Οταν κολλάς τη μύτη σου σε μια εικόνα, δεν την αντιλαμβάνεσαι ολόκληρη. Και κάπως έτσι, νομίζεις ότι η λεπτομέρεια που εσύ βλέπεις, το τμήμα δηλαδή, είναι το όλον. Πρέπει να απομακρυνθείς για να δεις ολόκληρο τον πίνακα. Κάπως έτσι συνέβη και με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Εδώ και έναν χρόνο – και με αποκορύφωση τις τελευταίες μέρες – πιάσαμε τους μεγεθυντικούς φακούς για να αναλύσουμε όρους της. Καλή ή κακή; Εθνικά μειοδοτική ή πολιτικά πλειοδοτική; Κλείνει προβλήματα ή ανοίγει μια σειρά από καινούργια; Αν κάνουμε όμως όλοι λίγο προς τα πίσω, ώστε να έχουμε γενική θέα, θα δούμε ότι μέχρι να αρχίσουν να σκάνε στο μέλλον οι αρνητικές, θετικές ή ουδέτερες επιπτώσεις της, έχει προκαλέσει καλπάζοντα υποτροπιασμό της πιο βαριάς εθνικής μας παθογένειας. Και προς το παρόν, αυτό είναι το χειρότερο.

Η κυβέρνηση εργαλειοποίησε εξαρχής αυτήν τη Συμφωνία. Πριν καλά καλά προλάβουν να καταγραφούν οι αντιρρήσεις της άλλης πλευράς, έβγαλε από τις ντουλάπες του Μαξίμου τους σκελετούς. Φασίστες, πατριδοκάπηλοι, εθνίκια, ακροδεξιοί. Ακόμη και αν ανάμεσά τους ήταν προσωπικότητες που έγραψαν την ιστορία της Αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Ο διχαστικός λόγος που έσπειρε όχι μόνο έπιασε. Φούντωσε.

Κι έτσι, αναφερόμενοι σε έναν γειτονικό λαό, γίναμε εμείς, ως λαός, μαλλιά κουβάρια. Καλοκαίρι 2015 reloaded. Από δω οι προδότες κι από δω το αίσθημά μου. Καλοί εναντίον κακών. Μέλλον εναντίον παρελθόντος και, στη μέση, ένα παρόν που ασφυκτιά συμπιεζόμενο από γενικεύσεις και απλουστεύεις. Μια νέα φουρνιά «αγανακτισμένων» εναντίον μιας νέας «ελίτ» που χλευάζει τις αναφορές στην έννοια της πατρίδας. «Μακεδονομάχοι» εναντίον «μακεδονοφάγων». Ανελίτες εναντίον ανελιτών. «Ποταμίσιοι» εναντίον «ποταμίσιων». Καουμπόηδες εναντίον Ινδιάνων. Χωρίς επιχειρήματα. Μόνο με άλματα λογικής. «Οσοι είναι υπέρ της Συμφωνίας είναι Συριζαίοι». «Οσοι είναι κατά της Συμφωνίας είναι Χρυσαυγίτες». Ολο αυτό μπορεί να είναι χειρότερο από τη χειρότερη εκδοχή της Συμφωνίας. Γιατί; Διότι το είπε ο Τσόρτσιλ: «Αν οι Ελληνες ενωθούν και μορφωθούν, αλίμονό μας».