Λένε ότι τα όνειρα που ονειρευόμαστε στον ύπνο μας – τα ενύπνια – είναι η πόρτα που οδηγεί κατευθείαν στο υποσυνείδητο. Προσωπικά νιώθω μια ιδιαίτερη σύνδεση με τον κόσμο των ονείρων, βλέπω όνειρα αρκετά συχνά και δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά τα ενύπνια ταξίδια που μου φωτίζουν κάθε τόσο αυτά που ζω στον ξύπνιο μου. Λειτουργούν σαν μαγικός καθρέφτης και σ’ αυτόν καθρεφτίζονται, συνήθως με αστραφτερή καθαρότητα, καταστάσεις που είναι μπερδεμένες, καταπιεσμένα συναισθήματα, διάφοροι φόβοι μου, επιθυμίες και κάποιες φορές, πολύ σπάνια, τηλεπαθητικά όνειρα που επιβεβαιώνονται μέσα στις επόμενες μέρες. Κάποια όνειρα είναι τόσο δυνατή η αίσθηση που μου αφήνουν που μπορεί να επανέρχεται απρόσκλητη μετά για μέρες μέσα στον συνειδητό κόσμο μου. Τις περισσότερες φορές όταν βυθίζομαι στα όνειρα παρατηρώ ότι αυτά λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια εκκωφαντική απουσία ήχου, τέτοια έχω ζήσει μόνο στον βυθό της θάλασσας, όταν έκανα το ένα και μοναδικό μέχρι στιγμής μάθημα κατάδυσης. Αυτή την ποιότητα αναζητώ μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα.

Ενας συχνός, τα τελευταία χρόνια, εφιάλτης μου είναι ότι βγαίνω να παίξω στη σκηνή χωρίς να έχω μάθει καλά τα λόγια μου και χωρίς να έχω κάνει αρκετές πρόβες. Η ανακούφιση που νιώθω όταν ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι δεν συμβαίνει ευτυχώς στ’ αλήθεια είναι μεγάλη. Με τα χρόνια έβγαλα το συμπέρασμα ότι το να βλέπω στον ύπνο μου πως τρώω γλυκό ή τυρί είναι στενοχώρια. Κάποιες φορές καταφέρνω να επέμβω στο όνειρο και αποτρέπω τον εαυτό μου να δοκιμάσει  τα κακότυχα εδέσματα.

Αυτό που με γοητεύει στα όνειρα είναι ότι ταξιδεύω μέσω αυτών άλλοτε σε τοπία γνώριμα και άλλοτε σε τοπία και χώρους φανταστικούς και εκπλήσσομαι πώς το υποσυνείδητό μου συλλαμβάνει εικόνες και μέρη που δεν μου είναι γνώριμα σε μια πρώτη ανάγνωση. Η ατμόσφαιρα μέσα σ’ ένα όνειρο μπορεί να είναι τόσο ζωντανή και απτή, σαν παχύρρευστο υλικό,  που σχεδόν μπορείς να την αγγίξεις. Η συμπύκνωση που χαρακτηρίζει τα όνειρα είναι ζηλευτή. Αυτό στοχεύει η Τέχνη.

Ο Σαίξπηρ στο «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» λέει ότι είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα, τη ρευστότητα και την ευθραυστότητα του κόσμου της φαντασίας.

Κάθε φορά που δουλεύω έναν ρόλο, ταξιδεύω νοερά σε κόσμους φανταστικούς. Η φαντασία είναι βασικό εργαλείο προκειμένου να ανασυνθέσει ο ηθοποιός έναν χαρακτήρα ή μία σκηνή και να φτιάξει έναν κόσμο που δεν υπάρχει αρχικά παρά μόνο σε ένα χαρτί, μέσα σε κάποιες λέξεις. Το ονειρικό στοιχείο λειτουργεί εδώ σαν μια οθόνη προβολής που πάνω της προβάλλονται σκηνές από το έργο, στιγμιότυπα της ζωής των προσώπων, ενδεχομένως μέχρι και λεπτομέρειες του χώρου, ήχοι και αισθήσεις. Ρήματα όπως συλλαμβάνω, πλάθω, αναπαριστώ ή ουσιαστικά όπως αποκύημα, γέννημα, δημιούργημα αποκτούν πολύ σαφή και πρακτική σημασία στη διάρκεια των προβών, καθώς προσπαθώ να κατανοήσω τον κόσμο ενός έργου και ενός προσώπου. Με σύμμαχο τη φαντασία, διεισδύω στα ιδιαίτερα, προσωπικά στοιχεία του χαρακτήρα που καλούμαι να υποδυθώ, με σκοπό να αναδυθούν εκείνες οι λεπτές αποχρώσεις που μπορεί να φαντάζουν ασήμαντες αλλά τον κάνουν ξεχωριστό. Μια διαδικασία η οποία δεν παύει να εξελίσσεται ποτέ, ακόμα και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να γίνει ένα κομμάτι του παζλ που συμπληρώνει την εικόνα.

Στη ζωή μου ονειρεύομαι συχνά ότι είμαι κάπου αλλού από εκεί που βρίσκομαι και πριν ασχοληθώ με την υποκριτική αυτό ήταν σχεδόν μια μόνιμη κατάσταση. Θυμάμαι έναν φίλο να μου λέει διαρκώς να κατέβω από τα σύννεφά μου. Νομίζω ότι με τα χρόνια κατάφερα να έχω μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό μου και την πραγματικότητα και να μπορώ να απολαμβάνω τις μικρές χαρές της ζωής.

Θα ήθελα να μπορούσα να ταξιδεύω περισσότερο, να ανατροφοδοτώ τα όνειρά μου και τη φαντασία μου με υλικό ή ακόμα και να αναγνωρίσω κάποιο από τα ονειρικά μέρη που έχω επισκεφθεί και θέλω κάποια στιγμή να καταφέρω να επισκεφθώ τον Αμαζόνιο.

ΙNFO: H Mαρία Καλλιμάνη είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο παίζει στην παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο θέατρο Τζένη Καρέζη.