Μια γυναίκα κι ένα τηλέφωνο. Ενας διάλογος με τη μορφή μονολόγου, καθώς ο θεατής δεν ακούει τον αόρατο συνομιλητή. Δυο εραστές που μέσω της τηλεφωνικής γραμμής επισημοποιούν το τέλος της πενταετούς σχέσης τους. Ενας προβληματισμός σε σχέση με το αν τελικά η τεχνολογία της επικοινωνίας φέρνει κοντά ή απομακρύνει τους ανθρώπους. Ολα αυτά εντάσσονται στην «Ανθρώπινη φωνή», τη μονόπρακτη όπερα του Φρανσίς Πουλένκ που επιστρέφει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για δύο παραστάσεις από σήμερα και άλλες δύο τον Μάιο.

Ο Παναγής Παγουλάτος ξαναδιαβάζει το βασισμένο στον ομώνυμο θεατρικό μονόλογο του Ζαν Κοκτό έργο και προσεγγίζει την υπόθεση με ανατρεπτικό τρόπο. «Νομίζω ότι αυτό που βρήκε ο Παναγής είναι για μένα ιδιοφυές» λέει η Ελενα Κελεσίδη που πρωταγωνιστεί στην παράσταση. «Είναι βαρετές κάποιες παραγωγές μόνο με το πιάνο, όπου η μονωδός κάθεται στον καναπέ με το τηλέφωνο. Εδώ είναι σαν τη Λουτσία ντι Λαμερμούρ μέσα σε ένα τρελό σκηνικό. Δεν χρειάζεται ούτε να κρατάω τηλέφωνο, ούτε να μιλάω συνέχεια με τον αγαπημένο που μου με άφησε. Υπάρχει μια σκηνή που δεν είναι στο λιμπρέτο αλλά δίνει όλη την εικόνα της γυναίκας που τρελάθηκε. Πραγματικά καταλαβαίνεις γιατί μιλάει τόσο, έχει νεύρα, φωνάζει, γελάει, κλαίει».

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ. Η υψίφωνος καλείται να ζήσει τις τελευταίες στιγμές μιας σχέσης και ίσως μιας ζωής μέσα από ένα μεγάλο τηλεφώνημα με διακοπές και παύσεις. «Φωνητικά δεν είναι όπερα, δεν είναι μπελκάντο. Δεν είναι Πουτσίνι, Βέρντι. Είναι μονόλογος. Χρειάζεται οπερατική φωνή, αλλά το σημαντικό είναι ότι μιλάει συνέχεια και δεν μπορείς εσύ να κάνεις ωραίες “γραμμές” εκεί όπου χρειάζονται. Εχει 2-3 καραμελίτσες όπου μπορείς να δείξεις τη φωνή, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι άρια που κρατάει ενάμισι λεπτό. Στο 80% του έργου η γυναίκα ή φωνάζει ή μιλάει nonstop ή ξαφνικά αρχίζει να κλαίει. Η έκφραση μετράει εδώ και είναι πάρα πολύ σημαντικό ν’ αλλάξεις τη φωνή σου, να βρεις σωστή έκφραση και πού και πού να δώσεις έμφαση στο χρώμα σου, στον τρόπο που τραγουδάς», επισημαίνει η τραγουδίστρια. Η μουσική αυτή εξομολόγηση για τον προδομένο έρωτα και την απόλυτη μοναξιά συντελείται πέρα από φύλο, ηλικία και εποχή κι έχει τη δύναμη ν’ αγγίξει το κοινό – αλλά και την ίδια την πρωταγωνίστρια.  «Μου αρέσει που φτάνει στα άκρα. Η γυναίκα αυτή έχει συνέχεια ανεβοκατεβάσματα. Από εκεί ψηλά πέφτει τόσο χαμηλά και σχεδόν σκοτώνεται. Είναι σπάνιος χαρακτήρας. Μάλλον υπάρχουν τέτοιες γυναίκες. Μάλλον ήταν τραγικά ερωτευμένη μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Είναι κάτι που εγώ δεν είχα ζήσει στη ζωή μου και δεν θέλω να το ζήσω έτσι» τονίζει η Κελεσίδη και καταλήγει: «Δεν έχει καμία σχέση η ηρωίδα μ’ εμένα. Είμαι τρελή, αλλά σε άλλα πράγματα, όχι σ’ αυτό. Αν με εγκαταλείψει ένας άνδρας θα πω δόξα τω Θεώ. Εγώ ήμουν πάντα ερωτευμένη με το τραγούδι και την όπερα. Αν μου το έπαιρναν όλο αυτό, δεν θα ήξερα τι να κάνω. Μάλλον θα έκλαιγα. Ο άνδρας; Ας με αφήσει και να φύγει».