Εχω την ελπίδα ότι οι πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής έχουν κουραστεί μετά την αδυσώπητη σύγκρουση για το «Ονομα» και θα κάνουν για λίγες τουλάχιστον ημέρες διακοπές· να ξεκουραστούν αυτοί και να επουλώσουμε τα τραύματά μας εμείς. Γιατί αν οι πολιτικοί μας αποδεικνύουν συνεχώς πως έχουν τεράστια αποθέματα αντοχής για τις μεταξύ τους αναμετρήσεις, εμείς δεν είμαστε τόσο ανθεκτικοί. Η συνεχής ένταση, τα μεγάλα λόγια, οι βαριές κατηγορίες, οι ακροβασίες, οι κωλοτούμπες και τα άλματα στο κενό δεν αντέχονται άλλο, χρειαζόμαστε λίγη ηρεμία για να ασχοληθούμε με τα ειρηνικά μας έργα· δεν γίνεται να είμαστε συνεχώς επί ποδός πολέμου.

Και κυρίως δεν αντέχεται ξανά το φαινόμενο να απειλείται η Βουλή από στίφη όπως την εποχή των «Αγανακτισμένων» και να έχουν απλώς αλλάξει τα ονόματα αυτών που καταδικάζουν ή ανέχονται (ενίοτε και εγκωμιάζουν) τους δράστες – ήτοι η επιθετικότητα προς τους δημοκρατικούς θεσμούς να γίνεται ανεκτή. Τι σημασία έχουν όμως οι δηλώσεις περί «δημοκρατικού» ή «συνταγματικού» τόξου, όταν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ξανά χαμογελάνε για τις επιθέσεις εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας και όταν η ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα γίνεται, λόγω του Αγίου Ονόματος, ημέρα αποδοκιμασίας των επισήμων που συμμετέχουν στο μνημόσυνο – στη Θεσσαλονίκη μάλιστα, τον ελληνικό τόπο του ναζιστικού εγκλήματος;

Πρόκειται για γελοία και επικίνδυνη συμμετρική κατάσταση: στην κατηγορία «η ΝΔ ανέχεται τη βία κατά της Βουλής και του Προέδρου της Δημοκρατίας», η απάντηση είναι «κοίτα ποιος μιλάει… ο ΣΥΡΙΖΑ – που έκανε τα ίδια και χειρότερα!». Ητοι, το ίδιο που λέει και η κυβέρνηση όταν κατηγορείται για ταχυδακτυλουργίες ή ανομίες: «Τολμάτε και μιλάτε εσείς που κάνατε τα ίδια και χειρότερα;». Το «οι άλλοι καλύτεροι ήσαν;» είναι πια επιχείρημα και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.

Το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται σαν δύο σειρές κατόπτρων, αντικριστά η μία στην άλλη, που πάνω τους επαναλαμβάνονται, αντικατοπτριζόμενες αενάως, οι ίδιες και οι ίδιες κινήσεις – απλώς, οι μεν διεκδικούν την αριστερή σειρά κατόπτρων και οι άλλοι τη δεξιά.

Θα έλεγε κανείς «καλό είναι αυτό – ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε επιτέλους συστημικό κόμμα!». Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα δεν βελτιώθηκε: παραμένει πάντα έτοιμο να ντεραπάρει επικίνδυνα, όπως τη δύσκολη πενταετία 2010-2015. Είναι σαν τον ΟΣΕ που, την επομένη εκτροχιασμών τρένων, αναγγέλλει υπερήφανος ότι ολοκληρώθηκε ηλεκτροδότηση της γραμμής Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Κατά τον ίδιο τρόπο, μετά τους πολιτικούς εκτροχιασμούς έξω από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, μέσα και έξω από τη Βουλή στην Αθήνα, ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει υπερήφανος ότι αυξάνεται ο ελάχιστος μισθός.