Οσοι ακόμα πιστεύουν ότι στη χώρα μας υπάρχει δημοκρατία τρέφουν οικτρές αυταπάτες. Η μεγάλη, ή πολύ μεγάλη, κοινωνική πλειοψηφία, μπορεί σε αυτήν τη μεταμοντέρνα «δικτατορία» που ζούμε, μόνο να ομιλεί και αυτό όχι χωρίς συνέπειες, τραγικές καμιά φορά για τους απλούς ανθρώπους αν λένε πράγματα που δεν είναι αρεστά στις εξουσίες. Αυτό που, όμως, δεν μπορεί να κάνουν οι πολίτες είναι να δράσουν και πολύ περισσότερο να αποφασίσουν για τα κρίσιμα θέματα που αφορούν το μέλλον τους. Η Ελλάδα, ιδιαίτερα από τη μέρα της επιβολής της μνημονιακής νεοαποικιοποίησης της χώρας, κυβερνάται με τη διαδικασία των οιονεί πραξικοπημάτων.

Ο Γ. Παπανδρέου ψηφίστηκε στην κυβέρνηση με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», για να βάλει στη συνέχεια τη χώρα, ερήμην του λαού, στη μνημονιακή κηδεμονία.

Ο Α. Σαμαράς ανήλθε στην εξουσία με την εξαγγελία ότι θα σκίσει τα Μνημόνια σελίδα τη σελίδα, για να ακολουθήσει το δεύτερο τερατόμορφο Μνημόνιο.

Ο Αλ. Τσίπρας είχε κεντρική κατεύθυνση την ανατροπή και την κατάργηση των Μνημονίων σε μια μέρα με ένα νόμο.

Προχώρησε όμως στο τρίτο καταστροφικό Μνημόνιο, καταλύοντας πραξικοπηματικά τη λαϊκή βούληση και μετατρέποντας, με τη συναίνεση της ΝΔ και του σημερινού ΚΙΝΑΛ κ.λπ. το Οχι του δημοψηφίσματος σε Ναι και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που απώλεσε για την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, με την αποχώρηση 35 υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, σε υπερπλειοψηφία αφού ασμένως και διά τυμπάνων προσέτρεξαν να στηρίξουν το τρίτο Μνημόνιο όλα μαζί τα συνεταιράκια του συστήματος, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ.

Το μέγα πραξικόπημα με το οποίο καταλύθηκε η λαϊκή κυριαρχία και μεταλλάχθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, πέρασε απαρατήρητο και μάλλον επιβραβεύτηκε από τους «χειραγωγούμενους» πολίτες στις εκλογές του Σεπτέμβρη, αφού έδωσαν ξανά την κυβέρνηση στους αρχιπραξικοπηματίες και επιβράβευσαν τους συνεταίρους τους, ενώ η μόνη δύναμη, η ΛΑΕ, που συγκροτήθηκε κυρίως απ’ όσους εγκατέλειψαν υπουργικές καρέκλες και βουλευτικές έδρες και υπεράσπισε μέχρι τέλους το Οχι, έμεινε με τη βοήθεια, ίσως, και της Singular εκτός Βουλής.

Το πραξικόπημα, πολύ περισσότερο όταν επιβραβεύεται, είναι καταδικασμένο να επαναληφθεί.

Με κατάλυση του Συντάγματος, με συναλλαγές κάτω από το τραπέζι και πολιτικές εξαγορές, μια κυβέρνηση των 145 βουλευτών, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με 151 και στη συνέχεια ψήφισε στη Βουλή, ερήμην του λαού, με πάνω από 151 τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό το κλίμα παρεμπορίου και εξαχρείωσης στη Βουλή, με λαθρεπιβάτες βουλευτές, δεν έχει εμφανιστεί ποτέ τόσο κυνικά και χωρίς το οποιοδήποτε προσωπείο στα κοινοβουλευτικά χρονικά, ούτε καν στην περίοδο της αποστασίας του ’65. Δεν έχουμε ξανά περίπτωση μια κρίσιμη εθνικά συμφωνία, όπως αυτή των Πρεσπών, η οποία συναντάει τη ριζική αντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, να περνάει στη Βουλή με διαδικασίες κατάλυσης κάθε έννοιας σεβασμού στον πολίτη. Το δίκαιο αίτημα για προκήρυξη δημοψηφίσματος για τις Πρέσπες πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, για να αποφασίσουν έναντι των «ανίδεων» και «ανεύθυνων» πολιτών, οι «Μαυρωτάδες», «Δανέλληδες» και η «πετυχημένη» υπουργός Τουρισμού, πάλαι ποτέ «σαρισοφόρος», Ε. Κουντουρά. Η Ελλάδα της νεοαποικιοκρατίας απλώς δεν έχει κανένα μέλλον.

Σε αυτή την Ελλάδα-δορυφόρο τις αποφάσεις λαμβάνουν το ΝΑΤΟ, η αμερικανο-γερμανοκρατία, τα γεράκια του Ισραήλ, οι πολιτικοί υπάλληλοι του κατεστημένου, οι ξένοι οίκοι βαθμολόγησης, οι εγχώριοι ολιγάρχες και οι τράπεζες. Οι πολίτες της είναι κάτι χειρότερο από δουλοπάροικοι και ραγιάδες. Εκτός και αν…

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι γραμματέας του ΠΣ της Λαϊκής Ενότητας