Συνέβη ταυτόχρονα ή, εν πάση περιπτώσει, με διαφορά λίγων ωρών. Στη Βουλή, ο αρχηγός υπερασπιζόταν μια συμφωνία που βρίσκει αντίθετους επτά στους δέκα Ελληνες, αλλά υποστηρίζεται από το σύνολο σχεδόν των Ευρωπαίων. Στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο γραμματέας συναντιόταν με τον επιτετραμμένο της πρεσβείας της Βενεζουέλας (συγγνώμη, της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας», όπως τη γράφει η «Αυγή») και του εξέφραζε την αμέριστη στήριξη και αλληλεγγύη του κόμματος προς τον νόμιμο πρόεδρο της χώρας. Δηλαδή τον Νικολάς Μαδούρο.

Η πρώτη ενέργεια είχε λοιπόν ευρωπαϊκό χαρακτήρα: κοτζάμ γερμανίδα καγκελάριος της Γερμανίας έκανε ένα ταξίδι-αστραπή στην Αθήνα για να εκφράσει την υποστήριξή της σε μια συμφωνία που ανοίγει τον δρόμο για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η δεύτερη, πάλι, ερχόταν σε αντίθεση όχι μόνο με την ευρωπαϊκή γραμμή, αλλά με τις αρχές και τις αξίες που διέπουν οποιοδήποτε κόμμα θέλει να λέγεται αριστερό. Διότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να απέφυγε να αναγνωρίσει ως πρόεδρο τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊντό, όπως έκαναν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και μια σειρά από άλλες χώρες, κατέστησε όμως σαφές ότι στη χώρα αυτή πρέπει επιτέλους να πραγματοποιηθούν ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές.

Τι είναι εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενα ευρωπαϊκό (και όχι φιλοευρωπαϊκό) κόμμα που εργάζεται για την αλλαγή της Ευρώπης σε μια προοδευτική κατεύθυνση ή μια παρέα κυνικών, ρομαντικών, σταλινικών και τυχοδιωκτών που υπονομεύει με κάθε ευκαιρία την ευρωπαϊκή ενότητα, είτε διαχωρίζοντας τη θέση της απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα όπως η Κίνα είτε υποστηρίζοντας αιμοσταγείς τυράννους όπως ο Μαδούρο;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη ούτε μονοσήμαντη. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωκε πάντα τη συνύπαρξη εντελώς διαφορετικών στοιχείων όχι μόνο στην κυβέρνηση (την οποία κοσμούσε μέχρι πρόσφατα η παρουσία του Πάνου Καμμένου), αλλά και στο κόμμα (όπου συνεργάζονται παλιοί πασόκοι με εκδικητικές τάσεις, συνεπείς αριστεροί με καθαρές μεταρρυθμιστικές θέσεις και σκληροί επαναστάτες που ονειρεύονται να υποδουλώσουν τα μέσα ενημέρωσης και να αλώσουν τους θεσμούς). Χάριν του πλουραλισμού; Οχι, χάριν της μέγιστης δυνατής ψηφοθηρίας.

Η συνύπαρξη αυτή επέτρεψε τη διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ επί τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση, μια διαδρομή που κορυφώθηκε με τη χθεσινή επικύρωση της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι άγνωστο όμως τι θα συμβεί όταν δεν θα υπάρχει πλέον ο συγκολλητικός ιστός της εξουσίας. Οι ηγετικές ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα θα κριθούν από τον τρόπο που θα διαχειριστεί τις συνέπειες της ήττας. Κι εκείνος δεν θα έχει την πολυτέλεια της χθεσινής θεατρικής κίνησης των βουλευτών της αντιπολίτευσης, που αποχωρούσαν ένας ένας από την αίθουσα μετά την ψήφο τους ώστε να μη «νομιμοποιήσουν» με την παρουσία τους το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

Διότι αντίθετα με τους Μαδούρους και τους υποστηρικτές τους, η αξία ενός δημοκράτη κρίνεται πρωτίστως από το πώς αντιμετωπίζει την ήττα.