Το χυτήριο της άποψης μπορεί να προσδώσει διάφορα σχήματα στην πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας καλούπια υποκειμενικότητας και μικροπρέπειας.

Οπως στην περίπτωση του Πεπ Γκουαρντιόλα. Ο Καταλανός εξήγησε στους δημοσιογράφους πως σπουδαίες είναι εκείνες οι ομάδες που επιδεικνύουν συνέπεια στα ραντεβού με την επιτυχία και δεν αποτελούν πυροτεχνήματα. Κανείς δεν διαφωνεί μαζί του. Το αντιαθλητικό το έκανε ωστόσο στην επόμενη φάση. Ως παράδειγμα ανέφερε τις Μπάγερν, Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους τις οποίες θεωρεί τις καλύτερες ομάδες της τελευταίας δεκαετίας.

Unfair αγαπητέ Πεπ. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν συγκαταλέγεται στις κορυφαίες της δεκαετίας; Δεν είναι συνεπής στα ραντεβού της με την επιτυχία; Κι αν όχι, τότε τι είναι τα δύο πρωταθλήματα, τα δύο Κύπελλα, τα δύο Σούπερ Κύπελλα, τα τέσσερα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Συλλόγων, τα τρία Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και τα τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ εκ των οποίων τα τρία συνεχόμενα;

Είναι αντιληπτοί οι λόγοι που μπορεί να κάνουν τον Πεπ να αντιπαθεί τους Μαδριλένους. Εδώ όμως δεν είναι πολιτική, είναι ποδόσφαιρο το οποίο έχει τους δικούς του κανόνες.

Η Ρεάλ έθεσε τις βάσεις του μύθου της στα μέσα της δεκαετίας του 1950 με τις πέντε συνεχόμενες νίκες της στο νεοσύστατο Κύπελλο Πρωταθλητριών και όχι για τις επιτυχίες της στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ο Αγιαξ έγινε σημείο αναφοράς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου τη δεκαετία του 1970 γιατί απέδειξε τη δύναμη του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.

Η φανέλα της Μίλαν έγινε βαριά λόγω των επτά Κυπέλλων Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ.

Ακόμα και η Γιουβέντους, την οποία επικαλείται ο δοκησίσοφος των πάγκων, έφερε στην πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου τον Κριστιάνο Ρονάλντο για να τη βοηθήσει να ανέβει στην κορυφή της πυραμίδας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Οταν είχε ερωτηθεί ο Αλεξ Φέργκιουσον τι είναι αυτό που τον πικραίνει τώρα που αποχωρεί από τους πάγκους είπε χωρίς να το πολυσκεφτεί: «Το ότι κατέκτησα μόνο δύο Τσάμπιονς Λιγκ». Είναι αυτές οι λεπτομέρειες που σε κάνουν να διακρίνεις τις διαφορές ενός απλού προπονητή με έναν Σερ.