Πολιτικά, μοιάζει με κόλπο γκρόσο. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών ο Αλέξης Τσίπρας απαλλάχθηκε από τον Πάνο Καμμένο και συγχρόνως πήρε από την Κεντροαριστερά όποιον μπήκε στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είδε το φως ενός νέου πόλου. Είναι όμως ένα ερώτημα το εάν ο Σπύρος Δανέλλης, ο Νίκος Μπίστης, ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος, οι τέσσερις που βρέθηκαν στην εκδήλωση Παπαδημούλη, συνθέτουν ως πολιτικά μεγέθη αυτό που διαφημίζεται ως «αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού». Και είναι ένα άλλο, ενδεχομένως πιο σημαντικό, το εάν ο Τσίπρας έχει απαλλαχθεί πραγματικά από τον Καμμένο. Ή εάν, αντίθετα απ’ ό,τι  θα ήθελε, ο Καμμένος δεν είναι απλώς ένα παρελθόν που ο Τσίπρας θέλει να ξεχάσει, αλλά και ένα ενοχλητικό παρόν.

Μια απάντηση δίνει το ίδιο το μέσο της υποτιθέμενης αναδιάταξης του σκηνικού. Αν ο Τσίπρας χρειάστηκε μια ολόκληρη συμφωνία με την ΠΓΔΜ και μια μίνι εθνική έκρηξη για να αναδιατάξει το σκηνικό, τότε ο Καμμένος ήταν κάτι πολύ περισσότερο από βαρίδι. Ηταν οργανικό τμήμα του σώματος του ΣΥΡΙΖΑ για το οποίο ο μοναδικός τρόπος να μην κακοφορμίσει ήταν να του δοθεί μια θέση στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας, όπως υποστηρίζει ο ίδιος. Ηταν η θέση που θα επέτρεπε στον Τσίπρα να διατηρήσει τον Καμμένο σε καταστολή – τουλάχιστον απέναντί του.

Θα μπορούσε να γίνει; Θα μπορούσε. Είναι κάτι που είχε φανεί από την εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: δεν ήταν τεράστιο το ιδεολογικό χάσμα που χώριζε Τσίπρα και Καμμένο – το αντίθετο. Και συνεχίζει να τους ενώνει η αναζήτηση ενός πολιτικού μέλλοντος, η ίδια αναζήτηση που ενώνει τον Παπαχριστόπουλο και την Κουντουρά από τη μία, με τον Ραγκούση και τον Δανέλλη από την άλλη. Ο δεσμός, με άλλα λόγια, είναι πιο ισχυρός απ’ ό,τι δείχνει. Πράγμα που κάνει το κόλπο γκρόσο και λιγότερο κόλπο και λιγότερο γκρόσο. Γιατί με τη συμφωνία δεν σώθηκαν όλοι μαζί. Και τώρα υπάρχει κάποιος που απειλεί ότι θα καταστραφούν όλοι μαζί.