Η χθεσινή ημέρα ήταν επέτειος. Τέσσερα χρόνια έκλεισαν με τον ΣΥΡΙΖΑ (και τους ΑΝΕΛ) στην εξουσία. «Go back κυρία Μέρκελ, go back κύριε Σόιμπλε» κραύγαζε προεκλογικά ο αριστερός ριζοσπάστης Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υποσχόταν ότι θα αλλάξει την Ευρώπη, ότι θα σκίσει τα Μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, ότι θα επέβαλλε «νέα σεισάχθεια» στα κόκκινα δάνεια. Μαζί με τη Μέρκελ, θα έπαιρνε δρόμο και η τρόικα. Υποσχόταν ακόμα κατώτερο μισθό 751 ευρώ, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, αυξήσεις σε χαμηλοσυνταξιούχους, επιστροφή των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά, τσάμπα διόδια. Οταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ερωτούνταν πού θα βρουν τα λεφτά παρέπεμπαν στις πολεμικές αποζημιώσεις ενώ ισχυρίζονταν ότι η ανάπτυξη θα ήταν τέτοια ώστε το χρήμα θα έρρεε και οι Ελληνες θα ζούσαμε μεγαλεία σαν να μην υπήρχε αύριο. Βεβαίως, υπήρχαν μερικά προβλήματα. Το ιδιοφυές σχέδιο του Τσίπρα για την κατάκτηση της απόλυτης ευτυχίας υπονόμευαν μερικοί κακοί άνθρωποι. Δεν ήσαν πολλοί, ήσαν μειοψηφία, αλλά ήταν διαπλεκόμενοι, όργανα των οικονομικών συμφερόντων, γερμανοτσολιάδες μερκελιστές (δηλαδή προδότες), εκπρόσωποι του παλιού που ο Τσίπρας ως εκπρόσωπος του νέου θα σάρωνε. Τους άξιζε η περιφρόνηση και το ανελέητο κυνήγι, γι’ αυτό άλλωστε τους χαρακτηρισμούς συνόδευαν πράξεις βίας κατά όσων προέτασσαν τη λογική. Ηταν μια εποχή που η λογική ήταν στο στόχαστρο.

Θυμάμαι την τελευταία διαφήμιση που απευθυνόταν στους αναποφάσιστους. Ξημέρωνε πάνω από μια ειδυλλιακή χώρα, και το διαφημιστικό μήνυμα έλεγε ότι η επόμενη μέρα θα ήταν όπως η χθεσινή. Ομως, πολύ σύντομα ήρθαν οι κλυδωνισμοί – κι έπειτα από την αποτυχία μιας μη διαπραγμάτευσης, φορτισμένης από το διογκωμένο εγώ του αρμόδιου υπουργού Γιάνη Βαρουφάκη, ήρθε ένα τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα που λίγο έλειψε να κάνει την ειδυλλιακή εικόνα της διαφήμισης αρχαιολογικό υλικό. Εντέλει σωθήκαμε επειδή ο Τσίπρας κατανόησε ότι αν υλοποιούσε την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος θα επιστρέφαμε στη λίθινη εποχή.

Αλλά, προφανώς, η συνέχεια ήταν αντάξια του πρώτου εξαμήνου. Η χώρα συνέχισε να σέρνεται, και η κυβέρνηση μεθόδευσε τη δημιουργία νέας διαπλοκής, εξαφάνιση του Τύπου, προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης. Η φορολογία γονάτισε ακόμα περισσότερο τη μεσαία τάξη, οι τράπεζες έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους ενώ το φάσμα μιας νέας χρεοκοπίας παραμένει ορατό ενόσω παραμένουμε εκτός αγορών. Στο μεταξύ, το εξουσιαστικό όραμα του Τσίπρα τον αναγκάζει σε κινήσεις προσαρμογής. Πλέον, επιδιώκει να επαναλανσαριστεί ως κεντροαριστερός, πιάνοντας το χέρι βοηθείας που του τείνουν στην Ευρώπη, όπου θεωρούν ότι καλύτερα να έχουν μια εξουσιαστική Αριστερά του χεριού τους παρά διαμαρτυρόμενους μηχανισμούς που γεννούν αποσταθεροποίηση.

Χρειάζεται να μην ξεχάσουμε τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς κορόιδεψε τους έλληνες πολίτες, τι γέννησε η στρατηγική του. Να μην ξεχάσουμε τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, το μίσος, την προσπάθεια καθυπόταξης των δημοκρατικών θεσμών, τη συμπόρευση με τον Καμμένο. Να μην ξεχάσουμε την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός νέου κομματικού κράτους, την αντικατάσταση της παλαιάς με μια νέα εξίσου άπληστη και αντιπνευματική νομενκλατούρα.

Να μην ξεχάσουμε και να μην επαναπαυτούμε.

ΥΓ. Μετά την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών χθες στη Βουλή, νομίζω ότι μια προστακτική προς τον Αλέξη Τσίπρα συνοψίζει την κατάσταση: εύγε και φεύγε.