Φεύγοντας για τις διακοπές των Χριστουγέννων και έχοντας κερδίσει το τελευταίο ματς που έδωσαν πριν απ’ αυτές για το πρωτάθλημα, στον Παναθηναϊκό επικρατούσε ευφορία. Το 1-0 απέναντι στον Ατρόμητο αποτελούσε ένα ακόμα δείγμα πως η ομάδα του Δώνη έχει μπει για τα καλά σε μια σωστή τροχιά και πως ο στόχος της πεντάδας όχι μόνο είναι εφικτός, αλλά ο Παναθηναϊκός έχει και τον ρόλο του φαβορί σε αυτή τη μάχη.

Το… ποδαρικό στο 2019 έφερε προβληματισμό. Η ήττα στη Λαμία για το Κύπελλο έθετε σε αμφιβολία την πρόκριση του Παναθηναϊκού και η συνέχεια ήταν ασορτί με το πρώτο παιχνίδι της νέας χρονιάς. Το τελευταίο εικοσαήμερο ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει μια μεγάλη καθίζηση, είναι χωρίς νίκη σε πέντε ματς, έμεινε εκτός Κυπέλλου και είδε τη μάχη για την πεντάδα να δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό.

Ακόμα και στον ίδιο τον σύλλογο περίμεναν πως η ομάδα θα κάνει κοιλιά, όπως συμβαίνει με όλες τις ομάδες στον πλανήτη, όμως η… ελεύθερη πτώση του Παναθηναϊκού είναι – αρνητικά – εντυπωσιακή. Και σίγουρα υπάρχουν αρκετές αιτίες γι’ αυτήν, που αγγίζουν τόσο τους ποδοσφαιριστές, όσο και το προπονητικό τιμ.

Χάθηκε η αμυντική συνοχή

Ο Παναθηναϊκός των 14 πρώτων αγωνιστικών ήταν μια ομάδα που δύσκολα της έκανες φάση. Και ακόμα πιο δύσκολα της έβαζες γκολ. Στοιχείο που χάθηκε στην αυγή του 2019. Με εξαίρεση το εντός έδρας ματς Κυπέλλου με τη Λαμία, όπου οι φιλοξενούμενοι πάντως είχαν τρανταχτές ευκαιρίες για να σκοράρουν, όπως τα δύο τετ α τετ με Καραμάνο και Επστάιν και το δοκάρι του Καραμάνου, στα υπόλοιπα τέσσερα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός δέχθηκε γκολ. Και γκολ που προήλθαν είτε από ολιγωρία της άμυνάς του (όπως το πρώτο της Ξάνθης και το γκολ της Λαμίας στο πρωτάθλημα), είτε από τρανταχτά ατομικά λάθη, όπως αυτό με τη Λάρισα.

Ντεφορμάρισμα,

τραυματισμοί, ιώσεις

Οι πρώτες μέρες του έτους στο Κορωπί θύμιζαν… σχολείο και όχι προπονητικό κέντρο. Και αυτή τη φορά όχι λόγω του μικρού μέσου όρου ηλικίας, αλλά λόγω των ιώσεων. Ο Παναθηναϊκός, παραμονές του αγώνα με τη Λαμία για το Κύπελλο, είχε τέσσερις παίκτες συν τον προπονητή του στο νοσοκομείο και συνολικά εννέα παίκτες εκτός προπονήσεων λόγω ίωσης. Δεν μπορούσαν να παίξουν ούτε… 8×8 στο Καλαφάτης.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και τους τραυματισμούς του τελευταίου μήνα, που «χτύπησαν» μεταξύ άλλων τους σημαντικούς Κουρμπέλη, Μακέντα, Κουλιμπαλί, καταλαβαίνουμε πως ο Δώνης σχεδόν ποτέ δεν είχε όλους τους παίκτες διαθέσιμους.

Με αποτέλεσμα να προχωρά σε αλχημείες ή να ρισκάρει συμμετοχή παικτών που δεν ήταν στο 100%, κάτι φυσικά που δεν έφερε αποτέλεσμα.

Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και το φυσιολογικό ντεφορμάρισμα κάποιων παικτών που είναι κομβικοί, αλλά και η κούραση λόγω των συνεχόμενων αγώνων μέσα στον Ιανουάριο. Παιδιά όπως ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάνης, που είναι απαραίτητοι στο παιχνίδι του φετινού Παναθηναϊκού, έριξαν στροφές, κουράζονται εύκολα, χρειάζονται φρεσκάρισμα και ξεκούραση. Ως εκ τούτου, μια ομάδα που δεν έχει βάθος στον πάγκο της είναι λογικό να χάσει τη συνοχή της και την αγωνιστική της ταυτότητα.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε φέτος ένα πρότζεκτ που όμοιό του δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην Ελλάδα και δη από μεγάλη ομάδα. Το έκανε από ανάγκη και όχι από επιλογή. Οταν το μπάτζετ είναι τόσο χαμηλό, αναγκαστικά θα στραφείς στις ακαδημίες σου. Οταν δεν έχεις δικαίωμα μεταγραφών έμπειρων παικτών, αναγκαστικά θα πάρεις το ρίσκο με τις κινήσεις που θα κάνεις.

Ο Παναθηναϊκός θέλει – και καλά κάνει – να στηρίξει το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Αλλωστε δεν έχει και άλλη επιλογή. Και από τη στιγμή που το στηρίζει, οφείλει να μάθει να ζει με τα λάθη των ποδοσφαιριστών του. Και δη των νεαρών. Ο Μαυρομμάτης στα δύο τελευταία εντός έδρας παιχνίδια του Παναθηναϊκού έχει κάνει δύο λάθη που στέρησαν νίκες. Με την Ξάνθη έκανε αχρείαστο πέναλτι στο 94′, με τη Λάρισα «πούλησε» την μπάλα και ήρθε το 1-1.

Αυτά τα λάθη είναι ένας ακόμα λόγος που οι Πράσινοι δείχνουν αυτή την εικόνα στο γήπεδο. Αλλά αν θέλουν να στηρίξουν το πρότζεκτ, οφείλουν να στηρίξουν και ατομικά αυτά τα παιδιά.

Κάτι που είναι δεδομένο πως θα συνεχίσουν να κάνουν οι Δώνης και Νταμπίζας. Με συνεχείς ομιλίες, με πολλές επισημάνσεις και με προσπάθεια τόνωσης του ηθικού, τόσο ο προπονητής με τους συνεργάτες του, όσο και ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου προσπαθούν να πείσουν τους παίκτες πως πρέπει να κρατάνε το κεφάλι ψηλά και να βλέπουν μπροστά.