Την Παρασκευή η Ελλάδα υπέστη μια βαριά κι επώδυνη ήττα. Αυτό τουλάχιστον αισθάνεται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της.

Οι υπαίτιοι θα ελεγχθούν προφανώς στην κάλπη και σύντομα – έτσι λύνουν οι δημοκρατίες τις διαφορές τους…

Ανεξάρτητα από τις ευθύνες όμως η ήττα χρειάζεται διαχείριση ώστε να μην εξελιχθεί σε εθνικό τραύμα.

Καταρχήν μια διαχείριση σε διεθνές επίπεδο. Με την ελπίδα ότι κάποια νέα κυβερνητική πλειοψηφία, με λιγότερους τενεκέδες και σούργελα, θα μπορέσει να περιορίσει τις ζημιές με συνετούς, σοβαρούς και ψύχραιμους χειρισμούς.

Αλλά και μια διαχείριση της ήττας στο εσωτερικό της χώρας. Είναι ο μόνος τρόπος να κατευναστούν οι ισοπεδωτικές, ακραίες κι αποσταθεροποιητικές αντιδράσεις που το Σκοπιανό πυροδότησε.

Ακούω ότι «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία».

Λυπάμαι αλλά ό,τι κι αν έπαθε η Μακεδονία, το αποφάσισαν μια συγκεκριμένη κυβέρνηση και 153 βουλευτές με ονοματεπώνυμο.

Η δημοκρατία κι οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία ανάμειξη.

Κι είναι σημαντικό να το επισημαίνουμε συνεχώς επειδή μόνο έτσι θα προστατευτεί η δημοκρατία από όσους χρησιμοποιούν την ήττα για να την αποδυναμώσουν.

Καθαρές κουβέντες, λοιπόν. Το φταίξιμο βαραίνει όσους για δικούς τους λόγους διαμόρφωσαν μια λύση εθνικά επιζήμια με μια κακή Συμφωνία.

Οσους ανταλλάχτηκαν ή συναλλάχτηκαν. Οσους έκαναν κωλοτούμπες. Ακόμη κι όσους προσέτρεξαν αυτόκλητοι.

Διότι οι Πρέσπες περνούσαν μια χαρά με τους 149 κυβερνητικούς βουλευτές που τις ψήφισαν. Οι ψήφοι Θεοδωράκη, Θεοχαρόπουλου, Μαυρωτά και Λυκούδη ήταν και τυπικά και ουσιαστικά αχρείαστες – αν υποθέσουμε ότι αυτό που τους έκαιγε ήταν να περάσει η Συμφωνία.

Η δημοκρατία λοιπόν δεν έχει καμία εμπλοκή στην υπόθεση.

Κι όταν ακούω ότι το ΠΑΣΟΚ υπέστη «ιδεολογική ήττα» επειδή το Σκοπιανό ήταν «θέμα λυδία λίθος για την ταυτότητά του» (Π. Μπουκάλας) καταλαβαίνω απλώς ότι βρήκαμε τον πρώτο Ελληνα που δεν έχει ακούσει το όνομα «Ανδρέας Παπανδρέου».

Ασφαλώς ο Τσίπρας εγγράφει στο βιογραφικό του μια επιτυχία για μετά τις εκλογές.

Καμία αντίρρηση. Η διεθνής κοινότητα (που τρεις σκασίλες έχει για τους Ελληνες…) ίσως του βρει κάποια δουλειά. Γιατί να μη διαδεχθεί ας πούμε τον Γιώργο στη Σοσιαλιστική Διεθνή;

Στην Ελλάδα όμως το επιχείρημα ότι «το ήθελαν οι ξένοι» είναι για κλάματα. Ακόμη κλαίει ο Μπίστης που το επικαλέστηκε στον Αδωνη.

Περιμένω λοιπόν τον πρώτο έλληνα πολιτικό που θα αποκαλέσει δημοσίως τους βόρειους γείτονες «Μακεδόνες», όπως άλλωστε προβλέπει η Συμφωνία που κύρωσαν οι 153.

Και μετά να επισκεφθεί το «βόρειο τμήμα του πρώτου μέρους», όπως άλλωστε η Συμφωνία που κύρωσαν οι 153 αποκαλεί την ελληνική Μακεδονία!