Ο τόπος αυτός υπερηφανεύεται δικαίως ότι γέννησε τη δημοκρατία. Είναι τουλάχιστον οξύμωρο επομένως, αν όχι ταπεινωτικό, η κυβέρνηση να στηρίζει ένα καθεστώς που παραβιάζει τη μία μετά την άλλη τις δημοκρατικές αρχές και αξίες. Είναι προσβλητικό να προσφέρει τη στήριξή της σε μια κυβέρνηση που καταφεύγει στην άγρια καταστολή για να καταπνίξει τη λαϊκή αντίδραση. Να αδιαφορεί, στο όνομα της ιδεολογικής ή άλλης εκλεκτικής συγγένειας, για τη βία. Η απόσταση που χωρίζει την Αθήνα από το Καράκας θα έπρεπε να είναι από αυτήν την άποψη τεράστια.

Δυστυχώς δεν είναι. Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η μοναδική στην Ευρώπη που προσέφερε τη στήριξή της στο καθεστώς του Μαδούρο μαζί με τις κυβερνήσεις της Βιέννης και της Ρώμης. Μια κατά δήλωσή της αριστερή κυβέρνηση δηλαδή συντάσσεται με τον συνασπισμό Δεξιάς και Ακρας Δεξιάς που κυβερνά στην Αυστρία και τον συνασπισμό λαϊκιστών και Ακρας Δεξιάς που κυβερνά στην Ιταλία. Προς τι αυτή η συμπόρευση; Τόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί του κυβερνώντος κόμματος με το καθεστώς Μαδούρο; Καμία αρχή, καμία κόκκινη γραμμή δεν υπερισχύει αυτών των δεσμών;

Οι κυβερνώντες θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι η δημοκρατία είναι μια συνεχής άσκηση και μια συνεχής πρόκληση. Τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν αρκεί να υπηρετούν τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας μόνο εντός συνόρων. Οφείλουν να προωθούν τα δημοκρατικά ιδεώδη και έξω από τα σύνορά τους. Πολύ περισσότερο, στο Καράκας.