Δύο ήταν οι χώρες που εμπόδισαν την Ευρωπαϊκή Ενωση να εκδώσει το απόγευμα του Σαββάτου ένα σκληρό τελεσίγραφο προς τον Νικολάς Μαδούρο. Η μία ήταν η Αυστρία, και ο λόγος είναι οι στενοί δεσμοί του ακροδεξιού κόμματος FPO, το οποίο συμμετέχει στην κυβέρνηση, με το Κρεμλίνο. Η υπουργός Εξωτερικών Κάριν Νάισλ είχε καλέσει τον περασμένο Αύγουστο τον Βλαντίμιρ Πούτιν στον γάμο της. Πώς θα μπορούσε σήμερα να τον στενοχωρήσει επικρίνοντας τον προστατευόμενό του στο Καράκας;

Η άλλη χώρα ήταν η Ελλάδα. Και εδώ οι λόγοι δεν είναι πολιτικοί, αλλά ιδεολογικοί. Μόλις την περασμένη Πέμπτη ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης εξέφρασε στον επιτετραμμένο της Βενεζουέλας στην Αθήνα την ολόθερμη και αμέριστη υποστήριξη και αλληλεγγύη του κόμματός του. Δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει. Μπορούσε να κρατήσει αποστάσεις. Αλλά ήθελε να προκαλέσει.

Οποιος πίστεψε τότε ότι άλλο το κόμμα και άλλο η κυβέρνηση, διαψεύστηκε. Την ίδια ακριβώς ιδεοληπτική στάση κράτησε η ελληνική κυβέρνηση και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με αποτέλεσμα στην ανακοίνωσή της η ΕΕ να μην αναφέρει ούτε συγκεκριμένο χρονικό όριο για την πραγματοποίηση εκλογών στη Βενεζουέλα ούτε το όνομα του ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊντό. Αναρωτιέται κανείς τι σκέφτονται γι’ αυτή τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ όλοι εκείνοι οι ευρωπαίοι ηγέτες που θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα έναν μετανιωμένο σοσιαλδημοκράτη. Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχουν σε έναν άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να τήρησε την υπόσχεσή του και να πέτυχε την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, παραμένει όμως ένας κυνικός και αναξιόπιστος πολιτικός.

Το αποτέλεσμα αυτού του άτυπου διπλού βέτο ήταν να διαχωρίσουν τη θέση τους τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες – Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και Βρετανία – και να προειδοποιήσουν τον Μαδούρο ότι αν μέσα σε οκτώ ημέρες δεν προκηρύξει εκλογές, θα αναγνωρίσουν τον Γκουαϊντό. Το τι θα συμβεί στη χώρα αυτή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, και κυρίως από τη στάση του στρατού. Η δημόσια «υποστήριξη και αλληλεγγύη» όμως του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα διεφθαρμένο και αυταρχικό καθεστώς που δολοφονεί διαδηλωτές και φυλακίζει τους πολιτικούς αντιπάλους του δείχνει πώς αντιλαμβάνεται το κόμμα αυτό τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ανάλογη στάση κρατούν βέβαια ο Πούτιν και ο Ερντογάν – αλλά εκείνοι δεν δηλώνουν αριστεροί.

Η στάση αυτή της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι μόνο προϊόν ενός αθεράπευτου και εμμονικού «αντιιμπεριαλισμού». Ούτε εξηγείται αναγκαστικά από κάποια περίεργα ταξίδια που έγιναν στο παρελθόν. Ο Μαδούρο, ένα κακέκτυπο του Τσάβες, συγκεντρώνει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που εξακολουθούν να είναι παρόντα στην κοσμοθεωρία του ΣΥΡΙΖΑ: μεσσιανισμός, αυταρχισμός, καχυποψία, ψευδαίσθηση της κατοχής της απόλυτης αλήθειας, περιφρόνηση των θεσμών, εχθρότητα προς τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, πίστη στην επανάσταση, συνωμοσιολογία. Εντάξει, εδώ δεν δολοφονούν τους αντιπάλους τους. Απλώς τους διαβάλλουν.

Είναι μια διαφορά που θα μετρήσει αναμφίβολα υπέρ του Πρωθυπουργού στην τελική μάχη για το Νομπέλ Ειρήνης.