Ο εισαγωγικός βασικός μισθός στο Δημόσιο για όσους έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (9 χρόνια σχολείο) είναι 780 ευρώ μηνιαίως. Για τους πτυχιούχους πανεπιστημίου ο εισαγωγικός μισθός προσαυξάνεται κατά 40% σε 1.092 ευρώ μηνιαίως.

Στον ιδιωτικό τομέα, ο κατώτατος μισθός πτυχιούχου πανεπιστημίου ή νεαρού που ολοκλήρωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση (δεν γίνεται διάκριση) είναι 586 ευρώ μηνιαίως.

Στο Δημόσιο οι ετήσιες αποδοχές είναι το άθροισμα των αμοιβών 12 μηνών, στον ιδιωτικό τομέα όμως το άθροισμα 14 μηνών (διότι από το παρελθόν διατηρούνται τα δώρα).

Σημειώνω ότι ο προσλαμβανόμενος στο Δημόσιο έχει μπροστά του έναν ορίζοντα ασφάλειας 35 ή και περισσότερων ετών, ενώ ο προσλαμβανόμενος στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζει ότι η ζωή του θα εξαρτάται από γεγονότα που δεν ελέγχει, που μπορούν να ανατρέψουν όλες του τις προσδοκίες και τα σχέδια. Ασφάλεια οι μεν, ανασφάλεια και αβεβαιότητα οι δε.

Οι προσλαμβανόμενοι στο Δημόσιο έχουν επιπλέον και μια σειρά επιδομάτων και εξασφαλισμένη μισθολογική ανέλιξη.

Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ότι υπάρχει συνωστισμός ενδιαφερομένων να καταλάβουν θέση στο Δημόσιο. Ο κομμουνιστής (ΚΚΕ εσωτερικού) υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου σχεδιάζει προσλήψεις εκπαιδευτικών για να ικανοποιήσει την τεράστια ζήτηση για κατάληψη μιας θέσης στο Δημόσιο. Παραβλέπει ότι ήδη έχουμε περισσότερους εκπαιδευτικούς ανά μαθητή από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παραβλέπει ότι οι μαθητές λιγοστεύουν διότι πολλές νέες οικογένειες δεν αντέχουν να αναλάβουν την ευθύνη παιδιών.

Δεν είναι παράδοξο ότι η κοινωνία αποστρέφεται τον ιδιωτικό τομέα, τις περισσότερες επιχειρήσεις, διότι αισθάνεται ότι αδικείται. Και πράγματι αδικείται. Είναι παράδοξο ότι οι τροϊκανοί των Μνημονίων όχι μόνο ανέχτηκαν την ανισορροπία στη μισθολογική πολιτική Δημοσίου – Ιδιωτικού Τομέα, αλλά με τον τρόπο τους συνέβαλαν στην εδραίωση της ανισορροπίας. Διότι αυτοί ενέκριναν το μισθολόγιο του Δημοσίου και αυτοί επέβαλαν τον κατώτατο μισθό. Ηταν ως αν οι τροϊκανοί πρακτόρευαν ένα σατανικό σχέδιο ολοσχερούς κρατικοποίησης της ελληνικής οικονομίας.

Η μια μετά την άλλη οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις εκπατρίζονται. 700.000 νέοι επιστήμονες αναζήτησαν καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης εκτός Ελλάδας. Το Δημόσιο Χρέος αυξήθηκε και έφθασε στο 180,4% του ΑΕΠ το πρώτο τρίμηνο του 2018.

Αντιμέτωπη με αυτή την πραγματικότητα η υπουργός Εργασίας Εφη Αχτσιόγλου δήλωσε ότι «δίκαιη ανάπτυξη με 586 ευρώ δεν γίνεται» και προσανατολίζεται σύμφωνα με τελευταία δημοσιεύματα να αυξήσει τον κατώτατο μισθό κατά 8% (έπειτα από 6 χρόνια πάγωμα) σε 633 ευρώ!

Στη δίκαιη και αλληλέγγυα κοινωνία όπως τη φαντάζεται η κυρία υπουργός Εργασίας, ο πτυχιούχος πανεπιστημίου στον ιδιωτικό τομέα θα δικαιούται ελάχιστο μισθό 633 ευρώ, ενώ στο Δημόσιο του κ. Γαβρόγλου 1.092 ευρώ!

Ολα αυτά τα βρίσκω απαράδεκτα. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει ισορροπία Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Είναι απαράδεκτο με τα λεφτά του ιδιωτικού τομέα να κλέβει το Δημόσιο ευκαιρίες από τους ιδιώτες.

Πρότεινα ο κατώτατος μισθός στον ιδιωτικό τομέα να οριστεί από 1ης Φεβρουαρίου 2019 σε 669 ευρώ ώστε να ισούται με τον κατώτατο εισαγωγικό μισθό στο Δημόσιο ατόμου που έχει συμπληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (780 ευρώ). Για όσους απορούν θυμίζω ότι το 780 πολλαπλασιάζεται με 12, ήτοι 9.360 ενώ τα 669 με 14, δηλαδή 9.366.

Για τους πτυχιούχους πανεπιστημίου η διαφορά θα παραμείνει μεγάλη, αλλά η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα.

Για μένα το μείζον είναι να γίνει αποδεκτό ότι πρέπει να υπάρξει αποκατάσταση της ισορροπίας στην ελκτικότητα Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Μέμφομαι την τρόικα διότι είτε από άγνοια είτε από επιπολαιότητα – ελπίζω όχι από σχέδιο – άφησε τα πράγματα να φθάσουν εδώ.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή του κατώτατου μισθού που δεν θέλω να αφήσω ανεξερεύνητη. Ισχυρίζονται ότι ο χαμηλός κατώτατος μισθός συνέβαλε στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Μπορεί. Δεν μπορώ να το μετρήσω. Παρατηρώ όμως ότι παρά τον εξαιρετικά χαμηλό κατώτατο μισθό, οι εξαγωγές δεν σημείωσαν εντυπωσιακή άνοδο, ξένες επενδύσεις δεν έγιναν για να επωφεληθούν του χαμηλού μισθού. Η γενική εντύπωση, είναι εντύπωση στασιμότητας.

Ισχυρίζονται ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα πλήξει τον τουρισμό στον οποίο στηρίζεται όλο και περισσότερο η οικονομία. Το 2017 το World Economic Forum δημοσίευσε «The Travel & Tourism Competitiveness Index 2017 Ranking». Στην πρώτη θέση είναι η Ισπανία. Στη δεύτερη η Γαλλία. Η Ελλάδα στην 24η.

Στην Ισπανία ισχύει κατώτατος μισθός 858 ευρώ και στη Γαλλία 1.498 ευρώ. Ισπανία και Γαλλία με πολύ περισσότερες αφίξεις από ό,τι η Ελλάδα και σημαντικά υψηλότερο κατώτατο μισθό είναι ανταγωνιστικότερες από την Ελλάδα. Και ως να μην έφθανε αυτό το επιχείρημα, τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε εξελίξεις. Ο πρόεδρος Μακρόν για να κατευνάσει τα πνεύματα των Κίτρινων Γιλέκων αύξησε τον κατώτατο μισθό κατά 100 ευρώ από 1.498 ευρώ σε 1.598. Ο ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ ανακοίνωσε αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 192 ευρώ από 858 ευρώ σε 1.050 ευρώ.

Το μήνυμά μου προς τους επιχειρηματίες είναι: Επιδιώξτε την αριστεία. Σε προϊόντα και υπηρεσίες, αριστεία στη συμπεριφορά σας με τους πελάτες, τους εργαζομένους, τους μετόχους. Κυνηγήστε την παραγωγικότητα και τις εξαγωγές. Οσες επιτυχημένες επιχειρήσεις γνωρίζω και γνωρίζω αρκετές δεν έχουν πρόβλημα κατώτατου μισθού. Σέβονται και εμπιστεύονται όλους τους υπαλλήλους τους.