει, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση η λύση του επικουρικού προσωπικού δεν μπορεί να εφαρμοστεί εξαιτίας του προϋπολογισμού ένδειας. Κάπως έτσι, αναλογούν μόλις δύο νοσηλευτές ανά Τμήμα, παρότι κατά κανόνα φιλοξενούν τριάντα ασθενείς. Οι ελλείψεις δε αυτές καταγράφονται σε ένα νοσοκομείο που εφημερεύει δύο ημέρες την εβδομάδα και εισάγονται κατ’ έτος 3.000 ασθενείς, εκ των οποίων οι 2.000 είναι με εισαγγελική παραγγελία για εγκλεισμό.

Αντίστοιχη είναι και η εικόνα που παρουσιάζει το Δαφνί, ενώ στο κόκκινο λειτουργούν και οι ψυχιατρικές κλινικές των δημόσιων νοσοκομείων. Τα ράντζα και η προσωρινή «χρέωση» ασθενών σε ήδη κατειλημμένες κλίνες από ασθενείς που έχουν λάβει άδεια είναι μερικές από τις παραφωνίες ενός συστήματος που υπολειτουργεί.

Μαύρη σελίδα αποτελεί η περίπτωση του Ευαγγελισμού, με τους εργαζομένους να καταγγέλλουν ότι τα 20 – 25 μόνιμα ράντζα (κάποιες περιόδους ξεπερνούν ακόμη και τα 40) αποτελούν καθημερινότητα. Και ενώ η ψυχιατρική μεταρρύθμιση αποτελεί στοίχημα (και για τη νυν ηγεσία) του υπουργείου Υγείας, τα όσα εξαγγέλλονται παραμένουν στα χαρτιά, με τις ψυχιατρικές δημόσιες νοσηλευτικές δομές να εισέρχονται στο 2019 ακόμη πιο υποστελεχωμένες και με αναιμική χρηματοδότηση.