Από την Αγία Πετρούπολη ώς την Κρήτη απλώθηκε η «παρουσία» του Θόδωρου Τερζόπουλου με την έλευση του 2019: στο ρωσικό θέατρο παίχτηκε μέσα στον Ιανουάριο, σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο και για έκτη χρονιά, το «Τέλος του Παιχνιδιού» του Μπέκετ, ενώ στο Ρέθυμνο μόλις ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα στον έλληνα διεθνή σκηνοθέτη, από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης.

Γιατί ο Θόδωρος Τερζόπουλος είναι ακριβώς αυτό: ένας διεθνής έλληνας δημιουργός. Σκηνοθέτης και δάσκαλος, ιδρυτής του θεάτρου Αττις (1985), ξεκίνησε από τον Μακρύγιαλο Πιερίας, ένα χωριό εξακοσίων κατοίκων, και έψαξε να βρει τον δρόμο του. Και τον βρήκε: «Πατρίδα μου είναι το ταξίδι», είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του, με αφορμή το μεγάλο αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε το περασμένο καλοκαίρι στους Δελφούς. Γιατί οι Δελφοί είναι το σημείο αναφοράς του, μια αφετηρία, τριάντα πέντε χρόνια πριν, με τις «Βάκχες» _ το έργο που καθόρισε την πορεία του στο αρχαίο δράμα και την «πίστη» του στον θεό Διόνυσο. Είχαν προηγηθεί οι σπουδές στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και στη συνέχεια στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ με δάσκαλο τον Χάινερ Μίλερ.

Με τη μέθοδό του που διδάσκεται από το Πεκίνο ώς την Κολομβία, τη Γερμανία, τη Ρωσία και την Ινδία, ο Τερζόπουλος μπόλιασε το θέατρο με νέα στοιχεία. Επηρεασμένος από τις καταβολές του, οικογενειακές και ακαδημαϊκές, κατέληξε σε έναν τρόπο δουλειάς που εστιάζει στην ενεργοποίηση του λόγου και του σώματος.

Ως γνήσιος καλλιτέχνης πέρασε από όλα τα στάδια αμφισβήτης, με το ελληνικό κοινό άλλοτε να «δυσκολεύεται» με τις παραστάσεις του και άλλοτε να παραδίδεται άνευ όρων. Ισως γιατί απαιτούν μια συγκέντρωση πέραν των συνηθισμένων, μια συνενοχή. Αυτός είναι ο κόσμος του Θόδωρου Τερζόπουλου, γεμάτος ήχους, κίνηση, έκφραση, εσωτερικότητα – ένας κόσμος προσωπικός και παγκόσμιος.