Είναι ασφαλώς θέμα αντοχής. Αλλά πάντα θα έχει σημασία για ποιου την αντοχή μιλάμε. Το θέμα, με άλλα λόγια, είναι πόσο μπορεί να αντέξει ο Αλέξης Τσίπρας με τους 145 και τις α λα καρτ πλειοψηφίες ή πόσο μπορεί να αντέξει η χώρα μια κυβέρνηση με αυτά τα χαρακτηριστικά; Το μέτρο δίνει η σκοπιά από την οποία κοιτάζει κανείς τα πράγματα. Μικροπολιτικά, έχει ένα ενδιαφέρον το τεστ αντοχής του Τσίπρα. Μακροπολιτικά, όμως, δεν συμφέρει να τεστάρει κανείς τις αντοχές της χώρας. Δεν συμφέρει καμία χώρα και ακόμη περισσότερο μια χώρα που έζησε και μια κρίση και μια κρίση μέσα στην κρίση και που και οι δυο μαζί δείχνουν να μην τελειώνουν ποτέ.

Ειδικού σκοπού

Δεν κάνει μόνο ο κίνδυνος του κρας τεστ αναγκαίες τις εκλογές, το γεγονός δηλαδή ότι για μια οικονομία σαν την ελληνική το κρας τεστ μπορεί να αποβεί μοιραίο. Είναι και οι ίδιοι οι χειρισμοί του ίδιου του Τσίπρα που οδηγούν στην κάλπη. Αναζητώντας μια ειδική πλειοψηφία για τη Συμφωνία των Πρεσπών άλλη από αυτή που του έδωσε την ψήφο εμπιστοσύνης, ο Πρωθυπουργός έφτιαξε στην ουσία μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Και όπως συμβαίνει με όλες οι κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, έτσι και γι’ αυτή παύει να υφίσταται ο ειδικός σκοπός μετά την εκπλήρωση της αποστολής της. Η συμφωνία ψηφίστηκε. Ο,τι μένει επομένως από εδώ και μπρος δεν υπακούει παρά στον εκλογικό σχεδιασμό του Μαξίμου. Και τι σημαίνει εκλογικός σχεδιασμός; Παροχές και προσλήψεις, προσλήψεις και παροχές.

Δεν είναι μια υπόθεση επί χάρτου, αλλά πραγματολογικό στοιχείο: είναι ο ίδιος ο Τσίπρας που είπε στη Βουλή για «τα μεγάλα νομοσχέδια κοινωνικού και φιλολαϊκού χαρακτήρα» που θα έρθουν το επόμενο διάστημα – τη δέσμευση υπενθύμισε προ ημερών και ο Ζουράρις (φωτογραφία). Είναι όμως ένα ερώτημα πόσα τέτοια νομοσχέδια μπορεί να φέρει η κυβέρνηση – η τρόικα είναι ακόμη εδώ κι αυτό δεν χρειάζεται να το υπενθυμίσει κανένας Ζουράρις. Και είναι ένα άλλο ερώτημα σε τι βάθος χρόνου μπορεί να απλωθεί η ψήφιση αυτών των νομοσχεδίων για να μη χαθεί η φιλολαϊκή πατίνα τους. Για να μην ξεβάψει το αριστερό προφίλ που θα επιχειρήσει όχι απλώς να φρεσκάρει, αλλά να οικοδομήσει η πιο μακρά μνημονιακή κυβέρνηση το διάστημα που απομένει έως τις εκλογές.

Στοιχήματα

Κι όλα αυτά ενώ τίποτε δεν θα κινηθεί στο εξής σε πολιτικό κενό. Αντίθετα, αδύναμη κυβέρνηση σημαίνει υψηλή ένταση, σημαίνει ένα περιβάλλον πολιτικής απονομιμοποίησης το οποίο δεν θα φροντίζει μόνο η αντιπολίτευση αλλά θα χρωματίζει και ο Καμμένος, ως μαινόμενο θύμα του πρώην εταίρου του πια, με την πολιτική αισθητική του. Πόσο μπορεί να αντέξει, όχι ο Τσίπρας αλλά η χώρα ένα τέτοιο περιβάλλον; Ας μη στοιχηματίσει κανείς για κανέναν. Κάθε Κυριακή από ένα σημείο και μετά είναι μια υποψήφια Κυριακή για να στηθούν οι κάλπες. Εκεί όπου γίνεται το κανονικό τεστ αντοχής μιας κυβέρνησης…

…Ο ΤΡΟΜΟΣ

Για τη θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στην αντοχή μιας εξουσίας και την αντοχή μιας χώρας αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη Βενεζουέλα. Εκεί, ο Νικολάς Μαδούρο (φωτογραφία) αντέχει. Εντάξει, δεν αντέχει μόνο χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ που εξέφρασε «την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη του στον νόμιμο πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας». Χρειάστηκε και η στήριξη του Ερντογάν και του Πούτιν, και ένα συνταγματικό πραξικόπημα, και η άγρια καταστολή από την αστυνομία, και εκατοντάδες νεκροί. Αλλά η χώρα; Αντέχει η Βενεζουέλα; Ας μη ρωτήσει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι επειδή θα πάρει τη λάθος απάντηση. Αλλά επειδή ανέχεται την υποβολή μιας χώρας σε ένα κρας τεστ τρόμου.