Ισορροπώντας ανάμεσα στο «6» και το «8». Με μια τρομερή ικανότητα στις «τοποθετήσεις» σε σημείο που να σου δίνει την εντύπωση πως είναι πάντα εκεί που πρέπει, από ένστικτο. Καταπληκτικός στο «αμυντικό τρανζίσιον» αλλά και με κάτι στιγμές στο χορτάρι που να θυμίζουν πως είναι γεννημένος στο Σαν Αντρέ. Πως κάτω από το δέρμα ενός αθόρυβου και σιωπηλού «μαχητή» κυλά αίμα βραζιλιάνικο.

Είναι ο Γκιγέρμε ντος Σάντος Τόρες. Και είναι ένας λόγος που ο Ολυμπιακός του Νοέμβρη, του Δεκέμβρη και του Γενάρη έχει σκαρφαλώσει σε ένα δικό του ποδοσφαιρικό επίπεδο. Μακριά από όλους τους άλλους, και ας είναι οκτώ βαθμούς πίσω στη μάχη της Σούπερ Λίγκας. Αργησε ο Πέδρο Μαρτίνς να τον χωρέσει στην «εξίσωση» της μεσαίας γραμμής εκεί όπου ο ανταγωνισμός από την πρώτη στιγμή ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Οταν τα κατάφερε όμως; Μόλις αποκαλύφθηκε ο πιο σημαντικός… ασήμαντος κρίκος της εντεκάδας. Χωρίς τα στατιστικά να μπορούν να δικαιολογήσουν τη χρησιμότητα. Την κομβικής σημασίας παρουσία του στο αρχικό σχήμα των Ερυθρολεύκων. Αλλά με την σιγουριά της παρουσίας του και μόνο να φτάνει και να περισσεύει.

Θα τον θυμηθεί κανείς για εκείνο το σουτ με τη Μίλαν που έδωσε στον Ολυμπιακό το δεύτερο γκολ στην άγια βραδιά της πρόκρισης στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ. Θα τον θυμηθεί για εκείνη την ασύλληπτη λόμπα – ασίστ στον βούρκο των Ιωαννίνων που ο Φορτούνης την σπατάλησε. Δεν θα μπορέσει να τον θυμηθεί όμως για όλες εκείνες τις «στιγμές» που η παρέμβαση του άλλαξε την κατοχή της μπάλας στο παιχνίδι. Που μια παρέμβασή του στη μεσαία γραμμή έβαλε την μπάλα ξανά σε πόδια ερυθρόλευκα.

Δένει και με τους τρεις

Ενας χαφ που ταιριάζει με όλους. Με τον «ασταμάτητο» Μαντί Καμαρά. Με τον φινετσάτο Ανδρέα Μπουχαλάκη. Ακόμη και με τον στρατηγό Μπίμπαρς Νάτχο. Μια χαρά τα βρήκαν οι δυο τους την Τετάρτη κόντρα στη Ξάνθη στα 55 λεπτά που συνεργάστηκαν. Ο Γκιγέρμε κάποια βήματα πιο πίσω και πάντα έτοιμος να τρέξει μια κούρσα παραπάνω για τον συμπαίκτη του.

Ο Βραζιλιάνος μπήκε στην εντεκάδα στις 4 Νοεμβρίου. Στο ματς με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη (0-1). Εχει οκτώ στη σειρά. Ηταν βασικός στις αναμετρήσεις με την Μπέτις και τη Μίλαν που έκλεισαν τη δράση του ομίλου F στο Γιουρόπα. Επαιξε από την αρχή και στα δύο ματς Κυπέλλου με την Ξάνθη. Μια σούμα 12 αναμετρήσεων στις οποίες ο Ολυμπιακός έχει οκτώ νίκες, τρεις ισοπαλίες και μόνο μία ήττα (στη Σεβίλλη από την Μπέτις) που δεν τη θυμάται κανείς. Σε αυτό το διάστημα οι Ερυθρόλευκοι έχουν δεχθεί μόλις οκτώ γκολ. Δύο στην Ευρώπη, δύο από αυτογκόλ του Βούκοβιτς, ένα από πέναλτι τα πέντε εξ αυτών. Ουσιαστικά η ανασταλτική τους λειτουργία έχει βελτιωθεί φοβερά. Και ο βασικός λόγος είναι ο Γκιγέρμε και ο τρόπος που καθοδηγεί ολόκληρη την ομάδα στο αμυντικό της κομμάτι. Ο τρόπος που «μικραίνει» τις αποστάσεις. Ο τρόπος που «ντουμπλάρει» τους συμπαίκτες του. Ο τρόπος που «κόβει» πιθανές απειλές πριν γίνουν αντιληπτές. Ενας αθόρυβος MVP.

Εμπειρία

Ο 27χρονος κεντρικός χαφ που εδώ και καιρό δικαιολογεί όλον αυτό τον θόρυβο που έγινε το καλοκαίρι για την απόκτηση του. Δεν είναι τυχαίος. Ηρθε με παραστάσεις από τη Serie A (44 συμμετοχές σε δύο σεζόν στην Ουντινέζε) και την Primera (67 συμμετοχές σε δύο σεζόν με την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια). Παίκτης που τα πόδια του περισσεύουν από το… πάπλωμα της Σούπερ Λίγκας. Που δεν θα έρχονταν ποτέ αν ο Ολυμπιακός δεν εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία του υποβιβασμού της Ντέπορ και δεν επέμενε… μισό καλοκαίρι για να πείσει τους Ισπανούς. Χρειάστηκε λίγο παραπάνω για να το διαπιστώσουμε. Αλλά πλέον δεν το αμφισβητεί κανείς. Ενας καταπληκτικός συμπαίκτης. Μια πολυτέλεια για το ελληνικό πρωτάθλημα. Και κυρίως: Ενας ποδοσφαιριστής που δίνει τρομερές δυνατότητες στο επιθετικό παιχνίδι των Ερυθρολεύκων, όντας «εκεί» για να καλύψει κάθε ρίσκο που ζητά ο Μαρτίνς από τις πίσω ζώνες της ομάδας του.