Κοντά 19 χρόνια πίσω: τελικός Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στην ΑΕΚ που ήταν γκράντε φαβορί και τον Ιωνικό. Γκολ ο Ντέμης με τη βοήθεια του χεριού, αμέσως το παραδέχθηκε με νεύμα στον ρέφερι Δούρο, ακυρώθηκε η φάση και ο επιθετικός πήρε τα εύσημα μαζί με ένα βραβείο fair play για την κίνησή του.

Πάνω σε αυτή την ενέργεια ο Ντέμης φιλοτέχνησε ένα προφίλ πως είναι δίκαιος και ασυμβίβαστος. Δεν είναι ώρα για να εξετάσουμε κατά πόσο αυτή η άποψη που θέλησε να περάσει είναι 100% ορθή, ωστόσο το γεγονός έμεινε και έγραψε ιστορία στο Ολυμπιακό Στάδιο το 2000.

Πώς και οι θύμησες για το περιστατικό; Πολύ απλά, γιατί ένας διεθνής άσος του σήμερα, επίσης της ΑΕΚ και ιδιαίτερα προβεβλημένος, δεν το έκανε όπως ο Ντέμης. Ο Πέτρος Μάνταλος το βράδυ του Σαββάτου στη Νέα Σμύρνη χρησιμοποίησε το χέρι του για το κοντρόλ, πήρε πλεονέκτημα και βρήκε δίχτυα για να ανοίξει τον διάδρομο προς τη νίκη. Κάποιος μπορεί να πει ότι άλλο Νικολαΐδης και άλλο Μάνταλος. Ή ακόμη ακόμη πως άλλαξαν οι εποχές. Επίσης, το ζήτημα έχει να κάνει με τις ευαισθησίες ή με το πώς βλέπει κάποιος ότι επιθυμεί να χτίσει το μέλλον και την προσωπικότητά του μέσα στην ίδια του την ομάδα. Οπως και να ‘χει, ο Μάνταλος απέφυγε να παραδεχθεί το αυτονόητο, το πασιφανές. Στον επαγγελματικό αθλητισμό των ημερών μας, η κατάκτηση της νίκης συχνά δεν μπαίνει στο ζύγι και όλοι κάνουν τα πάντα για να την εξασφαλίσουν. Χρειάζεται ψυχή για να πεις «ναι, δεν ήταν αγωνιστικά νόμιμο αυτό που έκανα». Αλλά είναι επίσης δύσκολο να ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα και παίκτες με έντονη προσωπικότητα.

Ασφαλώς είναι το ίδιο δύσκολο να αναζητούμε και διαιτητές με ικανότητες να γίνονται αποδεκτοί από το σύνολο του κοινού. Ο Ευαγγέλου δεν είναι τέτοιος και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό όταν χάνει τέτοιες εύκολες φάσεις. Η διαιτησία τρεκλίζει και αυτό δεν αμφισβητείται. Στην αρχή είχαμε τους ξένους διαιτητές, τώρα ξεχάσαμε και αυτό το τροπάρι. Για να παίρνουν παιχνίδια οι δικοί μας, να γίνονται λάθη επί λαθών, κραυγαλέες περιπτώσεις παράβασης κανονισμών και γενικά να έχουμε αλλοίωση αποτελεσμάτων και βαθμολογικών θέσεων ομάδων. Ο Ολυμπιακός δικαίως φώναξε, διαμαρτυρήθηκε, έθεσε τα πράγματα στην τωρινή σωστή τους βάση. Το ζήτημα δεν είναι τόσο ποιος φωνάζει και γιατί. Αλλά τι πρόκειται να συμβεί στο εξής και τι κάνουν οι αρμόδιοι εκτός από το παρακολουθούν με ζωηρό ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα. Αποφάσεις, άραγε, πρόκειται να λάβουν;