Ηταν θέμα χρόνου. Η κλεψύδρα, από την αρχή άλλωστε, ανάποδα ήταν γυρισμένη. Ο Στέφαν Λάσμε ήθελε, αλλά προφανώς δεν μπορούσε. Και σταδιακά εντάχθηκε στη συνομοταξία αυτών των παικτών που απώλεσαν τη δεύτερη ευκαιρία ομαλής ένταξης και προσφοράς σε μια ομάδα. Ειδικά η Ελλάδα βρίθει τέτοιων περιπτώσεων, με ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα, τον (ποδοσφαιρικό ) Γιάγια Τουρέ.

Εδώ γίνεται ένα σαφέστατο λάθος. Παράγοντες και οπαδοί ακολουθούν τα θέλω της καρδιάς τους. Το θυμικό. Το συναίσθημα. Ενίοτε όμως όλα αυτά αποτελούν κακό σύμβουλο στον επαγγελματικό αθλητισμό. Γιατί πέρα από έντονους πανηγυρισμούς κατά την υπογραφή των συμβολαίων, σε τίποτε άλλο δεν βοηθούν παίκτες που έχουν τα καλύτερά τους χρόνια στο πίσω μέρος της καριέρας τους. Ναι, ήταν φωτογενή, ποιος όμως λέει ότι το χθες μπορεί να εγγυηθεί για το σήμερα και την πληθώρα των απαιτήσεων;

Ο Λάσμε ήρθε στον Παναθηναϊκό (τη δεύτερη φορά) έχοντας ξεπεράσει τα 35 του χρόνια. Σίγουρα όχι τόσο ακριβοθώρητος σε σύγκριση με το παρελθόν, ούτε με υψηλές απαιτήσεις για τους λογαριασμούς του στις τράπεζες. Υπήρξε μια κάποια λύση. Ενα συμπλήρωμα σε ένα ρόστερ που για τους αισιόδοξους ή και τους αιθεροβάμονες φάνταζε γεμάτο, τουλάχιστον αρχή της χρονιάς. Φευ! Ολα αποδείχθηκαν πλάνη. Και η ικανότητα του σέντερ από την Γκαμπόν να κάνει πτήσεις πάνω από τη στεφάνη. Και η διάθεσή του να μαρκάρει με το πάθος εφήβου. Και κυρίως το απαράμιλλο σθένος του που το έβρισκες μόνο στην πρώτη του θητεία με τα πράσινα. Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν ήταν η κατάσταση του Λάσμε που δεν μπορούσε να βοηθήσει ή να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες. Αλλά το γεγονός ότι πολλά είχαν χτιστεί πάνω του, στη σβελτάδα του, στις εικόνες μιας εποχής που είχε μόνο τέτοιες και όχι πραγματικότητα. Οταν δε διαπιστώθηκε πως αδυνατεί να δώσει αρκετά, ήταν πλέον αργά για δάκρυα.

Κάπως έτσι ο Στέφαν Λάσμε έφυγε όπως ήρθε. Αχρωμο πέρασμα, μηδαμινή προσφορά, απορία γιατί τον επέλεξαν. Αν και εδώ η απάντηση μοιάζει εύκολη. Γιατί κάποτε μπορούσε… Τώρα, δεν… Και η φυγή του, το χθεσινό συναινετικό διαζύγιο με τον Παναθηναϊκό, γίνεται ένας ακόμη κρίκος στα κατά καιρούς μαθήματα που προσφέρει ο αθλητισμός. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και σίγουρα τίποτα δεν μοιάζει όπως η πρώτη φορά.

Από τον… έρωτα μέχρι ένα δεύτερο πέρασμα αθλητή που είναι αραχνιασμένο και ελάχιστα συμβατό με όσα κάποιοι ανέμεναν από την επένδυση!