Το βλέπει κανείς στη δήλωση του Προκόπη Παυλόπουλου για την ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκπροσωπεί μια Ελλάδα που δεν αποφεύγει απλώς να αναμετρηθεί με το παρελθόν της. Αποφεύγει συστηματικά να δει και το παρόν της. «Θα ήταν μέγιστο λάθος», είπε, «να παρασυρθούμε από μιαν αντίληψη ανώδυνου  εφησυχασμού πως, δήθεν, ο κίνδυνος των νοσταλγών του ναζισμού ανήκει στο παρελθόν». Μα είναι δυνατόν να παρασυρθεί κανείς από τον ανώδυνο εφησυχασμό στη χώρα της Χρυσής Αυγής;

«Και μόνο ή  μόνον η εμπειρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών – μελών της, μέσα στο 2017 και το 2018, βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές» επισήμανε ο Προκόπης Παυλόπουλος και εξήγησε: «Οι εκλογικές αναμετρήσεις, κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ετών, στα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποδεικνύουν ότι υπολείμματα του ναζισμού, διόλου ευκαταφρόνητα, ελλοχεύουν». Μα χρειάζεται η εμπειρία των άλλων χωρών της ΕΕ όταν σε αυτή τη χώρα οι νεοναζιστές είναι η τρίτη εκλογική δύναμη; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διακονεί μια αντίληψη που λέει ότι το πρόβλημα είναι πάντα κάπου αλλού, πως δεν ήταν ποτέ εδώ. Πως το Ολοκαύτωμα των Εβραίων είναι μια υπόθεση κρεματορίων και όχι και πλιάτσικου όπως στη συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Πως η ιστορική μνήμη μπορεί να υπάρχει μόνο ως ηρωική και επική, πως ο ρόλος που μας επιφύλαξε η Ιστορία είναι αυτός του θύματος που αδικήθηκε αλλά ποτέ του θύτη που αδίκησε. Και πως η μοναδική ιστορική συνείδηση που μας πρέπει είναι αυτή του μικρού έθνους με τις μεγάλες αξίες.

Εξαιρώντας τη χώρα του όχι μόνο από το εγκληματικό παρελθόν αλλά και από το απειλητικό παρόν της Ευρώπης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αναπαρήγαγε μόνο έναν μύθο. Υπενθύμισε και γιατί επωάστηκε το αβγό του φιδιού. Αλλά και γιατί θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Κάποτε, ως απλός πολιτικός, ο Προκόπης Παυλόπουλος έμεινε ακίνητος μπροστά στο φίδι. Προχθές, έκλεισε και τα μάτια.