Αν δεν ήταν τόσο σόκιν, θα άξιζε να θυμίσει κανείς εκείνο το ανέκδοτο για το χάσμα που χωρίζει τη θεωρία από την πράξη. Αλλά θα υπάρχει πάντα η πολιτική για να περιγράψει μοναδικά την τεράστια απόσταση. Οταν ας πούμε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έλεγε ότι σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το όνομα, διατύπωσε μια θεωρία. Τι συνέβη όμως στην πράξη; Στην πράξη, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ήθελε να ξεχάσουμε το όνομα σε δέκα χρόνια, αλλά σε δέκα μέρες. Μόνο που ο Ζόραν Ζάεφ δεν έχει πάψει να το θυμάται.

Αν πάλι δεν μιλάγαμε για τα Βαλκάνια, θα λέγαμε ότι η λήθη είναι σαν το τάνγκο που δεν χορεύεται μόνο του – χρειάζονται πάντα δύο. Ετσι και με τη λήθη, χρειάζονται δύο για να ξεχαστεί κάτι. Αλλά δεν είναι μόνο ότι ο Ζάεφ δεν ξεχνάει. Επιπλέον χρησιμοποιεί το όνομα χωρίς τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Βόρεια». Η Μακεδονία του είναι σκέτη. Πώς ηχεί αυτή η σκέτη Μακεδονία σε όσους εδώ, από τα περισσότερα κόμματα έως το 70% των πολιτών, αντιτίθενται στη Συμφωνία των Πρεσπών; Μιας και μιλάμε πάντα για τα Βαλκάνια και όχι για την Αργεντινή, είναι σαν τα χάλκινα πνευστά της βαλκανικής μπάντας του Γκόραν Μπρέγκοβιτς να παίζουν μέσα στα αφτιά τους.

Μοτίβο

Ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας δεν έχει την πρόθεση ασφαλώς να ερεθίσει τα τύμπανα των γειτόνων του. Εχει όμως προεδρικές εκλογές μπροστά του. Κι εντελώς βαλκανικά, δεν χρησιμοποιεί απλώς μια διεθνή συμφωνία για να κάνει εσωτερικό παιχνίδι. Κάνει και ένα άλμα από τη θεωρία στην πράξη περνώντας από τη Βόρεια Μακεδονία της θεωρίας στη σκέτη Μακεδονία της πράξης. Και μπορεί να στοιχηματίσει κανείς ότι τουλάχιστον έως τις εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τις 21 του ερχόμενου Απριλίου, η Μακεδονία του δεν θα ακουστεί ποτέ με τον γεωγραφικό της προσδιορισμό.

Μπορεί να στοιχηματίσει επίσης ότι εάν ο Ζάεφ αποφασίσει να κάνει και εθνικές εκλογές μαζί με τις προεδρικές, τότε η μπάντα με τα χάλκινα θα παίζει κάθε μέρα ή και πολλές φορές την ημέρα το ίδιο μοτίβο και με τον ίδιο διαπεραστικό ήχο των πνευστών: το μοτίβο της Μακεδονίας. Ισως να μην υπάρχει άλλος τρόπος για να ξεφορτωθεί στις εκλογές τον Ιβάνοφ (φωτογραφία), τον εθνικιστή πρόεδρο που αρνήθηκε να υπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Από την άλλη όμως δεν υπάρχει και καλύτερος τρόπος για να κυνηγάει η μπάντα σαν εφιάλτης έναν Αλέξη Τσίπρα ο οποίος επείγεται να αφήσει πίσω του το όνομα για να μεταθέσει την ατζέντα σε αυτό που θα διαφημίσει ως «κοινωνική στροφή».

Πάσχα

Γίνεται όμως κοινωνική στροφή με το σάουντρακ από τον «Καιρό των Τσιγγάνων» ή ακόμη χειρότερα από το μουσικό πανδαιμόνιο του «Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος»; Κι εδώ ακόμη δεν είναι η θεωρία που σκαλώνει. Θεωρητικά όλα γίνονται. Αλλά στην πράξη; Στην πράξη ο Ζάεφ έχει μπροστά του τέσσερις μήνες για να μην ξεχάσει. Κι ο Τσίπρας μπορεί μέχρι την Κυριακή της 21ης Απριλίου, την Κυριακή των Βαΐων του ορθόδοξου Πάσχα, να ανεβαίνει έναν κανονικό γολγοθά. Με τα χάλκινα της μπάντας να ουρλιάζουν πάντα μέσα στ’ αφτιά του.

…η λήθη

Αν υποτεθεί πως το ορόσημο για τον Ζόραν Ζάεφ (φωτογραφία) είναι οι εκλογές της 21ης Απριλίου, αυτό σημαίνει πως από το πρωί της επομένης θα υπηρετήσει πιστά το γράμμα και το πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών; Τίποτε δεν είναι λιγότερο βέβαιο. Ανεξάρτητα από το γράμμα, στο πνεύμα Ζάεφ το όνομα ισχύει erga omnes, δηλαδή έναντι όλων, εάν από το σύνολο εξαιρεθούν οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας. Για τη λήθη, με άλλα λόγια, δεν χρειάζονται απλώς δυο. Θα εξαρτάται πάντα τι θέλει να ξεχάσει κανείς. Κι αν ο Ζάεφ θέλει να σκεπάσει κάτι η λήθη, όχι μόνο των ψηφοφόρων του αλλά ολόκληρου του πλανήτη, φαίνεται να είναι ακριβώς εκείνο που υπέγραψε. Είναι εκείνο το «Βόρεια».