Εγινε ακριβώς όπως και με την πτώχευση. Οταν μετά την ένταξη στο ευρώ η Ελλάδα άρχισε να δανείζεται με όρους και όγκους Γερμανίας, για να καταρρεύσει τελικά εν μία νυκτί το 2009. Ετσι το πάθαμε τώρα και με τα Σκόπια: σήμερα πληρώνουμε και πάλι το παρελθόν, εν προκειμένω τον αντιαμερικανισμό της δεκαετίας του ’80.

Με την κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου οι ισορροπίες αναδιατάχθηκαν πλήρως στην Ευρώπη. Ομως η Ελλάδα είχε περάσει ολόκληρη τη δεκαετία του ’80 σε πολική ψυχρότητα με τις ΗΠΑ. Με την απόλυτη, οριζόντια στο πολιτικό σύστημα, κυριαρχία του αντιαμερικανισμού, με τη 17 Νοέμβρη που αλώνιζε, με τις εξυπνάδες με τις βάσεις, με τον Γιαρουζέλσκι και με τους Αδέσμευτους, με τα συνεχή προβλήματα στο ΝΑΤΟ και τόσα άλλα που σήμερα (κάνουμε ότι) τα έχουμε ξεχάσει. Οταν λοιπόν έφτασε ξαφνικά η κρίσιμη ώρα η Ελλάδα αντί να παίζει τον ρόλο που θα όφειλε για το εθνικό της συμφέρον, ήταν εντελώς έξω από κάθε συζήτηση. Επιπλέον, τα εσωτερικά γεγονότα του ’89, είχαν επισκιάσει πλήρως για μία ακόμα φορά την ικανότητά της να δει το τι συνέβαινε στον διεθνή ορίζοντα για τον οποίο αδιαφορούσε κλεισμένη στον εαυτό της.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ένα ακόμα μοιραίο λάθος συνέβη: η χώρα φαντασιώθηκε ότι θα μπορούσε να παίξει έναν δικό της ρόλο και άρχισε να κάνει μια περίεργη πολιτική με τον Μιλόσεβιτς. Στη Βουλιαγμένη, ο τότε αμερικανός υπουργός Εξωτερικών «προφήτευσε» τις επερχόμενες εκλογές, τον χρόνο και το αποτέλεσμά τους. Εγιναν όλα όπως τα «προφήτευσε»…

Αν η Ελλάδα δεν είχε πάρει αυτούς τους δρόμους, αν είχε υπάρξει ο σταθερός και αξιόπιστος σύμμαχος της Δύσης στην περιοχή την εποχή που όχι απλώς μπορούσε αλλά της το ζητούσαν, τότε, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά, με πρώτο απ’ όλα το ζήτημα των Σκοπίων. Η ανάγκη για την εξασφάλιση της σταθερής δυτικής, ιδίως αμερικανικής παρουσίας, δεν θα εξέλειπε ποτέ. Δεν θέλησε να παίξει αυτόν τον ρόλο υπό προνομιακούς όρους η Ελλάδα; Τον ανέλαβαν, με τεράστια προθυμία, άλλοι, που έγιναν ξαφνικά κράτη. Ακόμα και η Σερβία, που υπέστη σκληρότατους βομβαρδισμούς, είναι σήμερα ίσως η στενότερη σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή! Η Ελλάδα έμεινε εκτός. Και τα αποτελέσματα φαίνονται τώρα.

Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι τη δουλειά την έκανε ξανά η Αριστερά. Αυτή ήταν που επί δεκαετίες είχε επιβάλει σαν ογκόλιθο τον αντιαμερικανισμό και τον αντιδυτικισμό στην Ελλάδα και ουδείς τολμούσε να κουνηθεί εναντίον αυτής της κατεύθυνσης. Για να έρθει τώρα, που το κακό έχει πια γίνει, να εξελιχθεί η ίδια στον πιο… αμερικανόφιλο χώρο που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος από την εποχή του Παπάγου! Εν προκειμένω μάλιστα, συναντήθηκαν ο αρχέγονος αφελής (το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς) διεθνισμός της, με τη νέα πολιτική της μετάλλαξη σε φανατικό οπαδό των ΗΠΑ. Οπως, άλλωστε, στα ευρωπαϊκά και τα εσωτερικά δημοσιονομικά ζητήματα, κατέστη εξίσου όψιμα φανατική οπαδός της Γερμανίας, η καγκελαρία της οποίας είχε επισήμως προαναγγείλει τις Πρέσπες και λύσσαξε για αυτή τη Συμφωνία… Η Αριστερά επέβαλε, διά πυρός και σιδήρου, μία επαχθή, επικίνδυνη για την Ελλάδα Συμφωνία που ουδεμία ελληνική κυβέρνηση θα τολμούσε, όχι μόνον για λόγους ουσίας, αλλά και για να μην την πει η Αριστερά ξενόδουλη! Τι να πει κανείς;