Υπάρχουν στον χώρο της σόουμπιζ και γενικότερα του θεάματος ορισμένα δίπολα που δύσκολα μπορεί κανείς να τα φανταστεί να σπάνε. Χονδρός-Λιγνός, Τουίτι και Σιλβέστερ, Μίκι και Γκούφι, Χατζησωκράτης και Θόδωρος Μαργαρίτης. Ε, ήρθε η ώρα να δούμε τη ρήξη ανάμεσα στο δίδυμο που συντρόφεψε τις σοσιαλευρωπαϊκές ονειρώξεις μας, και μάλιστα όσο είμαστε εν ζωή: ο μεν Χατζησωκράτης εφεξής θα κάνει καριέρα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο δε Μαργαρίτης στο ΚΙΝΑΛ. Μπορεί η κοσμοϊστορική αυτή ρήξη να προοιωνίζεται την ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ με στελέχη από τη ΔΗΜΑΡ και το ΚΙΝΑΛ, κάτι που βλέπω ότι διαφημίζεται διακριτικά από τους ιμάντες μεταφοράς της κυβερνητικής προπαγάνδας; Μπορούν οι πρόσφατοι κλυδωνισμοί στο ΚΙΝΑΛ να σημαίνουν την οριστική συρρίκνωση του κεντροαριστερού σχήματος και τη διαφυγή στελεχών του προς τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που όπως φαίνεται επιδίωκε εξαρχής ο Αλέξης Τσίπρας; Μπορεί δηλαδή η διαγραφή του Θεοχαρόπουλου, η αναμενόμενη υπουργοποίηση του Μπίστη, μαζί με την έκπληξη που εξήγγειλε ο Θεοδωράκης και τις οιμωγές μερικών αενάως διαμαρτυρομένων στο Facebook να έκαναν τέτοια ανεπανόρθωτη ζημιά στην κεντροαριστερή παράταξη; Νομίζω ότι όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως οι ανακατατάξεις αυτές δεν έπληξαν στο ελάχιστο το ΚΙΝΑΛ. Και μακροπρόθεσμα μάλλον καλό τού έκαναν. Στην πράξη μάλιστα απελευθερώθηκε η πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, η οποία αναμένεται να δοθεί στον Ευάγγελο Βενιζέλο, που χθες ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος στη Θεσσαλονίκη, πιθανόν θεωρώντας πως το κόμμα του δεν θα απεμπολήσει το πολιτικό εύρος του ούτε την κοινοβουλευτική εμπειρία του. Πείστηκε επίσης η Φώφη Γεννηματά να προχωρήσει σε συνέδριο, διορθώνοντας εκ των υστέρων, μάλιστα σε οιονεί προεκλογική περίοδο, το λάθος της συγκρότησης του ΚΙΝΑΛ, που λειτουργούσε με ηγετικά σχήματα δοτά, χωρίς την απαραίτητη εσωκομματική δημοκρατία. Δεν ξέρω αν επαρκεί ο χρόνος για να ξεκαθαρίσουν οι ιδεολογικές γραμμές, οι τάσεις και οι ομάδες εντός, η ουσία όμως είναι ότι η ιδέα του κόμματος χωρίς τη δυνατότητα έκφρασης όσων συμμετέχουν σε αυτό είναι διαρθρωτικό έλλειμμα. Οποιος δεν το πιστεύει ας ρωτήσει τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ, προφανώς, δεν λύνουν το θέμα της επιρροής που έχει η ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Θέτουν όμως τα ζητήματα. Εξουδετερώνουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Και κατοχυρώνουν τη στιβαρή λειτουργία του κεντροαριστερού αναχώματος ως διακριτού δημοκρατικού προοδευτικού πόλου στο πολιτικό σκηνικό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.