Είναι αποτροπιαστικό ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στο κάμπους του πολύπαθου Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για να καταστρέψουν το μνημείο του εβραϊκού νεκροταφείου. Οτι επιτίθενται σε ένα μνημείο, μια μέρα πριν τιμηθούν τα θύματα του Ολοκαυτώματος, επιδιώκοντας να δείξουν ότι η γενοκτονία ενός λαού έχει και σήμερα οπαδούς. Οτι η απόλυτη φρίκη της εξόντωσης ανθρώπων εξαιτίας της καταγωγής τους ακόμα γίνεται προσπάθεια να συντηρηθεί στην Ελλάδα. Οτι ο ναζισμός συνεχίζει να ζητάει χώρο και έκφραση.

Υπάρχει όμως ένα υπόστρωμα πάνω στο οποίο αναπτύσσεται αυτός ο μισανθρωπισμός, ένα κύμα σιωπής – όχι απόλυτης, αλλά σιωπής: δεν γίνεται συχνά συζήτηση για τον άλλοτε ακμάζοντα εβραϊσμό της πόλης και την τύχη του. Πριν η Θεσσαλονίκη ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό, υπήρξε μια πολυπολιτισμική πόλη με μεγάλη εβραϊκή κοινότητα – κοινότητα που συνέχισε να υπάρχει και να δημιουργεί ώς τα χρόνια του πολέμου. Αλλά το 1943, περισσότεροι από 64.000 Εβραίοι της πόλης εκτοπίστηκαν από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής στο Αουσβιτς ή σε άλλα στρατόπεδα – και οι περισσότεροι εξοντώθηκαν. Συνολικά, εξοντώθηκε από τους ναζί το 95% του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης. Και μετά την Κατοχή, οι εβραϊκές περιουσίες χάθηκαν για τους ιδιοκτήτες τους, ενώ την περίοδο της δικτατορίας ο χώρος του εβραϊκού νεκροταφείου απαλλοτριώθηκε για να χτιστεί πάνω του το Πανεπιστήμιο.

Υπάρχει άραγε σχέση της βεβήλωσης του εβραϊκού μνημείου με τις βίαιες εκδηλώσεις κατά βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που υπερψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών; Υπό μία γενική έννοια, ασφαλώς. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί ότι την ευαισθησία αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την είχε μερικά χρόνια πριν, όταν διώκονταν οι Γερμανοτσολιάδες και οι Τσολάκογλου των Μνημονίων – δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί ότι η ευαισθησία για τη βαρβαρότητα εν προκειμένω έχει δυο μέτρα και δυο σταθμά.

Τέλος, έχει νόημα να σημειωθεί ότι η βεβήλωση έγινε στον χώρο, υποτίθεται, του πανεπιστημιακού ασύλου – που είναι μια ωραία πρόφαση για διάφορες εγκληματικές συμπεριφορές στο όνομα δήθεν της ελευθερίας των ιδεών. Χωρίς περιστροφές, το άσυλο είναι ένα κουρέλι, ένα φάντασμα μιας δήθεν αριστερής αντίληψης της ελευθερίας των ιδεών. Αντί για άσυλο ιδεών είναι άσυλο βίας και παραβατικότητας. Η κατάργησή του είναι ακόμα μια δημοκρατική εκκρεμότητα όταν με το καλό τελειώσει το αποτυχημένο πείραμα ΣΥΡΙΖΑ.