Τα τελευταία τέσσερα χρόνια για μας που ξεκινήσαμε από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους – κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, ανένταχτοι, κεντρώοι, άνθρωποι που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική αλλά που όλοι μας συναντηθήκαμε στον χώρο που επεδίωκε την επανάσταση του αυτονόητου -, όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα και όλα όσα μας έχουν συμβεί στο Ποτάμι μάς φορτώνουν με μία μεγάλη απογοήτευση και μοιάζουν, μερικές φορές, σαν κακός εφιάλτης.

Από την περήφανη διαπραγμάτευση που ξεκίναγε εκείνον τον καταστροφικό Γενάρη του ’15, από την ρήξη με τους τοκογλύφους εκβιαστές που θα άλλαζε τη χώρα και όλη την Ευρώπη αλλά κατάντησε… ρήξη χιαστών για την Ελλάδα. Μετά το 3ο και το ανεπίσημο 4ο Μνημόνιο, μετά τις αφίσες κωμικών για το 4ο Ράιχ που το υποδεχθήκαμε μετά βαΐων και κλάδων πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα. Ολα αυτά και πολλά άλλα, που δεν χωράει να τα αναφέρουμε, φαίνονται σαν μία κωμωδία, σαν ένα ξεκαρδιστικό κόμικ. Μόνο που όλα αυτά ήταν βουρδουλιές στην πλάτη μας. Θυμηθείτε τον Καμμένο, τη Ζωή, τον Βαρουφάκη, την Ξουλίδου, τη Χρυσοβελώνη, τον Κουίκ, τους Λάκηδες, τους Μάκηδες, τους Σάκηδες, τα κοριτσόπουλα κι όλα αυτά τα παράξενα παραδείσια πουλιά που κατάφεραν όχι μόνο να εγκλιματιστούν, αλλά να κελαηδάνε από τα ψηλά μπαλκόνια και χιλιάδες κόσμου να τα ακούνε και να καμαρώνουνε…

Θυμηθείτε την ωμή προσπάθεια σπίλωσης ανθρώπων της πολιτικής ή διανοουμένων ή γενικώς προσωπικοτήτων που έλεγαν με θάρρος την άποψή τους η οποία ωστόσο δεν βόλευε την εξουσία και εξοβελίζονταν στο πυρ το εξώτερον, ή μάλλον στο ενδότερον, που έκαιγε την ίδια τη χώρα.

Θυμηθείτε την απόπειρα εφόδου με ταξί ή όπως αλλιώς, στο Νομισματοκοπείο και όλα αυτά τα φαιδρά και τραγικά. Ώς τις πρόσφατες απέλπιδες απόπειρες του σχιζοφρενούς καθεστώτος από τη μία να ακυρώσει και να υπονομεύσει τους θεσμούς και από την άλλη να προσεταιριστεί με επιτυχία τους χρήσιμους ηλίθιους. Να ξεφορτωθεί τα ψεκασμένα δεξιά βαρίδια που κουβάλαγε τόσα χρόνια και να φορέσει το προσωπείο της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Τι φρίκη…

Με επιτυχία, αδιαμφισβήτητα, για αρκετό καιρό το Ποτάμι, του οποίου υπήρξα με περηφάνια και ελπίδα ενεργό μέλος από την αρχή, κατάφερε να αρθρώσει έναν καθαρό λόγο, προτάσσοντας θαρραλέα όλα αυτά που έπρεπε να αλλάξουν για να γίνει η Ελλάδα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και συσπείρωσε τον καλύτερο κόσμο, την αφρόκρεμα της κοινωνίας, τα λαμπρότερα μυαλά που έχω συναντήσει σε όλη μου την πολιτική διαδρομή, σε όποια συμμετοχή και δραστηριότητά μου στα κοινά.

Πώς καταφέραμε να φθάσουμε εδώ που είμαστε; Αναρωτηθήκαμε ποτέ όλοι μας και κυρίως ο Σταύρος, ποιες λαθεμένες επιλογές έκαναν την Κοινοβουλευτική Ομάδα να φυλλορροεί, τον κόσμο να απομακρύνεται, το 7% αντί να γίνεται 15% να φτάνει στον άσο μπαστούνι; Και γιατί ενώ είχαμε αυτές τις ξεκάθαρες θέσεις και περιγράφαμε ένα απολύτως ρεαλιστικό, υλοποιήσιμο και αναγκαίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, καταφέραμε να δίνουμε την εντύπωση ενός πρόθυμου συνεταίρου που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του «ψημένου» στη θέση του Καμμένου; Μη μου πείτε πως δεν εκπέμφθηκε αυτή η εικόνα. Και τώρα;

Ξέρετε, οι αμφιταλαντεύσεις, η αναποφασιστικότητα, τα ναι μεν αλλά και ο «ισαποστακισμός», το «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», καταγράφονται στη μνήμη, στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο ίσως, του κάθε πολίτη. Και μετά δεν μπορείς να το αλλάξεις στο μοντάζ. Δυστυχώς η πολιτική δεν είναι ραδιοτηλεοπτικό προϊόν ούτε κατάστημα εστίασης που σερβίρει εδέσματα σε παραλλαγές για κάθε γούστο.

Δοκίμασες συνεργασίες για μια καθαρή πορεία που δεν τις προχώρησες. Δοκίμασες συνεργασίες που δεν χρειαζόταν να τις δοκιμάσεις γιατί φαινόταν το αποτέλεσμα και όταν αυτό ήρθε, εσύ υπαναχώρησες. Το ζήσαμε και στο τελευταίο επεισόδιο, όπου εμφανίζεσαι να ψηφίζεις μια Συμφωνία αλλά συγχρόνως δηλώνεις πρόθυμος να ψηφίσεις και πρόταση μομφής κατά της Συμφωνίας που ψήφισες. Με όλα αυτά, μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που ξεκίνησε με 17 ανθρώπους, έφτασε να έχει 2! Και πάντα σου έφταιγαν οι 15 που έφυγαν. Και τώρα εμφανίζεσαι και πάλι ιδιαίτερα φιλικός με όσους σε κατηγορούσαν για τσάτσο του Μπόμπολα και άνθρωπο των εργολάβων και στηρίζεις τις επιλογές τους, αναπληρώνοντας αυτούς που τους εγκατέλειψαν;

Δεν είναι τρέλα αυτό; Και δεν αφορά μόνο τον Σταύρο, μας αφορά όλους γιατί η ευθύνη είναι πάντα συλλογική, επιμερισμένη βεβαίως περισσότερο ή λιγότερο στον καθένα, άσχετα εάν μερικοί θεωρούν την πολιτική τους κίνηση προσωπικό τους φέουδο.

Κι αν οι δρόμοι μας τώρα χωρίζουν, όπως είπε προχθές ο Σταύρος «τον δρόμο σου και τον δρόμο μου!» ούτε προδότες είμαστε, ούτε πουλημένοι, ούτε κάποιος μας έβαλε να κάνουμε λάθη, ούτε κάποιος μας έβαλε να διαλύσουμε κάτι.

Κι όλος αυτός ο κόσμος που μας ακολούθησε, μπορείτε να μου πείτε γιατί πρέπει να αισθάνεται τώρα αυτή τη φρικαλέα απογοήτευση και την ακύρωση των ελπίδων του; Φταίνε, άραγε, όλοι αυτοί που έφυγαν; Οταν από τις 300.000 ανθρώπων που με ψήφισαν, απομένουν οι 20.000, φταίνε οι 280.000 που έφυγαν; Εγώ δεν έκανα κάτι καλά, άραγε, ή κάποιοι συνωμότες βάλθηκαν να μου διαλύσουν το κόμμα και γιατί;

Το Ποτάμι τώρα, καλώς ή κακώς, όπως άλλωστε όλα τα ποτάμια, έφτασε στην εκβολή του στη θάλασσα. Ελπίζουμε να βρούμε τώρα μια ρότα που θα μας βγάλει σε κάτι καλύτερο. Είμαστε στο ανοιχτό πέλαγος, ελπίζω να μην πελαγώσουμε.